Bio's Bahnhof

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Bio's Bahnhof
Het voormalige treindepot, van waaruit werd uitgezonden.
Genre muziekshow
Speelduur per afl. 90 minuten
Regie Alexander Arnz of Horst Deuter
Land van oorsprong Vlag van Duitsland Duitsland
Taal Duits
Locatie Frechen
Uitzendingen
Start 1978
Einde 1982
Afleveringen 30
(en) IMDb-profiel
Portaal  Portaalicoon   Televisie

Bio's Bahnhof[1] was een door Alfred Biolek gepresenteerde show, die plaatsvond in een voormalig treindepot op de donderdag van 21.00 uur tot 22.30 uur.

Het concept[bewerken | brontekst bewerken]

De opzet was om een breed spectrum van artiesten te laten optreden, van de actuele pop-, blaas- en klassieke muziek tot de hedendaagse muziek, bijvoorbeeld van Karlheinz Stockhausen en Mauricio Kagel. Alfred Biolek voerde voorts gesprekken met de componist en artiest om de toeschouwers voor de voorstelling te boeien. Er hebben in de loop der tijd praktisch alle belangrijke vertegenwoordigers van de hedendaagse muziek in de show opgetreden.

De combinatie was niet onbetwist, maar de redacteurs van de WDR, waaronder de leider van het programmaonderdeel Fernsehspiel, Unterhaltung und Familie Günter Rohrbach[2], moedigden hem aan om de ingeslagen weg te vervolgen. Vanuit het publiek kwamen geen protesten.

Naast muzikanten kwamen ook grote dansgezelschappen in de show, die echter vrij duur waren. Terwijl bijvoorbeeld Sammy Davis jr. slechts 5000 DM kostte, omdat Fritz Rau[3] hem als reclame voor zijn tournee aanbood, stond achter de gezelschappen geen platenlabel, maar een weinig kapitaalkrachtige organisator.

Humor[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de show diende steeds ook een humoristisch nummer voor te komen. De groep Folie Parisienne deed het zelfs zo goed, dat veel toeschouwers een herhaling wilden met dezelfde gezongen titel. De groep bestond uit zes, als Mireille Mathieu verklede mannen, die het lied Akropolis Adieu ten gehore brachten. Er traden ook regelmatig komieken op, zoals Emil Steinberger.

Sterren[bewerken | brontekst bewerken]

Ook de sterren dienden anders in de overige shows te verschijnen. Dus zongen ze niet alleen twee actuele titels uit hun repertoire, maar deden ook nog iets aparts. Populair waren duetten van twee artiesten, die normaal niet met elkaar zongen zoals Adriano Celentano met Elke Sommer en Angelo Branduardi met Esther Ofarim in 1979, Udo Lindenberg met Nana Mouskouri in 1980 en Mario Adorf met Milva in 1982. Ook kon het gebeuren, dat artiesten iets voor hen ongebruikelijks zongen, zoals Helen Schneider met Heideröslein in 1978. Vaak trad Biolek ook als amateur samen met de artiesten op: hij danste meermaals samen met Hazy Osterwald en de Kessler-tweelingen, hij zong met Caterina Valente en hij deed ook mee bij een clowns-act. Deze optredens dienden in contrast te staan tot de perfectie van de professionele artiesten. Alle artiesten zongen zonder uitzondering live, uitgezonderd Vicky Leandros wegens een verkoudheid, waarvan ze zelfs een medisch attest meebracht. De toeschouwers konden dit accepteren na de uitleg van Biolek. De artiesten werden steeds begeleid door het RIAS Tanzorchester of de WDR Big Band Köln.

Plaats van handeling[bewerken | brontekst bewerken]

De show vond plaats in een voormalig treindepot in Frechen. Het doorslaggevende voordeel van het depot lag daarin, dat treinsporen in normaalformaat naar binnen voerden, zodat men bijkomend naar het hoofdpodium een perron kon bouwen, zodat de gasten met een trein naar binnen konden worden gebracht. Daarvoor werden meestal historische treinen van Rheingold gebruikt, maar ook treinen zoals de Lufthansa Airport Express. Een verdere mogelijkheid bestond daarin, de sporen te gebruiken voor verrijdbare platforms, waarmee de gasten in de hal werden gebracht.

Voor de verlichting van de hal werden schijnwerpers van buiten aan de ramen gesteld. Als garderobe dienden goederenwagons, als kantine een uitgerangeerde personenwagen en als toilet moest men over het plein gaan. Voor de toeschouwers reden speciale trams, waarin muzikanten voor stemming zorgden en een geluidsband afgespeeld werd, waarmee Biolek de reizigers begroette en hun vertelde, waarop ze zich konden verheugen. In de hal had men een seinpaal opgesteld, dat aan het begin van de uitzending op beginnen gesteld werd.

Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]

In 1983 kreeg Biolek voor Bio's Bahnhof de gouden Adolf Grimme-prijs.

Gasten[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bio%27s_Bahnhof&oldid=64418249"