Vloeigrens

De vloeigrens is een materiaalconstante, en beschrijft het punt tijdens een trekproef waarop het materiaal "begint te vloeien", ofwel plastische vervorming begint te ondergaan. Door allerhande temperatuursbehandeling kan de vloeigrens, in tegenstelling tot bijv. de elasticiteitsmodulus van een materiaal sterk veranderd worden.

Afhankelijk van of we met een ductiel of bros materiaal zitten, toont de vloeigrens een ander gelaat:

Taai materiaal

Bij het vloeien rekt een taai (ook wel "ductiel") materiaal uit onder een quasi constante spanning. Deze rek ontstaat door het lopen van dislocaties, en is een plastische rek.

De vloeigrens is punt C, het vloeien gebeurt in gebied II

Hoewel de vloeigrens al in het plastische gebied ligt, na de elasticiteitsgrens, is dit dé meest gebruikte materiaaleigenschap; in praktijk vallen die namelijk samen.

Bros materiaal

Brosse materialen breken bij het vloeien, de vloeispanning is dan ook gelijk aan de breukspanning. Het vervroegde breken ontstaat door het lopen van scheuren in het materiaal. In tegenstelling tot ductiele materialen wordt bij brosse materialen de scheur niet gestabiliseerd.

De vloeigrens is hier het moment van breuk - bakeliet is een bros materiaal

Waardentabel

Onderstaande tabel geeft een ruwe schets van de waarde van de vloeigrens. Deze waarde varieert al naar gelang de warmtebehandeling of koudvervorming die het materiaal heeft ondergaan, maar is ook sterk afhankelijk van (in het geval van de metalen) de gebruikte legeringselementen.

Materiaal	Vloeigrens (MPa)
Gewoon staal	250
hogesterktestaal	690
roestvast staal	520
Titaniumlegering (6% Al, 4% V)	830
Aluminiumlegering	400
koper commercieel zuiver	70
spinrag	1150 (ongeveer)
Kevlar	3620
Nylon	45
Boron	3100
siliciumcarbide (SiC)	3440
safier (Al2O3)	1900