Layla en Majnun

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Layla en Majnun (Arabisch: مجنون ليلى; Perzisch: ليلا مجنون; Turks: Leylâ ile Mecnun) is een Arabisch liefdesverhaal uit de 7e eeuw dat door de Perzische schrijver Nezami in de 12e eeuw in een gedicht werd verwerkt. Layla wordt ook gespeld als Laila of Laylî en Majnun als Majnu.

Verhaal[bewerken | brontekst bewerken]

Leila bezoekt Majnun in de woestijn, afbeelding op een Perzisch tapijt

Majnun (betekent waanzinnig) is de bijnaam van Qays.[1] Qays, zoon van al-Mullawah, wordt verliefd op Layla al-Aamiriya. Hij begint gedichten over haar te schrijven en noemt haar naam hierin meermaals, waarna zijn dorpsgenoten hem zijn bijnaam geven. Als Qays haar hand vraagt, weigert haar vader en huwelijkt haar uit aan een rijke koopman. Majnun begint vervolgens in de woestijn te zwerven en steeds meer gedichten uit liefdesverdriet te schrijven. Zijn familie probeert hem weer thuis te krijgen, maar zonder succes. De ouders van Majnun laten wel eten voor hem achter in de woestijn. Layla verhuist met haar man naar Bagdad, en overlijdt daar aan een ziekte, of volgens sommige interpretaties aan liefdesverdriet. Majnun wordt later dood gevonden in de nabijheid van het graf van Layla.

Muziek[bewerken | brontekst bewerken]

Film[bewerken | brontekst bewerken]

  • Het verhaal is vele malen verfilmd, voornamelijk in het Hindi. Andere versies zijn in het Turks, Tamil, Punjabi en Perzisch.
  • Veruit de meest populaire film is die van H.S. Rawail (1976), met Rishi Kapoor en Ranjeeta Kaur, met muziek van Madan Mohan. De film was een rage in de late jaren 1970.[3]
  • Netflix bracht in 2021 een Indonesische versie uit.