Abdij van Sankt Georg

Isny voor en na een grote brand in 1631

De abdij Sankt Georg in Isny was een tot de Zwabische Kreits behorende abdij binnen het het Heilige Roomse Rijk. De plaats heet nu Isny im Allgäu.

De geschiedenis van de rijksabdij St. Georg in Isny begint met de stichting van de kerk door de graven van Alsthausen-Veringen. De kerk wordt in 1042 aan Jacobus Major en Joris gewijd en overgedragen aan Benedictijnen uit Altshausen en Hirsau om er een klooster te stichten. Het klooster wordt nog in hetzelfde jaar tot abdij verheven. Paus Paschalis II bevestigt in 1106 de stichting en neemt de abdij in zijn bescherming aan.

Na 1171 wordt op voormalig kloostergebied een marktvestiging aangelegd, die in 1235 tot stad wordt verheven. Juridische twisten tussen de abdij en de stad Isny worden in 1290 bijgelegd.

In 1306 komt de kloostervoogdij aan de drosten van Waldburg (Truchsess von Waldburg). In 1365 krijgt de stad Isny de status van rijksstad. Na de reformatie leidt dat tot grote problemen tussen de protestantse rijksstad en de katholieke abdij.

Bij de deling van het huis Waldburg in 1429 krijgt de tak Trauchburg-Scheer de kloostervoogdij. Na een lange strijd tussen de voogd en het klooster over de onafhankelijkheid van het klooster wordt er in 1693 een vergelijk gesloten: de heren van Waldburg worden erfelijk kastenvoogd. Sinds het eind van de vijftiende eeuw probeert het klooster tevergeefs Reichsunmittelbar te worden. In 1781 wordt dan de volledige vrijheid verworven met de status van rijksstand en de landsheerlijkheid op de Viehweide, de Herrenberg, de Adelegg, de Blockwiesen en in Eisenbach.

Paragraaf 24 van de Reichsdeputationshauptschluss van 25 februari 1803 regelt het volgende: de graaf van Quadt krijgt als schadeloosstelling voor het verlies van Wickrath en Schwanenberg de abdij en de stad Isny.

Artikel 24 van de Rijnbondakte van 12 juli 1806 stelt het graafschap Isny onder de soevereiniteit van het koninkrijk Württemberg: de mediatisering.