Papyrus 4

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Papyrus 4
Lucas 6,4-16
Naam Suppl 9Gr 1120
Symbool :4
Bijbeltekst Luc 1-6 (gedeelten van)
Datering 175-225
Taal Grieks
Vindplaats Coptos Egypte
Huidige locatie Bibliothèque nationale de France (Suppl. Gr. 1120) in Parijs.
Publicatie L. Ingrams, P. Kingston, P. Parsons, and J. Rea, OP XXXIV (1968), pp. 4-6.
Grootte 4,6 x 7 cm
Teksttype Alexandrijnse tekst; 93% overeenstemming p75.
Categorie 1
Aantekening Waarschijnlijk van dezelfde codex als Papyrus 103; materiaal van papyrus 4 was gebruikt voor het inbinden van een boek van Philo, waarvan het handschrift dateert van 250-300.

Papyrus 4 nummering Gregory-Aland),(, onderdeel van Suppl. Gr. 1120) is een Oudgrieks handschrift van het Nieuwe Testament. Het is geschreven op papyrus en geeft een groot deel van de tekst van Lucas 1-6. Het handschrift is laat in de tweede eeuw, dan wel in het begin van de derde eeuw vervaardigd.

Beschrijving[bewerken | brontekst bewerken]

Samen met P75 is het een van de oudste handschriften van het Evangelie volgens Lucas. Het bevat uitgebreide onderdelen van de eerste zes hoofdstukken[1]. Het bevindt zich op dit moment in de Bibliothèque nationale de France (Suppl. Gr. 1120) in Parijs. Het bevat de volgende verzen: Lucas: 1:58-59; 1:62-2:1; 2:6-7; 3:8-4:2; 4:29-32, 34-35; 5:3-8; 5:30-6:16

Tekst[bewerken | brontekst bewerken]

De codex is een getuige van de Alexandrijnse, of neutrale tekst. Kurt Aland plaatst het in Categorie I van zijn Categorieën van manuscripten van het Nieuwe Testament.[2] In 93% komt de tekst overeen met Papyrus 75.[3]

Opvallende variant[bewerken | brontekst bewerken]

De versie van Papyrus 4 in Lucas 6:2 — οὐκ ἔξεστιν (niet toegestaan) in plaats van οὐκ ἔξεστιν ποιεῖν (niet toegestaan om te doen) wordt alleen ondersteund door de Codex Vaticanus, Papyrus 75, Codex Bezae), 700, Oud Latijn, andere oude vertalingen.[4]

Geschiedenis en datering[bewerken | brontekst bewerken]

P4 was gebruikt als opvulsel voor het inbinden van een codex van Philo, die geschreven is in de tweede helft van de derde eeuw. Deze werd aangetroffen in een kruik die was ingemetseld in een huis in Coptos in 250."[5] Philip Comfort en David Barret beweren in hun boek Text of the Earliest NT Greek Manuscripts dat P4 van dezelfde codex afkomstig is als P64/67, de Magdalen papyrus, en dateren de teksten uit het jaar 150-175.[6] Willker is het er voorzichtig mee eens en stelt dat de datering van de 3e eeuw van uit Nestle Aland, Novum Testamentum Graece afkomstig is. Sommigen denken dat het dateert uit de tweede eeuw (bijvoorbeeld Roberts and Comfort). Dit is plausibel, gezien het gebruik als opvulmateriaal in een codex uit de derde eeuw.[1]. Comfort and Barret laten eveneens zien dat 4 en de Magdalen papyrus (=Papyrus 64+67) verwant zijn aan een aantal papyri uit de tweede helft van de tweede eeuw.[7] Roberts (1979), Skeat (1997)[8], Willker[1] en Stanton[9] dateren de tekst ook in de tweede helft van de tweede eeuw, de conclusie van Gregory luidt dat “er goede argumenten zijn om aan te nemen dat P4 ...geschreven is aan het eind van de tweede eeuw...[8] Charlesworth kwam tot de conclusie dat P64+67 and P4, hoewel door dezelfde hand geschreven, niet van dezelfde codex komen.[10]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Noten & referenties[bewerken | brontekst bewerken]

  1. ↑ a b c Willker
  2. ↑ Kurt Aland, and Barbara Aland, The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism, transl. Erroll F. Rhodes, William B. Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1995, p. 96.
  3. ↑ Philip W. Comfort, David P. Barrett, The Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts, Tyndale House Publishers, Wheaton 1999, s. 43,
  4. ↑ Nestle Aland 27, p. 170
  5. ↑ Roberts (1979) p. 8
  6. ↑ Comfort (2001) pp. 50-53, zie ook Comfort (1999)
  7. ↑ i.e. “Oxyrhynchus Papyri” 224, 661, 2334, 2404 2750, P. Ryl. 16, 547, and P. Vindob G 29784
  8. ↑ a b Gregory (2003), p.30
  9. ↑ Stanton (1997) p. 327
  10. ↑ Charlesworth (2007), p.604
  • Voor dit artikel is gebruikgemaakt van de Engelse versie november 2010
  • Charlesworth, SD (2007) T. C. Skeat, P64+67 and P4, and the Problem of Fibre Orientation in Codicological Reconstruction, New Test. Stud. Vol.53, pp. 582–604, DOI:10.1017/S002868850700029X
  • Comfort, Philip W. "New Reconstructions and Identifications of New Testament Papyri," Novum Testamentum, Vol. 41, Fasc. 3., (Jul., 1999) pp. 214–230.
  • Comfort, Philip W. and Barrett, David P. The Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts Wheaton, Ill.: Tyndale House. (2001) pp. 50–53
  • Gregory, A. The Reception of Luke and Acts in the Period Before Irenaeus, Mohr Siebeck, (2003) ISBN 3161480864, p. 28
  • C.R. Gregory, Die griechischen Handschriften des Neuen Testament, p. 45.
  • Head, PM (2005), Is P4, P64 and P67 the Oldest Manuscript of the Four Gospels? A Response to T. C. Skeat, New Test. Stud. 51, pp. 450–457, DOI:10.1017/S0028688505000238
  • Roberts, Colin. Manuscript, Society, and Belief in Early Christian Egypt Longwood (June 1979) ISBN 0856727105 pp. 8+23
  • Skeat, TC (1997), The Oldest Manuscript of the Four Gospels?, New Test. Stud. 43, p. 1-34
  • Stanton, G. N. (1997), The Fourfold Gospel, New Test. Stud. 43, p. 327

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Papyrus_4&oldid=56056767"