Jan-Carl Raspe

Jan-Carl Raspe (Berlijn, 24 juli 1944 - Stuttgart, 18 oktober 1977) was een Duitse activist. Hij was lid van de links-radicale beweging Rote Armee Fraktion (RAF), waarvan de eerste lichting door sommigen wel eens de Baader-Meinhof-Gruppe werd genoemd.

Jan-Carl Raspe groeide op in Oost-Berlijn. Toen de Berlijnse muur in 1961 werd gebouwd was hij in West-Berlijn. Hij bleef hier bij zijn oom en tante wonen. In 1963 haalde hij zijn middelbareschooldiploma en ging scheikunde studeren aan de Vrije Universiteit van Berlijn. Later schakelde hij over op sociologie en studeerde hij af op de socialisatie van arbeiderskinderen. In 1967 was hij medeoprichter van de Kommune II. Daar leerde hij ook zijn vriendin Marianne Herzog kennen, die eveneens tot de eerste generatie van de RAF zou behoren. In 1970 trad hij toe tot deze beweging. Waarschijnlijk heeft hij bommen vervaardigd en was hij was ook betrokken bij minstens een bankoverval en bij een inbraak in het gemeentehuis van Stuttgart om documenten te stelen. De Duitse justitie heeft hiervan niets kunnen bewijzen.

Op 1 juli 1972 werd Raspe samen met Andreas Baader en Holger Meins door de politie in Frankfurt am Main gearresteerd. Hij werd tot levenslang veroordeeld.

Op 18 oktober 1977 overleed Jan-Carl Raspe in zijn cel aan de gevolgen van een schotwond. Ook Andreas Baader en Gudrun Ensslin werden dood in hun cel aangetroffen, terwijl Irmgard Möller gewond was met een steekwond. De Duitse overheid stelt dat ze suïcide hebben gepleegd, een lezing die door RAF-aanhangers, buitenlandse juristen en experts bestreden wordt.