The Stranglers

The Stranglers
	The Stranglers in 2013.
Achtergrondinformatie
Jaren actief	1974 - heden
Oorsprong	Guildford, Surrey, Engeland, Verenigd Koninkrijk
Genre(s)	Rock, Punkrock, Protopunk, New wave, Postpunk
Label(s)	United Artists Records, EMI, Epic Records, Castle Communications
Leden
Zanger / Basgitaar	Jean-Jacques Burnel
Zanger / Gitaar	Baz Warne
Drummer	Jet Black
Keyboard	Dave Greenfield
Oud-leden
Zanger / Gitaar	Hugh Cornwell
Keyboard	Hans Wärmling
Gitaar	John Ellis
Zanger	Paul Roberts
	Officiële website
	(en) IMDb-profiel
	(en) Allmusic-profiel
	(en) Last.fm-profiel
	(en) Discogs-profiel;
	(en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

The Stranglers is een Britse punkgroep, ontstaan in het midden van de jaren zeventig in Guildford. Aanvankelijk noemden zij zich The Guildford Stranglers.

Geschiedenis

Jaren 70 en 80

Hugh Cornwell (zang, gitaar) was biologieleraar, Jet Black (drums) had een ijs- en wijndistributiebedrijf, Jean-Jacques Burnel (zang, bas) was karateka en liefhebber van Triumph-motorfietsen en Dave Greenfield, de opvolger van Hans Warmling (toetsen), was al jaren semiprofessioneel muzikant.

De sound van dit viertal had zijn roots in de pubrock en de Amerikaanse rock van eind jaren zestig. Door de power van de punkbeweging aan hun geluid toe te voegen raakte hun carrière in een stroomversnelling, en in 1977 speelden ze in bijna elke Engelse zaal en braken ze ook internationaal door met de albums Rattus Norvegicus en No More Heroes. Ook het titelnummer van No More Heroes werd een internationale hit, onder meer ook in Nederland.

In de daaropvolgende jaren werd er door The Stranglers meer en meer geëxperimenteerd, met wisselend succes. Vooral The Raven en The Meninblack konden critici behagen maar het grote publiek niet. Pas in 1982 had de groep weer een hit met het sfeervolle Golden Brown, een traditionele wals in 3/4 maat, afgewisseld met frases waarbij 3 maten in 3/4 gevolgd worden door één maat in 4/4, waarvan de obscure tekst over heroïnegebruik en/of een meisje handelt. Ook nummers als Skin Deep (1984) en Always the Sun (1986) wisten het grote publiek te boeien.

Jaren 90 en 00

In augustus 1990 hield Hugh Cornwell het voor gezien wegens artistieke meningsverschillen; hij ging solo verder en bleef de oude hits spelen.

The Stranglers gingen verder met gitarist John Ellis (die met The Vibrators nog als voorprogramma fungeerde) en zanger Paul Roberts. In deze bezetting werd tot 2000 de wereld rond getoerd en werden, met minimaal succes, de albums Written in Red en Coup de Grace uitgebracht.

Pas in 2004 wisten The Stranglers (nu met Baz Warne in plaats van John Ellis) weer de aandacht te trekken met het album Norfolk Coast.

In juni 2006 verliet Roberts de band om zich op zijn project Soulsec te richten. De overige vier kondigden aan in september hun album Suite XVI uit te brengen. Burnel en Warne namen samen de zang voor hun rekening.

Recent

In 2011 toerden The Stranglers door Engeland met ex-Dr. Feelgood-gitarist Wilko Johnson als voorprogramma.

In 2014 bestonden de Stranglers hun veertigjarig jubileum. Vanwege gezondheidsproblemen was Black inmiddels vervangen door Jim Macaulay; hij deed tot 2015 mee aan een beperkt aantal optredens en werd in 2018 getroffen door een beroerte.

Discografie

Albums

Album met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Album Top 100	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken
Rattus norvegicus	1977
No more heroes	1977
Black and white	1978
The Raven	1979
The gospel according to the meninblack	1981
La folie	1981	20-02-1982	6	12
Feline	1983
Aural sculpture	1984	24-11-1984	23	21
Dreamtime	1986	15-11-1986	37	7
10	1990
Stranglers in the night	1992
About time	1995
Written in red	1997
Coupe de grace	1998
Norfolk coast	2004
Suite XVI	2006
Giants	2012
Accoustic in Brugge	2012

Singles

Single met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Top 40	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
Something better change	1977	15-10-1977	32	4	#29 in de Single Top 100
No more heroes	1978	14-01-1978	29	5	#25 in de Single Top 100
Golden brown	1982	13-02-1982	8	8	#10 in de Single Top 100
Skin deep	1984	24-11-1984	27	5	#21 in de Single Top 100
No mercy	1985	02-02-1985	27	6	#32 in de Single Top 100
Always the sun	1986	06-12-1986	35	3	#42 in de Single Top 100
Heaven or hell	1992	12-09-1992	tip 16	-	#77 in de Single Top 100

Radio 2 Top 2000

Nummer(s) met noteringen in de NPO Radio 2 Top 2000	'99	'00	'01	'02	'03	'04	'05	'06	'07	'08	'09	'10	'11	'12	'13	'14	'15	'16	'17	'18	'19	'20	'21	'22	'23
Golden brown	422	390	452	425	404	382	463	386	430	405	454	467	441	430	335	457	434	580	514	462	465
No more heroes	-	1185	1137	894	1243	1220	1673	1431	1879	1459	1806	1908	1796	1806	1661	-	-	-	-	-	-

Gebruik in de media

Het nummer Peaches uit 1977 werd in 2002 gebruikt door Adidas in haar reclames.
- Het nummer werd gebruikt als begintune voor het programma Sportweekend op Canvas.
- Het computerspel Driver: Parallel Lines gebruikt dit liedje.
- Het nummer werd ook gebruikt als herkenningsmelodie van Keith Floyd, een van de eerste Engelse televisie-koks.
Het nummer No more heroes uit 1977 werd in 2003 en 2004 door internetprovider Wanadoo gebruikt in haar reclames.
Het nummer Golden Brown uit 1982 werd in 2000 in de film Snatch gebruikt en in 2015 in de film Ventoux.