Harriët Duurvoort
| Harriët Duurvoort | ||||
|---|---|---|---|---|
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | 21 mei 1969[1] | |||
| Geboorteplaats | Amsterdam[1] | |||
| Land |  Nederland
| |||
| Beroep | journalist | |||
| ||||
Harriët Duurvoort (21 mei 1969, Amsterdam) is een Nederlandse journalist en columnist voor onder andere de Libelle en de Volkskrant.[2][3]
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
De biologische ouders van Duurvoorts moeder zijn een Afro-Surinaamse vader[1] (een jazzmuzikant) en een Friese moeder (1928). Ze werd geadopteerd door een gereformeerd Schevenings echtpaar,[1][4] wat de eerste interraciale adoptie in Nederland betekende.[1]
Ze studeerde rechten aan de Universiteit van Amsterdam[5] en kwam in 1993 per toeval in de journalistiek terecht toen de VPRO mensen zocht voor het tv-programma Marco Polo (1995-1996), een elfdelige serie reportages over de bewoners van de multiculturele wijken Bos en Lommer en De Baarsjes in Amsterdam-West. Haar kennis Anil Ramdas gaf haar naam toen door aan Peter van Ingen, de eindredacteur van dat programma.[1] Ze schreef het boek Het groeiend monument (1996, OCLC 950227442) voor de Stichting Beheer Het Groeiend Monument die het monument ter nagedachtenis aan de Bijlmerramp van 4 oktober 1992 beheert.[6] Voor het Instituut voor Taalonderwijs en Taalonderzoek aan Anderstaligen (ITTA) van de Universiteit van Amsterdam schreef ze Nooit meer taal apart: 15 jaar ITTA (2002, 77 pagina's, OCLC 66953926).[7]
Duurvoort is oprichter van de tijdschriften Generation Now! en RôOF Magazine.[1] Ze heeft in Rotterdam een communicatiebureau en ontwikkelt daarvanuit mediaproducties.[8]
Sinds 2012 is ze columnist bij de Volkskrant, waarin ze vaak schrijft over de multiculturele samenleving en over haar zoon.[1]
Haar column over Karin van Opstal, een slachtoffer van het kinderopvangtoeslagenschandaal, leidde in september 2021 tot Kamervragen.[9][10]
Haar boek De dochter - Herinneringen aan anders zijn, een biografie van haar moeder, wordt verwacht in december 2024 bij Uitgeverij Pluim (ISBN 9789493339675).[4]
Persoonlijk[bewerken | brontekst bewerken]
Duurvoort woont in Rotterdam met haar zoon die een verstandelijke beperking en autisme heeft.[11]
- ↑ a b c d e f g h Boudewijn Geels, Interview met Harriet Duurvoort: ‘Ik ben een navelstaarder, vrees ik’. villamedia.nl (23 november 2017). Geraadpleegd op 15 juni 2024.
- ↑ Harriët Duurvoort (overzicht van haar werk)
. de Volkskrant. Geraadpleegd op 16 juni 2024.
- ↑ Harriët Duurvoort (overzicht van haar werk). Libelle. Geraadpleegd op 18 juni 2024.
- ↑ a b De dochter - Herinneringen aan anders zijn. Uitgeverij Pluim. Geraadpleegd op 18 juni 2024.
- ↑ Harriët Duurvoort. Uitgeverij Pluim. Geraadpleegd op 18 juni 2024.
- ↑ (pt) Maria Serrenho Lima, A incompletude no cruzamento da arquitetura e do clothing (pdf). Universidade do Minho in Braga - Escola de Arquitectura (oktober 2012). Geraadpleegd op 18 juni 2024.
- ↑ Ella Bohnenn, Christine Ceulemans, Carry van de Guchte, Jeanne Kurvers en Tine Van Tendeloo, Laaggeletterd in de Lage Landen - Hoge prioriteit voor beleid (pdf). Nederlandse Taalunie (2004). Geraadpleegd op 18 juni 2024.
- ↑ Profiel van Harriet Duurvoort. Code Culturele Diversiteit en Inclusie. Geraadpleegd op 15 juni 2024.
- ↑ Harriët Duurvoort, Mogelijk honderden kinderen uit gezinnen die de dupe waren van toeslagenaffaire, zijn uit huis geplaatst . de Volkskrant (8 september 2021). Geraadpleegd op 16 juni 2024.
- ↑ Laura van Baars en Kristel van Teeffelen, Interview - Toeslagenaffaire - Na schulden van zijn moeder werd Rynaldo uit huis geplaatst. Nu blikt hij terug . Trouw (6 december 2021). Geraadpleegd op 16 juni 2024.
- ↑ Harriët Duurvoort, "Toen mijn zoon (10) vorig jaar thuis kwam te zitten, bleek corona een zegen" . Libelle (2 april 2021). Geraadpleegd op 18 juni 2024.
