Portaal:Brussel/Uitgelicht artikel/04
De verfransing van Brussel is de ontwikkeling waarbij de aanvankelijk bijna uitsluitend Nederlandstalige stad tijdens de voorbije twee eeuwen tweetalig werd met het Frans als meerderheidstaal en lingua franca. De assimilatie van de Nederlandstalige inwoners in de loop van enkele generaties was hiervoor doorslaggevend, hoewel ook instroom uit Frankrijk en Wallonië een rol speelde.
De verfransing begon geleidelijk aan het einde van de 18e eeuw, en liet zich door de snelle groei van de stad na de Belgische onafhankelijkheid ook voelen in de omliggende gemeenten. De werkelijk massale achteruitgang van het oorspronkelijke Brabants dialect begon echter pas in de late 19e eeuw, toen na 1880 de kennis van het Frans onder de Nederlandssprekenden explodeerde. Het Nederlands — waarvan de standaardisering in België nog erg zwak was kon niet wedijveren met het Frans, de exclusieve taal van het gerecht, de administratie, het leger, de cultuur, het onderwijs en de media. Beheersing van die taal was zowel een voorwaarde voor als een symbool van maatschappelijke bevordering. Het Nederlands werd niet meer doorgegeven aan de volgende generatie, waardoor het aantal eentalige Franstaligen sterk begon toe te nemen na 1910.
Vanaf de jaren 1960, na de vastlegging van de taalgrens, stagneerde de verfransing van de Nederlandstaligen. Sindsdien werd Brussel een centrum van de internationale politiek en bestendigde een toestroom van immigranten de positie van allochtone talen en het Frans, ten nadele van het Nederlands. Franstalige meerderheden in een aantal gemeenten in de Vlaamse Rand. Dit fenomeen — gekend als de "olievlek" — vormt samen met het statuut van Brussel een van de belangrijkste twistpunten in de Belgische politiek.