Snuff-film

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Voor het artikel over de Britse punkband, zie Snuff (band)

Een snuff-film is een film met daarin als climax een echte moord, waarbij specifiek de handeling die het leven van het slachtoffer beëindigt bedoeld is om te voldoen aan de behoefte van de potentiële kijker(s) van de opname.[bron?]

Etymologie[bewerken | brontekst bewerken]

De uitdrukking 'snuff' is afkomstig van het Engelse to snuff out, wat letterlijk het snuiten of doven van een (kaars)vlam betekent (het afdekken met een kap zodat er geen zuurstof meer bij de vlam komt). In bredere betekenis betekent het elimineren, of zich ergens van ontdoen. Het slachtoffer wordt dus geëlimineerd, zijn of haar leven wordt 'gedoofd'.

Opgenomen moorden[bewerken | brontekst bewerken]

Er is nooit bewezen dat commerciële snuff-films echt bestaan, waarin echte moorden worden getoond, hoewel er wel nep snuff-films bestaan waarin met speciale effecten moorden worden nagebootst.

Hoewel commerciële snuff-films niet zijn aangetroffen, zijn er wel gevallen bekend waarin verkrachtingen of (lust)moorden zijn gefilmd en soms ook verspreid via bijvoorbeeld internet. Een voorbeeld van een gefilmde moord waarbij seksuele handelingen werden uitgevoerd is:

  • In 2012 werd een filmpje online geplaatst waarin een 33-jarige Chinese student vermoord werd, waarna zijn hoofd en ledematen werden afgesneden, delen van zijn lichaam werden opgegeten en seksuele handelingen met de lichaamsdelen plaatsvonden. De dader, Luka Rocco Magnotta, werd in december 2014 veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf.[1]

Dit voorval is het onderwerp van de Netflix documentaire Don't F**k With Cats: Hunting an Internet Killer. Hierin zien we Luka Rocco Magnotta die begint met het mishandelen van katjes in online filmpjes waarna een hele internet community de dader tracht te vinden om zo te komen tot zijn filmpje van de Chinese student.

Sarah Forsyth[bewerken | brontekst bewerken]

Vraagteken
Er wordt getwijfeld aan de juistheid van een of meer onderdelen van dit artikel.
Raadpleeg de bijbehorende overlegpagina voor meer informatie en pas na controle desgewenst het artikel aan.
Opgegeven reden: Buiten boek geen bronnen voor de beschreven moord
Dit sjabloon is geplaatst op 1 januari 2019.
Vraagteken

In 2009 bracht de onder pseudoniem schrijvende Engelse ex-prostituee 'Sarah Forsyth' samen met ghostwriter Tim Tate het boek Slave girl uit, in een Nederlandse vertaling ook verschenen als Mijn leven in de hel. Hierin vertelt ze hoe zij op negentienjarige leeftijd vanuit haar woonplaats Gateshead naar Amsterdam kwam. Daar was haar een baan als leidster van een kinderdagverblijf in het vooruitzicht gesteld. Ze bleek in de val gelokt door een pooier. Die zette haar direct na aankomst gevangen en aan het werk op De Wallen. Forsyth vertelt in haar boek in die tijd betrokken te zijn geweest bij de opname van een snuff-film. Volgens haar getuigenis werden zij en een Vietnamees meisje genaamd Par opgenomen terwijl ze voor een videocamera mishandeld en verkracht werden. Tijdens diezelfde opname zou Par voor Forsyths ogen door haar hoofd zijn geschoten. Par zou niet hard genoeg hebben gewerkt naar de zin van hun Joegoslavische pooier Gregor, die middels de opname alsnog grof aan haar wilde verdienen.[2] Misdaadjournalist Hendrik Jan Korterink heeft zijn twijfels bij het boek. Hij heeft het zelf niet gelezen, maar begrijpt niet dat er zo weinig publiciteit over is geweest.[3]

Nep-snuff en films waarin snuff een thema is[bewerken | brontekst bewerken]

In de jaren tachtig verscheen er een zevendelige exploitatie-horrorfilmserie uit Japan genaamd ギニーピッグ (Ginī Piggu), in het westen ook bekend als de Guinea Pig-serie. Daarvan zijn de eerste twee delen Akumano Jikken (The Devil's Experiment) en Chiniku no hana (Flower of Flesh and Blood) opzettelijk zodanig gefilmd om zo veel mogelijk op een echte snuff-film te lijken. Acteur Charlie Sheen kreeg laatstgenoemde film in 1991 voor ogen en bracht de FBI op de hoogte omdat hij dacht dat het echte snuff betrof.[4] Mede na het zien van een volgende, bijbehorende opname genaamd Guinea Pig 2: The Making of Guinea Pig 1 liet de dienst zich ervan overtuigen dat de Guinea Pig-serie simpelweg een overtuigend staaltje van special effects vormde.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]