Gluck (schilder)
Hannah Gluckstein (Londen, 13 augustus 1895 - Steyning, 10 januari 1978),[1] vanaf 1918 levend en werkend onder de naam Gluck, was een Engelse schilderes. Haar portretten, landschappen en bloemstillevens werden tussen 1920 en 1940 zeer gewaardeerd. Zij wordt tegenwoordig gezien als een van de eerste vrouwen die openlijk durfde te breken met gangbare genderpatronen. Aan het begin van de 21e eeuw werd haar werk, en haar onconventionele leven, herontdekt.
Jeugd en opleiding
Hannah Gluckstein werd geboren in een rijke Brits-Joodse familie. Zij was de dochter van Joseph Gluckstein en de Amerikaanse operazangeres Francesca Halle. Tegen de wens van haar familie in volgde ze een opleiding tot beeldend kunstenaar aan de St Johns Wood School of Art. Toen zij meerderjarig werd en over haar eigen geld kon beschikken kocht ze een atelier in Cornwall.[2] Rond 1918 begon ze zich te kleden als man, liet haar haar kort knippen en rookte pijp. Vanaf die tijd noemde ze zich ook consequent Gluck. Zij stond erop alleen met die naam te worden aangesproken.[3]
Werk
Van 1920 begon Glucks werk waardering te krijgen, vooral haar portretten en haar bloemstillevens. Ze werd met name bekend door studies van gestileerde boeketten. Dit werk was geïnspireerd op de bloemstukken en arrangementen van de in die tijd zeer bekende bloemsierkunstenares Constance Spry, met wie Gluck een relatie had. In de jaren twintig en dertig waren er regelmatig exposities van haar werk en had ze ook commercieel succes. Hoewel Gluck in Cornwall letterlijk in de nabijheid van de kunstenaarsgroep de Newlyn School leefde, verbond ze zich haar leven lang niet aan een stroming of groep. Ze stond erop dat haar werk 'solo' werd tentoongesteld en deed nooit mee aan groepsexposities.[3]
Gluck ontwikkelde voor haar schilderijen een speciale lijst. De ‘Glucklijst’ bestaat uit drie lijsten van afnemende grootte, die op elkaar zijn bevestigd. Kleur en dessin van de lijst zijn gelijk aan de muur waarop het schilderij hangt. De Glucklijst werd een standaard element van modernistische en art deco woninginrichting.[4]
Na de Tweede Wereldoorlog werd Gluck minder actief en nam de belangstelling voor haar werk af. Zij richtte jarenlang al haar aandacht op het ontwikkelen van kwaliteitsstandaarden voor olieverf. In de jaren zestig had ze een opleving van creativiteit en productiviteit; een overzichtstentoonstelling van haar nieuwe werk in 1973 was succesvol. Zij stierf in 1978.[2]
Herontdekking
Na het verschijnen van een biografie over Gluck in 2013 groeide de belangstelling voor haar werk en haar leven. Zij werd gezien als een van de eerste vrouwen die openlijk durfde te breken met gangbare genderrollen. Haar werk is echter conventioneler dan op basis van haar leven wel wordt verwacht. In 2017 werd er in Londen voor het eerst in veertig jaar weer een expositie van haar werk gehouden.[5] De BBC maakte naar aanleiding van die tentoonstelling een documentaire over Gluck met de titel 'Gluck, who did she think he was?'.[6]
Literatuur
- Diana Souhami. Gluck: Her Biography. 2013. ISBN 978-1780878881.
Bronnen
- Enkele schilderijen van Gluck op de ArtUK website
- Gluck: the lesbian rebel of pre-war painting – in pictures. The Guardian
Referenties
- ↑ Gluck. rkd.nl. Geraadpleegd op 1 september 2017.
- ↑ a b (en) Gluck. The Fine Art Society. Gearchiveerd op 28 augustus 2017. Geraadpleegd op 1 september 2017.
- ↑ a b (en) Hettie Judah, Stunningly Modern Paintings by a Gender-Bending 1920s Artist. The New York Times (1 februari 2017). Geraadpleegd op 1 september 2017.
- ↑ (en) Gluck (1895-1978), Painter. National Portrait Gallery. Geraadpleegd op 20170901.
- ↑ (en) Gurnesha Bola, Gluck’s rebellion against artistic and gender norms. Apollo Magazine (15 februari 2017).
- ↑ (en) Gluck - Who Did She Think He Was? - BBC Four. BBC. Geraadpleegd op 20 februari 2018.