Hector De Bruyne
Hector August De Bruyne (Gouda, 1 maart 1917 - Antwerpen, 19 mei 1995) was een Vlaams politicus voor de Volksunie, Belgisch senator en minister.
Levensloop
De Bruyne volbracht zijn middelbare studies aan het college in Sint-Niklaas en werd licentiaat in handels en consulaire wetenschappen aan de Sint-Ignatiushandelshogeschool in Antwerpen.
Voor de oorlog werd hij lid van het Dietsche Jeugdverbond. Tijdens de oorlog was hij redacteur buitenland bij het VNV-dagblad Volk en Staat. Na de oorlog vluchtte hij naar Frankrijk en werd er geïnterneerd. Terug in België werd hij tot tien jaar hechtenis (in beroep teruggebracht tot zeven jaar) veroordeeld. Wegens ziekte werd hij in 1948 in vrijheid gesteld en behaalde hij aan de Universiteit Gent het licentiaat in de economische wetenschappen.
Hij werd vervolgens economisch en financieel journalist, onder meer bij De Standaard en de Gazet van Antwerpen. Begin 1971 werd hij algemeen directeur van de Financieel-Economische Tijd.
Hij werd ook politiek actief. Hij was medestichter van de Vlaamse Concentratie, en vervolgens van de Volksunie, waarvoor hij in 1971 lijsttrekker werd voor de Senaat in het arrondissement Antwerpen. Hij was senator van 1971 tot 1985. In 1975 stelde hij zich kandidaat voor het voorzitterschap van de Volksunie, maar verloor van Hugo Schiltz. Van 1977 tot 1982 was hij gemeenteraadslid van Antwerpen.
In juni 1977 trad de Volksunie toe tot de regering van Leo Tindemans en werd De Bruyne minister van Buitenlandse handel. Hij bleef dit ook in de regering Paul Van den Boeynants tot april 1979.
Hij was medeoprichter en voorzitter van het Archief en Documentatiecentrum voor het Vlaams Nationalisme (ADVN).
Familie
Zijn broer, Arthur De Bruyne, was een bekend publicist van historische artikelen (vooral in 't Pallieterke) en boeken, meer bepaald gewijd aan de Tweede wereldoorlog en aan de gevolgen van de collaboratie.
Hij was tevens de oom van zanger Kris De Bruyne en muzikant Koen De Bruyne (1950-1977).
Hector De Bruyne was de vader van diplomaat Jan De Bruyne. Als Belgische ambassadeur in Congo-Brazzaville was deze de eerste ambassadeur van toegegeven N-VA-signatuur. In december 2012 kwam hij in het nieuws doordat hij tijdens een ontvangst alleen Nederlands had gesproken. Ook de inhoud van zijn toespraak, waarin hij de plaatselijke machthebbers scherp bekritiseerde, zorgde voor problemen. De regering van Congo-Brazzaville was verbolgen over zijn verklaringen en stuurde een nota naar Buitenlandse Zaken, waarin gevraagd werd een einde te maken aan de ambassadeursfunctie van De Bruyne in hun land. Daarop werd hij naar België teruggeroepen en ter beschikking gesteld van de centrale administratie. Jan De Bruyne was eerder op post in Tokio, Beijing, Mumbai, (Kampala) en Yaoundé.[1] [2]
Literatuur
- Frank SEBERECHTS, Hector De Bruyne, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, 1998.
| Bronnen, noten en/of referenties |
| Voorganger: Michel Toussaint |
Minister van Buitenlandse Handel 1977-1979 |
Opvolger: Lucien Outers |