Westenwinddrift

De westenwinddrift is de sterkste zeestroming ter wereld en verbindt de Indische, Atlantische en de Grote Oceaan.

De westenwinddrift, ook Antarctische ringoceaan, (Engels: Antarctic Circumpolar Current, afgekort ACC) is een zeestroom in de Zuidelijke Oceaan die oostwaarts om het continent Antarctica loopt. Eens in de twintig jaar wordt de ronde afgelegd. De stroming houdt warm oceaanwater weg bij Antarctica zodat het klimaat er koud blijft en de ijskap op het continent in stand kan blijven.

De zee is grijs, groen en ondoorzichtig. Omdat koud water van 2 tot 3 graden veel gassen kan bevatten, is de zee er vol leven. Bij aanwakkerende westenwind kunnen er golven van circa 8 tot 10 meter hoog ontstaan. Als zo’n golf neervalt, krijgt het water een zogenaamde luchtdouche van zuurstof. Door deze goede omstandigheden kunnen hier een soort blauwgroene algen zeer goed groeien. Door fotosynthese ontstaat hier naar geschat bijna de helft van alle zuurstofproductie op aarde.

De ligging van de westenwinddrift wordt bepaald door de ligging van de continenten en de bathymetrie van de oceaanbodem. Voor Zuid-Amerika buigt een deel af naar het noorden als Perustroom. Daarna gaat de stroming door Straat Drake tussen het Antarctisch Schiereiland en Zuid-Amerika en wordt in twee takken gesplitst door de Scotiaboog in het oosten. De noordelijke stroming, de Falklandstroom, is warmer dan de diepere zuidelijke stroom die verder naar het oosten de Scotiaboog passeert en daarna pas afbuigt naar het noorden. De stroming loopt dan verder door de Indische Oceaan, waar ze opnieuw gesplitst wordt door het Kerguelenplateau. Het meeste water passeert ten noorden van dit plateau. Bij Australië wordt een deel afgebogen als Westaustralische stroom. Ten zuiden van Nieuw-Zeeland volgt de stroming de contouren van het Campbellplateau. Op dezelfde manier wordt de stroming licht afgebogen als ze de mid-oceanische rug in de zuidoostelijke Grote Oceaan passeert.

Bijzondere kenmerken

Nog een bijzonder kenmerk is dat de zee stroomt tot 4 kilometer diep. Dat kan die ook, want er is maar één obstakel onderweg, de zuidzijde van Zuid-Amerika. Doordat alle aangrenzende continenten een naar het noorden afgeleid punt hebben, krijg je dat daar het koude water botst en langs de kust omhoog stroomt. Bij de evenaar warmt het weer op en daar komt dan veel zuurstof weer vrij.

Doordat deze stromen zo vol zitten met vis, kunnen de vissers ze er uit scheppen. Doordat er zoveel vis is, zijn er ook veel andere predatoren, zoals vogels. De Guano-eilanden zijn bedekt met een laag van 4 meter vogelmest. Deze is zo vruchtbaar, dat het helemaal is afgegraven. Opvallend is dat naast alle zeestromen woestijnen liggen. 's Ochtends als de wind vanaf land even gaat liggen, komen er vochtige dampen over de woestijn. Genoeg om net dat kleine beetje leven te helpen, zo ontstaan er rijen cactussen in de Atacamawoestijn.

Externe link

• KNMI, De zuidelijke oceaan