Gebruiker:Haaftjlv/GAUCK
Joachim Gauck, Rostock, 24 januari 1940, is een Duits politicus, protestantse pastor, en voormalig anti-communistische mensenrechtenactivist in Oost-Duitsland.
Op 19 februari 2012, werd hij voorgedragen als de consensus kandidaat – Bondspresident van Duitsland door de regeringspartijen CDU , CSU en FDP , en de oppositiepartijen SPD en de Bundnis '90 / Die Grunen. Zonder bijzonderheden verkiest de Bondsraad hem als zodanig in zijn vergadering van 18 maart 2012.
Eerder al, in 2010 werd hij als kandidaat van de SPD en de Groenen voorgedragen voor het bondspresident schap van Duitsland, maar verloor bij de stemming in de Bondsdag nipt van Christian Wulff, de kandidaat van de regeringscoalitie. Zijn kandidatuur vond wel sterke weerklank bij de bevolking. Der Spiegel beschreef hem als ‘de betere voorzitter.’ en Bild noemde hem 'de kandidaat van de harten'. Dit breed gedragen vertrouwen leidde ertoe dat hij door bondskanselier Merkel tijdens een persconferentie op 19 februari 2012 – twee dagen al na het voortijdige aftreden van Wulff – alsnog werd gepresenteerd als concensus-kandidaat bondspresident van alle politieke partijen, met uitzondering van ‘Die Linke’, de opvolger van de SED.
Tijdens de Wende van 1989, was Gauck mede-oprichter van de Neues Forum - oppositiebeweging in Oost-Duitsland, die heeft bijgedragen aan de val van de Sovjet-gesteunde dictatuur van de Socialistische Eenheidspartij van Duitsland SED.
In 1990 was hij lid van de de vrij gekozen Volkskammer voor Bundniss 90. Na de Duitse Hereniging, was hij van 1990 - 2000 de eerste federale commissaris voor de Stasi-archieven. In die rol verwierf hij erkenning als een gedreven Stasi-aanklager, die de misdaden van deze voormalige communistische geheime politie aan het licht bracht en aan de kaak stelde.
Als zoon van een overlevende van een Siberisch Sovjet- concentratiekamp werd Gaucks politieke leven sterk beïnvloed door het lijden van zijn eigen familie en zijn opvoeding in het totalitaire communistische regime van Oost-Duitsland. Met andere dissidente kopstukken en staatslieden als Vaclav Havel was Gauck een van de grondleggers en ondertekenaars van zowel de Verklaring van Praag over het Europese geweten en het Communisme (2008), als de Verklaring over de misdaden van het Communisme(2010), die oproepen tot veroordeling van het communisme, educatie over door deze ideologie geinspireerde misdaden en het bestraffen van communistische misdadigers. Het Europese parlement gaf in aansluiting hierop de aanzet tot het uitroepen van de 23ste augustus tot de Europese Dag tot herdenking van de slachtoffers van Stalinisme en Nazisme’’. Gauck heeft geschreven over de concentratiekampen tijdens het Sovjet-tijdperk, de misdaden van het communisme, en de politieke onderdrukking in Oost-Duitsland. Hij oefende kritiek op het negeren door politiek links van de communistische misdaden.
Maatschappelijk profiel[bewerken | brontekst bewerken]
Gauck is lid van de Atlantik-Brücke, een organisatie ter bevordering van de Duits-Amerikaanse vriendschap. Hij is ook voorzitter van Gegen vergessen - Für Demokratie, een organisatie die pleit voor democratie en strijdt tegen links- en rechts-extremisme, en die bevordert om in het reine te komen met de erfenis van de twee totalitaire regimes in de Duitse geschiedenis, Hij stond ook achter de NAVO-bombardementen in 1999 in Joego-Slavie om de Servische wreedheden in Kosovo te beeindigen. Ook steunt hij de Duitse militaire aanwezigheid in Afghanistan. Hij is een voorstander van de vrije markt-economie en staat sceptisch tegenover de Occupy- beweging. Hoewel hij verscheidene opvattingen van de SPD-politicus Thilo Sarrazin bekritiseerde, prees hij diens moed om het debat over de immigratieproblematiek te openen. Voorts steunt hij het project Bund der Vertriebenen (Federation of Expellees), dat in Berlijn een Centrum voor Verdrevenen wil stichten om de belangen te behartigen van Duitsers, die moesten vluchten uit delen van Centraal en Oost- Europa, dan wel daar na WO II werden verdreven
The Independent beschreef hem als het antwoord van Duitsland op Nelson Mandela .
Ter gelegenheid van zijn 70ste verjaardag kenschetste bondskanselier Angela Merkel hem als een echte leraar van de democratie" en een "onvermoeibare voorvechter van vrijheid, democratie en rechtvaardigheid.
Het leven in Oost-Duitsland[bewerken | brontekst bewerken]
Joachim Gauck werd geboren in een familie van zeelieden in Rostock. Zijn vader was een ervaren kapitein en marine-officier, die na de Tweede Wereldoorlog werkte als inspecteur op een scheepswerf. De familie Gauck werd spoedig slachtoffer van de Sovjet-vervolging onder het Oostduitse regiem. In 1951 werd Gaucks vader na beschuldiging van spionage gearresteerd door de Sovjet-bezetters. Hij werd gedeporteerd naar een concentratiekamp in Siberie, waar hij ernstig werd mishandeld. Drie jaar lang hoorde de familie niets over hem, ook niet of hij nog leefde. In 1955 kwam zijn vader vrij, nadat bondskanselier Adenauer tijdens een staatsbezoek aan Moskou had onderhandeld over de vrijlating van politieke gevangenen. Volgens Joachim Gauck, werden zijn politieke activiteiten geïnspireerd door de beproevingen van zijn vader. Al op school in Oost-Duitsland, maakte hij geen geheim van zijn anti-communistische instelling en weigerde hij standvastig zich aan te sluiten bij de communistische jeugdbeweging. Hij wilde journalist worden, maar omdat hij geen lid van de communistische partij was, werd hij niet toegelaten om journalistiek te studeren. In plaats daarvan werd hij predikant aan de Protestantse Kerk in Mecklenburg. Vanwege de vijandigheid van het communistische regime jegens de kerk ondervond hij veel moeilijkheden bij zijn pastorale werk. Jarenlang werd hij in de gaten gehouden en lastig gevallen door de geheime politie, de Stasi.
Carrière tijdens en na de Wende (1989 - heden)[bewerken | brontekst bewerken]
Gauck werd in 1989 verkozen tot woordvoerder van de democratische oppositiebeweging, Neues Forum. Hij nam ook deel aan grote demonstraties tegen de communisten. Bij de vrije verkiezingen op 18 maart 1990, werd hij gekozen in de Volkskammer van de DDR, als vertegenwoordiger van de Bündnis 90, bestaande uit Neues Forum, Demokratie Jetzt en Initiative Frieden und Menschenrechte, wat hij bleef tot de ontbinding van de DDR in oktober 1990. Op 2 oktober 1990 werd hij door de Volkskammer benoemd tot vertegenwoordiger, speciaal belast met het beheer en onderzoek van (Stasi-archieven). Een dag later - na de ontbinding van de DDR werd de benoeming tot Bundesbeauftragte für die Stasi-Unterlagen door president Richard von Weizsäcker en bondskanselier Helmut Kohl namens de federale regering bekrachtigd. Als zodanig werd hij verantwoordelijk voor de archieven van de Stasi en belast met het onderzoek naar communistische misdaden. Hij vervulde deze functie tot 2000, toen hij werd opgevolgd door Marianne Birthler. Gauck diende als lid van de Bondsdag, het Duitse parlement van 3 tot 4 oktober 1990 (als zodanig aangewezen door de Volkskammer, die - als onderdeel van het herenigingsproces - het recht kreeg om een bepaald aantal parlementsleden te benoemen). Vanwege zijn benoeming tot 'Sonderbeauftragter' van de federale regering trad hij echter onmiddellijk terug. Hierdoor werd hij het kortst zitting hebbend parlementslid van Duitsland, ooit.
Hij weigerde de functie van voorzitter van de Bundeszentrale für politische Bildung, evenals de kandidatuur van parlementslid voor de SPD). In 1999 noemden stemmen binnen de Beierse CSU hem een mogelijke conservatieve presidentskandidaat als tegenhanger van de SPD carrièrepoliticus Johannes Rau. In de daaropvolgende jaren werd zijn naam ook genoemd als een mogelijke kandidaat voor CDU/CSU en de FDP. Zo droeg de Saksische FDP-afdeling hem in 2004 voor als liberaal-conservatieve kandidaat alvorens de partijleiders elkaar vonden in de kandidatuur van Horst Kohler. In 1998 leverde hij met het schrijven van een extra hoofdstuk over de Duitse Democratische Republiek een bijdrage aan de Duitse editie van Het zwartboek van het communisme. In 2007 werd Joachim Gauck uitgenodigd om de belangrijkste toespraak te houden tijdens een ceremonie in de Landdag van de deelstaat Saksen ter herinnering aan de Duitse Hereniging en de val van het communistische regime. Alle partijen namen hieraan deel met uitzondering van Die Linke, de opvolger van de communistische SED, waarvan de leden wegliepen uit protest tegen het feit dat Gauck deze toespraak hield. Gauck staat achter het observeren van ‘Die Linke’ door het Federale Bureau voor de bescherming van de grondwet en de staatsorganen.
Priveleven[bewerken | brontekst bewerken]
Gauck heeft uit zijn in 1959 gesloten huwelijk met zijn vrouw Gerhild vier kinderen, waarvan er drie in de 80er jaren naar de Bondsrepubliek verhuisden. Gauck leeft sinds 1991 gescheiden van zijn vrouw; er is geen echtscheiding uitgesproken. Gerhild Gauck, woont tegenwoordig in Rostock, waar zij samen met anderen het trefpunt Marientreff runt. Sinds 2000 leeft Joachim Gauck samen met de Duitse journaliste Daniela Schadt.