Gucci
| Gucci | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Onderdeel van | Kering | |||
| Onderdeel sinds | 1999 | |||
| Oprichting | 1921 | |||
| Oprichter(s) | Guccio Gucci | |||
| Hoofdkantoor | Florence | |||
| Sleutelfiguren | Marco Bizzarri (CEO) | |||
| Werknemers | 17.157 (2019) | |||
| Industrie | mode | |||
| Website | https://www.gucci.com/ | |||
| ||||
Gucci is een Italiaans modebedrijf. Het bedrijf werd in 1921 opgericht door Guccio Gucci in Florence. Onder leiding van zijn zoon Aldo Gucci werd Gucci een wereldwijd bekend luxemerk, een icoon van de Italiaanse dolce vita. Na familievetes in de jaren tachtig werd de familie Gucci in 1993 volledig uit het bedrijf verdreven. Het is sinds 2004 volledig in handen van het Franse luxemerkenconglomeraat Kering. De hoofddesigner is Alessandro Michele.[1]
Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
Gucci werd opgericht in 1921 met de opening van een winkel aan de Via della Vigna Nuova in Florence door Guccio Gucci (1881-1953). Hij begon met de verkoop van hoogwaardige leren tassen en koffers die hij inkocht bij Toscaanse, Engelse en Duitse fabrikanten. Achter de winkel opende hij een werkplaats waar hij zijn eigen lederwaren maakte en al gauw nam hij ook plaatselijke ambachtslieden in dienst.[2] Zijn zoons Aldo, Vasco en Rodolfo werkten van jongs af aan mee in de winkel. In 1933 ontwierp de ambitieuze Aldo, die een belangrijke rol zou gaan spelen in de groei van het bedrijf, de eerste versie van het iconische Gucci-logo met dubbele G, geïnspireerd op de initialen van zijn vader.[3]
In 1935 leidde de invasie van Ethiopië door Mussolini ertoe dat de Volkenbond een handelsembargo oplegde tegen Italië. Leer werd schaars en het dwong Guccio om andere stoffen in de samenstelling van zijn producten te gebruiken, zoals raffia, hennep, linnen en jute. Met dit materiaal ontwierp Guccio een serie koffers, gemaakt van lichtbruin canvas, bedrukt met een dessin van aaneengeschakelde donkerbruine ruiten; het kenmerkende Gucci-ruitpatroon. De Gucci's gebruikten ook een nieuwe looitechniek om "cuoio grasso" te produceren, wat eveneens een van de handelsmerken van Gucci werd. In 1937 lanceerde Gucci zijn handtassen.[2][4] In die tijd wist Aldo ook zijn vader ervan te overtuigen de zaak uit te breiden, met succes. In 1938 werd een winkel geopend in Rome. Het assortiment werd uitgebreid met kleinere leren accessoires als handschoenen, riemen en portemonnees om ook klanten binnen te lokken die niet op zoek waren naar grotere artikelen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog produceerde Gucci ook laarzen voor het Italiaanse leger.[2] Na de oorlog groeide het bedrijf verder en in 1951 werd een derde winkel geopend in Milaan. In 1952 breidde Gucci zich overzees uit met de opening van een filiaal in New York, twee weken voor Guccio Gucci overleed.[3]
De jaren 1950 tot en met '70 werden gekenmerkt door een sterke groei en de opening van meer winkels. Nadat Vasco Gucci in 1974 overleed werd het bedrijf gelijkelijk verdeeld tussen zijn broers Aldo en Rodolfo. Aldo gaf elk van zijn drie zoons 3,3% en behield zelf 40%. Rodolfo bezat de overige 50%. Ondanks deze verhoudingen bleef Aldo de grootste factor in het succes en de winst van Gucci. Problemen ontstonden toen de derde generatie een actievere rol ging spelen in het runnen van het familiebedrijf. Er ontwikkelde zich een heuse familievete waarin leden elkaar juridisch bevochten. Uiteindelijk wist Maurizio Gucci, de zoon van Rodolfo, als enig overgebleven familielid in het bedrijf de controle naar zich toe te trekken, maar moest na tegenvallende resultaten begin jaren 1990 zijn deel van 50% in Gucci verkopen aan het in Bahrein gevestigde investeringsfonds Investcorp.[5]
Overname[bewerken | brontekst bewerken]
Na het verdwijnen van de familie Gucci uit het bedrijf, werd in de jaren 1990 de herlancering van Gucci geleid door Domenico De Sole, CEO van het bedrijf (1995-2004), en Tom Ford, creatief directeur (1994-2004).[6]
Gucci is daarna meermaals een prooi geweest voor het Franse concern LVMH, maar heeft er telkenmale aan kunnen ontkomen.[7] Zo werd de Gucci Group een beursgenoteerd bedrijf in 1995, genoteerd aan Euronext Amsterdam en aan de New York Stock Exchange. In 1996 gaf het bedrijf nog meer aandelen uit, om te voorkomen dat het een goedkope prooi werd voor overnamekandidaten. Uiteindelijk werd het concern in 2004 door middel van een vriendelijk bod, overgenomen door Pinault-Printemps-Redoute (PPR) en sinds eind 2004 is Gucci niet langer meer een beursgenoteerd bedrijf, maar een volledig onderdeel van PPR, later hernoemd tot Kering.[8]
Referenties[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ Moniek Moerland, Breaking: dít is de nieuwe Gucci-ontwerper. Elle (21 januari 2015). Geraadpleegd op 16 november 2021.
- ↑ a b c Sara Gay Forden, Het huis Gucci: Het waargebeurde verhaal - over moord, hebzucht, glamour en gekte. Ambo|Anthos uitgevers, Amsterdam (2022). ISBN 978-90-263-5746-6. Gearchiveerd op 24 oktober 2022.
- ↑ a b (en) Guccio Gucci. Fashion Elite (20 september 2016). Gearchiveerd op 9 oktober 2022. Geraadpleegd op 17 oktober 2022.
- ↑ (en) Patricia Gucci, In the Name of Gucci: A Memoir. Crown/Archetype (10 mei 2016), "2", p. 24. ISBN 978-0-8041-3894-9. Gearchiveerd op 7 oktober 2022.
- ↑ (en) "FAMIGLIA", Design & Fashion Magazine, 22 september 2019. Gearchiveerd op 25 maart 2023.
- ↑ (it) Gucci. Treccani. Gearchiveerd op 24 oktober 2022. Geraadpleegd op 17 oktober 2022.
- ↑ (en) Edmund L. Andrews, Gucci Says No To New Offer From LVMH. The New York Times (9 april 1999). Gearchiveerd op 16 november 2021. Geraadpleegd op 16 november 2021.
- ↑ Groen licht voor Gucci. NRC Handelsblad (24 juli 1999). Gearchiveerd op 16 november 2021. Geraadpleegd op 16 november 2021.
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- Sara Gay Forden, Het huis Gucci: Het waargebeurde verhaal - over moord, hebzucht, glamour en gekte. Ambo|Anthos uitgevers, Amsterdam (2022). ISBN 978-90-263-5746-6. Gearchiveerd op 24 oktober 2022.
- Karen Homer, Little book of Gucci : het meeslepende verhaal van Gucci. Kosmos, Utrecht (2020). ISBN 978-90-439-2226-5.