Resolutie 2422 Veiligheidsraad Verenigde Naties
 | ||
|---|---|---|
| Van de | Veiligheidsraad van de Verenigde Naties | |
| Datum | 27 juni 2018 | |
| Nr. vergadering | 8295 | |
| Code | S/RES/2422 | |
| Stemming | voor 14 onth. 1 tegen
0 | |
| Onderwerp | Internationaal Restmechanisme voor Straftribunalen | |
| Beslissing | Herbenoemde Serge Brammertz als openbaar aanklager | |
| Samenstelling VN-Veiligheidsraad in 2018 | ||
| Permanente leden | ||
| Niet-permanente leden | ||
 Ivoorkust ·  Equatoriaal-Guinea ·  Ethiopië ·  Koeweit ·  Kazachstan ·  Peru ·  Bolivia ·  Zweden ·  Nederland ·  Polen | ||
.jpg)
| ||
Het gebouw van het mechanisme in Arusha in Tanzania, waar de afdeling voor Rwanda is gevestigd.
| ||
.svg){kind=small}
Resolutie 2422 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties werd op 27 juni 2018 aangenomen met veertien stemmen voor met onthouding van Rusland. De resolutie herbenoemde Serge Brammertz als openbaar aanklager van het Internationaal Restmechanisme voor Straftribunalen.[1]
Rusland had zich opnieuw onthouden om problemen met de administratie, het personeelstekort en de manier van werken aan te klagen. De verlaging van de werkingsmiddelen hadden de bezetting bij verschillende diensten tot het absolute minimum herleid.[2] Men haalde ook de veroordeelde Ratko Mladić aan als voorbeeld. Hem werd ondanks Russische garanties tijdelijke invrijheidstelling voor een medische behandeling in dat land herhaaldelijk geweigerd.[1]
Achtergrond[bewerken | brontekst bewerken]
Het Internationaal Restmechanisme voor Straftribunalen was in 2010 opgezet om het werk van de VN-tribunalen die waren opgericht volgend op de Rwandese genocide en de Joegoslavische oorlogen af te ronden.
Inhoud[bewerken | brontekst bewerken]
Serge Brammertz was in 2016 benoemd als openbaar aanklager voor een ambtstermijn van twee jaar, ondanks artikel 14 van de statuten van het mechanisme, die vier jaar voorschrijven. Secretaris-Generaal António Guterres had hem nu opnieuw voorgedragen. De Veiligheidsraad herbenoemde hem nu tot 30 juni 2020.
Het mechanisme ondervond problemen met de plaatsing van vrijgesprokenen en veroordeelden die hun straf hadden uitgezeten. Alle landen werden opgeroepen mensen op te nemen. Ook werd aangedrongen mee te werken met het mechanisme om nog acht voortvluchtigen van de Rwandese afdeling[2] op te pakken en over te leveren; vooral de landen waar zij zich zouden ophouden.
Enkele lidstaten hadden hun zorgen geuit over de aanpak van vervroegde vrijlatingen van veroordeelden van het Rwanda-tribunaal. Het mechanisme moest een gepaste oplossing zoeken, zoals voorwaarden verbinden aan de vervroegde vrijlating.
Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 