Gebruiker:Rwmv/Kladblok

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Anthony Hernandez
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Persoonsgegevens
Geboren Los Angeles, 1947
Geboorteland Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Nationaliteit Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Beroep(en) fotograaf
Oriënterende gegevens
Periode tweede helft jaren 60 tot vandaag
Stijl(en) hedendaags
Website
Portaal  Portaalicoon   Kunst & Cultuur

Anthony Hernandez (° 1947) is een Amerikaanse fotograaf die zijn tijd verdeelt tussen Los Angeles, zijn geboorteplaats, en Idaho. Zijn werk varieert van straatfotografie tot beelden van de gebouwde omgeving en andere overblijfselen van beschaving, in het bijzonder weggegooide of verlaten elementen die bewijs zijn van menselijke aanwezigheid.[1][2][3][4][5] Gedurende het grootste deel van zijn loopbaan heeft hij in Los Angeles en omgeving gefotografeerd.[6][7] "Het is L.A.'s combinatie van schoonheid en brutaliteit die Hernandez altijd heeft geïntrigeerd."[7] Zelf omschrijft de fotograaf Los Angeles als zijn studio, zijn werkplek.[8] Steeds opnieuw daagt hij zichzelf uit om nieuwe manieren te vinden om het sociale landschap te verkennen.[9] Zijn foto's van zijn geboortestad herinneren eraan dat Los Angeles één van de meest cultureel, economisch en raciaal verdeelde plaatsen in Amerika is, en niet enkel de meest gefotografeerde stad ter wereld omwille van de glamour en glitter van Hollywood.[10] Hij is de man van schrijfster Judith Freeman.[4]

Jeugd en start van zijn carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Hernandez is geboren in Los Angeles in een gezin van Mexicaanse immigranten. Zijn familie woonde nabij Aliso Village, een woonproject in East Los Angeles, tot hij op vierjarige leeftijd naar Boyle Heights verhuisde.[6][7][11][12][13][14] Hij maakte kennis met fotografie dankzij een leerboek dat hij van een vriend kreeg in zijn laatste jaar aan de Roosevelt High School.[4] Zijn eerste fototoestel was een Nikon-kleinbeeldcamera die hij kocht met geld dat hij had gewonnen in een loterij.[7] Alhoewel hij basiscursussen in fotografie heeft gevolgd terwijl hij in 1966-67 studeerde aan het East Los Angeles College, is hij in grote mate een autodidact.[3][4][6] Een goede tante herkende en voedde Hernandez' artistieke talenten, introduceerde hem in jazzmuziek en gaf hem een abonnement op het kunsttijdschrift Artforum, dat de kunstenaar beschouwt als een vroege invloed in zijn artistieke ontwikkeling.[7] De fotograaf noemt ook Edward Weston als een belangrijke invloed,[15][16] die zich weerspiegelt in Hernandez' eerste echte reeks, een verzameling foto’s die hij in 1969-1970 maakte op stranden in Zuid-Californië.[7][17] Hernandez beschouwt het werk van de fotograaf Lewis Baltz als datgene dat het meest verwant is met zijn eigen werk.[7]

Zijn vroegste foto’s tonen onderdelen en machines die zijn achtergelaten op een braakliggend terrein nabij een autogarage vlakbij zijn huis. Ze zijn een voorafspiegeling van de vaak voorkomende onderwerpen in zijn werk: stedelijk verval en achtergelaten afval.[3][4] Hernandez begon zijn tijd aan fotografie te wijden na zijn dienstplicht in het Amerikaanse leger van 1967 tot 1969 (hij was verpleger in de Vietnamoorlog in 1968).[18][19][20] In de zomer van 1969 nam hij deel aan een workshop bij Lee Friedlander, en in 1970 bouwde hij zijn eigen donkere kamer in een appartement dat hij huurde in de buurt Westlake in Los Angeles. In hetzelfde jaar werd het werk van Hernandez opgenomen in zijn eerste museumtentoonstelling en -publicatie, California Photographers, 1970[21], een overzicht van nieuwe fotografie uit Californië.[7] The Crowded Vacancy[22], een tentoonstelling en publicatie uit 1971 met ook foto's van Lewis Baltz en Terry Wild, wordt beschouwd als belangrijk voor de lancering van de carrière van de fotograaf.[7][23] In 1970 toonde Hernandez een portfolio van foto’s aan John Szarkowski, fotografiecurator bij het Museum of Modern Art, die twee foto’s aankocht voor het museum en hem ook introduceerde bij de fotografen Diane Arbus, Duane Michals, en Garry Winogrand.[7][14][24]

Vroege straatfotografie[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf 1969 wordt zijn werk gekenmerkt door straatfotografie in zwart-wit, vooral portretten. Hij fotografeert op dat moment met een kleinbeeldcamera in Los Angeles en Hollywood, in een eigen stijl die wordt gekenmerkt door onderwerpen die vervreemd en "overweldigd door ongeziene krachten" lijken.[7][13][25][26] De voetgangers lijken ondanks de extreme nabijheid van de camera in zekere zin vaak afgesloten van hun omgeving te zijn, wat een algemeen gevoel van vervreemding en afstand creëert. Indien de foto's een spoor van gemeenschap of gemoedelijkheid bevatten, bevindt het zich aan de rand van het beeld waar koppels of kleine groepen zichtbaar zijn.[27] Een criticus merkte op dat deze composities een "merkwaardige staat van stilstand" vertonen.[28] In een tekst over foto’s die Hernandez in 1976 in Washington, D.C. maakte, merkte een criticus op dat de foto's een "originele fotografische benadering" voorstellen die een ongebruikelijke staat van levendigheid vastlegt - zelfs "onevenwicht" - met zijn onderwerpen tegelijkertijd "energiek en geabstraheerd".[29] Zijn vroeg werk vertoont invloeden van Garry Winogrand.[30]

Uitputting en ineenstorting zijn tastbare omstandigheden in de serie, alsof elk figuur te moe was om de kleding van hun rug te verwijderen. In geen geval zijn deze foto's afbeeldingen van Zuid-Californische vrije tijd. In een opmerkelijke beweging duwt Hernandez de uitputting bijna tot het punt van dood. In many photographs from the series, Hernandez frames the body as corpse.[31]

In de late jaren 70 begon Hernandez een Deardorff 5x7" technische camera te gebruiken, en die veranderde het karakter van zijn werk.[28][32] Tussen 1978 en 1983 ging hij verder met het maken van foto’s van prozaïsche elementen in het straatleven en de publieke ruimten in Los Angeles, maar de bredere blik van de technische camera zorgde ervoor dat mensen een minder prominente plaats op zijn foto’s begonnen in te nemen terwijl de aanwezigheid van de gebouwde omgeving steeds groter werd.[7][30] Deze foto’s zijn een samensmelting van tradities uit de straat- en landschapsfotografie en bieden energieke en levendige composities die ongebruikelijk zijn voor werk dat gemaakt is met een technische camera.[28][30][32] Veel van de foto’s suggereren donkere sociale realiteiten.[4][28] Volgens Jeff Wall is vooral zijn andere manier van fotograferen en het gebruik van apparatuur zoals in het verleden nog niet vaak gebeurd was, datgene dat het werk van Anthony Hernandez uit die periode zo interessant maakt.[33] De conventionele 'straatfoto's', beweert Wall, hebben de neiging zich te concentreren op figuren, zowel individuen als menigten, en daarom zijn de omgeving en de architectuur minder prominent. Hernandez keert daarentegen deze termen om door de figuur op de middellange afstand te plaatsen. De figuur domineert niet langer de foto (figuur 17). "Het resultaat is een nieuwe visie op de straatfoto", stelt Wall, "niet langer strikt genomen een" straatfoto""[34]

Een serie uit deze periode is Public Transit Areas, die werd gefotografeerd aan bushaltes in de stad. De foto's zijn sterk doordrongen van een gevoel van (voor)stedelijke wildgroei en onderweg zijn. Kenmerkend is ook hun aandacht voor ras en klasse in het Los Angeles van de jaren 70, waardoor de diversiteit van de stad op de voorgrond komt.[35] De reeks werd aangevuld met verwante series zoals Public Use Areas, Public Fishing Areas, en Automotive Landscapes.[30] Sommige van deze foto’s zijn vergeleken met de esthetiek van de New Topographics, een groepstentoonstelling met werk van de Amerikaanse fotografen Robert Adams, John Schott, Joe Deal, Frank Gohlke, Lewis Baltz, Henry Wessel Jr., Nicholas Nixon en Stephen Shore, en het Europese fotografenechtpaar Bernd & Hilla Becher wiens werk "zowel een weerspiegeling was van de toenemende voorstedelijke wereld als een reactie was op de tirannie van de geïdealiseerde landschapsfotografie die het natuurlijke en elementaire verhief."[36][32][37] Samen vormen deze vier reeksen van Hernandez een zeldzaam voorbeelden van kunst, in welke vorm dan ook, die het alledaagse leven van de armen en de werkende klasse van Los Angeles verbeeldt.[7]

Deze vier series verwierpen een autocentrisch beeld van de straat en de stad in verband met mobiliteit, vrijheid en privacy. De fotograaf concentreerde zich daarentegen op een langzamere, openbare stad, waar vormen van mobiliteit en vrijheid vastlopen. De formele kwaliteiten van het 35 mm-camerawerk van Hernandez, gekenmerkt door scheve perspectieven, vreemde bijsnijdingen en intense close-ups, worden ingeruild voor een vrijstaand en koud op statief gebaseerd camerawerk.[38]

Overstap naar kleurenfotografie[bewerken | brontekst bewerken]

In 1984–1985 maakte Hernandez, als reactie op een suggestie van een art director bij het magazine Los Angeles, de overstap naar kleurenfotografie met een reeks close-up portretten die hij met een kleinbeeldcamera maakte van winkelende mensen op Rodeo Drive, een lange straat in voornamelijk Beverly Hills, Californië en met zijn zuidelijke deel in de stad Los Angeles.[3][7][39] Hij gebruikte dezelfde scherpstellingstechniek die hij eerder gebruikt had in zijn vroegste straatfoto’s en waarbij de camera vooraf is scherpgesteld op een vastgestelde afstand, zodat er snel kan gefotografeerd worden.[40] Toch nemen ze iets over van het doordachte en formele karakter van zijn werk met de technische camera.[32] Hij verkoos diafilm te gebruiken en maakte nadien Cibachrome-afdrukken om de kleur te benadrukken.[7] Hernandez merkte op dat deze portretten intiemer zijn dan zijn eerdere straatportretten.[41] De foto’s verkennen een complexe mix van consumptisme, klasse, zelfpresentatie, fantasie, seksualiteit en fotografische representatie. De kunstenaar beschouwt ze als zijn eerste succesvolle kleurenfoto's.[32][40]

Hernandez legde zich na Rodeo Drive exclusief toe op kleurenfotografie.[4][7][14]

Verdwijning van de menselijke figuur[bewerken | brontekst bewerken]

Een andere belangrijke verandering was dat Hernandez na Rodeo Drive voor lange tijd stopte met het fotograferen van mensen.[4][7][14] Gedurende drie decennia he has remained entrenched in the color-without-people stage of his practice. He shoots both interior and exterior spaces, often in tight close-up, where the presence of humanity is only implicit: homeless encampments, thrift stores, public housing projects, the storm channel of the Los Angeles River, and abandoned tract houses in the far reaches of LA County. Many of the images have a minimalist cast, which makes them “as charged as tarot cards,” in critic Luc Sante’s words. hij is verankerd gebleven in het kleurloze stadium van zijn praktijk. Hij fotografeert zowel binnen- als buitenruimtes, vaak in nauwe close-up, waar de aanwezigheid van de mensheid alleen impliciet is: dakloze kampementen, tweedehandswinkels, woningbouwprojecten, het stormkanaal van de rivier de Los Angeles en verlaten traktaathuizen in de verte bereikt van LA County. Veel van de afbeeldingen hebben een minimalistische cast, waardoor ze 'zo geladen als tarotkaarten' zijn, in de woorden van criticus Luc Sante.[42]

In 1986 fotografeerde hij, als artist-in-residence aan de University of Nevada in Las Vegas, een reeks gebruikte geweerpatronen en ontploft puin achtergebleven op een schietbaan — zonder de schutters. Hij zette dat project verder na de residentie en voegde er schietbanen aan toe in het Angeles National Forest.[4] Deze reeks, Shooting Sites, kondigde in zijn artistieke visie een verschuiving aan naar het vastleggen van plekken die verlatenheid en troosteloosheid suggereren die ontdaan is van menselijke aanwezigheid, maar die niettemin verhalen oproepen over menselijke betrokkenheid.[7][43] De foto's verraden ook een andere kenmerkende tactiek van zijn composities: de kijker door middel van visuele bekoring meezuigen in moeilijke onderwerpen.[43] De fotograaf vergelijkt deze serie met zijn eerdere reeks Automobile Landscapes.[7]

Landscapes for the Homeless, een reeks foto's die hij maakte in 1988–1991, brengt de locaties in beeld waar daklozen verblijven nabij en onder autosnelwegen in Los Angeles, en toont enkel geïmproviseerde schuilplaatsen van de bewoners en achtergelaten afval in de buurt.[20][43] De reeks brengt de maatschappelijke omstandigheden van dakloosheid in beeld zonder de daklozen zelf te tonen. Het is net hun afwezigheid in deze 'landschappen' die de plekken zo beladen maakt.[44] Deze reeks foto's was uniek omwille van haar focus op dakloosheid, en Hernandez had moeite om ze gepubliceerd en tentoongesteld te krijgen in de Verenigde Staten.[4][7] Een criticus beschreef de beelden als "zowel forensisch als poëtisch".[14] Dit werk vormde de basis voor zijn eerste museale solotentoonstelling en zijn eerste echte monografie.[7][20]

De fotograaf heeft verklaard dat zowel Landscapes for the Homeless als zijn vorige serie Shooting Sites, aansluiten bij zijn ervaring als verpleger in de Vietnamoorlog.[7] In het gesprek tussen Lewis Baltz en Hernandez in de boekpublicatie Landscapes for the Homeless verwijzen beiden bovendien voortdurend naar oorlog en conflicten als middel om het politieke en publieke karakter van de reeks Landscapes for the Homeless voor te stellen.[45]

Pictures for Rome, een serie die Hernandez in 1998-1999 maakte onder auspiciën van de Rome Prize, vermijdt het in beeld brengen van klassieke gebouwen en toont in plaats daarvan verlaten gebouwen en onafgewerkte kantoorgebouwen aan de rand van de stad.[4][43] Hernandez gebruikte hetzelfde vierkante beeldformaat dat hij eerder had gebruikt voor zijn fotoreeks Landscapes for the Homeless foto's. Het zijn zijn eerste foto's die hij binnen heeft gemaakt.[4]

Zijn fotoreeksen Pictures for Oakland (2001) en Pictures for L.A. (2000–2002) documenteren verschillende fases in de constructie en het verval van gebouwen, waaronder de Walt Disney Concert Hall, het Belmont Learning Center en Aliso Village.[1][13]

Everything is een fotoreeks die Hernandez van januari 2003 tot mei 2004 maakte en die de Los Angeles River als vertrekpunt heeft. Ze onderzoekt, door middel van kleurrijke stillevens van drijfafval in of nabij het water, de rivier en haar omgeving, gebieden in de buurt van Hernandez' ouderlijk huis uit zijn jeugd.[12] In en nabij de rivier vond Hernandez dingen die verband houden met daklozen die aan de rand van de rivier verblijven. De gefotografeerde objecten zijn niet alleen dingen die in de rivier zijn gespoeld, maar ook dingen die zijn achtergelaten (zoals bv. een papieren zak met een enkel medische spullen die hij aantrof onder een brug en natte schoenen die iemand achtergelaten had om op enkele stenen te drogen).[46] Deze foto's zijn zowel kleur- en vormstudies als een commentaar op band tussen de samenleving en de weggegooide voorwerpen.[11]

In Forever, een serie uit 2007-2012, bezoekt Hernandez opnieuw de daklozenlocaties, maar verschuift hij het perspectief naar één dat uitkijkt vanuit zo'n provisoire verblijfsplaats.[7] Het zijn allemaal vierkante foto's. In tegenstelling tot de foto's uit Landscapes for the Homeless, zijn ze gemaakt met lenzen met een langere brandpuntsafstanden en ogen veel van hen erg abstract.[47] De fotograaf heeft de titel afgeleid van de titel Forever Homeless die Lewis Baltz gaf aan het gesprek tussen hen beide dat is opgenomen in de boekpublicatie Landscapes for the Homeless.[48] De foto's suggereren dat de daklozen altijd zullen blijven kampen met de scheidingslijnen tussen binnen en buiten, beschut en blootgesteld, en zichtbaar en onzichtbaar.[49]

De tentoonstelling Discarded: Photographs by Anthony Hernandez in het Amon Carter Museum of American Art, Fort Worth, Texas, Verenigde Staten.

Later werk[bewerken | brontekst bewerken]

In Discarded, gemaakt in 2012-2015, becommentarieert Hernandez de nasleep van de hypotheekcrisis in sobere kleurenfoto's van verlaten huizen en andere overblijfselen in woonverkavelingen in de woestijn ten oosten van Los Angeles. Deze serie markeert de terugkeer van mensen in zijn foto's, met minstens één portret.[50][51][52]

Doorheen de jaren is het werk van Hernandez stilistisch alsmaar consistenter geworden, maar tegelijkertijd ook in toenemende mate abstract.[53] Screen Pictures (2017-2018) is een reeks stadsportretten van Los Angeles die werden gefotografeerd door het metalen gaas van bushaltes. De afgebeelde plekken zien er abstract uit. De aanwezige menselijke figuren vervagen door de abstrahering die het gevolg is van de opname door het metalen gaas, en de scherpstelling daarop. Slechts wanneer je goed kijkt, zie je wat de foto's eigenlijk afbeelden: een tent aan de rand van een grasveld, een eenzame figuur die voorbij een benzinestation loopt, en verschillende architecturale details doorheen de stad. De foto's herinneren aan bepaalde aspecten van Hernandez' vroegere series, maar tonen ze nu vanuit een verschillend perspectief.[54] Een selectie van de foto's is, samen met een selectie uit Pictures for Rome, in 2019 te zien in de tentoonstelling May You Live In Interesting Times, die onderdeel is van de Biënnale van Venetië.[55]

Hernandez blijft op film fotograferen, hoewel zijn afdrukken digitaal worden gemaakt.[51] Alhoewel zijn recente Screened Pictures, door het raster en de abstrahering, een "digitale uitstraling" hebben, zijn ze allemaal op film gefotografeerd en zijn ze niet digitaal gemanipuleerd.[56]

Boekpublicaties[bewerken | brontekst bewerken]

Solotentoonstellingen (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1976: The Nation's Capital in Photographs, The Corcoran Gallery of Art, Washington, D.C., Verenigde Staten.[20][59]
  • 1978: Art in Public Places, Orange Coast College, Costa Mesa, California; Federal Building, Los Angeles, Californië, Verenigde Staten; Max Protetch Gallery, Washington, D.C., Verenigde Staten.[20][59]
  • 1979: [Tentoonstellingstitel onbekend], The University of California at Santa Barbara, Californië, Verenigde Staten.[20][30][59]
  • 1983: Public Use Areas, California Museum of Photography, Riverside, Californië, Verenigde Staten.[30]
  • 1983: Anthony Hernandez: Recent Work, California Museum of Photography, Riverside, Californië, Verenigde Staten.[20][63]
  • 1984: [Tentoonstellingstitel onbekend], Susan Spiritus Gallery, Newport Beach, Californië, Verenigde Staten.[20][30][59]
  • 1985: Rodeo Drive, Burden Gallery, New York, New York, Verenigde Staten.[20][30][59]
  • 1985: Rodeo Drive, Northlight Gallery, Arizona State University, Tempe, Arizona, Verenigde Staten.[20][30]
  • 1990: Landscapes for the Homeless, The Opsis Foundation, New York, New York, Verenigde Staten.[20][30][59]
  • 1991: Shooting Sites, Turner/Krull Gallery, Los Angeles, Californië, Verenigde Staten.[20][30][59]
  • 1993: Landscapes for the Homeless, Turner/Krull Gallery, Los Angeles, Californië, Verenigde Staten.[20][30][59]
  • 1995: Landscapes for the Homeless, The Sprengel Museum, Hanover, Duitsland.[20][30][59]
  • 1995: In Another World, Craig Krull Gallery, Santa Monica, Californië, Verenigde Staten.[30]
  • 1996: Landscapes for the Homeless, Musée de l'Elysée, Lausanne, Zwitserland.[30][59]
  • 1997: Landscapes for the Homeless, Centre national de la photographie, Parijs, Frankrijk.[30][59]
  • 1997: Shooting Sites, Galerie Polaris, Parijs, Frankrijk.[30][59]
  • 1997: The City, Craig Krull Gallery, Santa Monica, Californië, Verenigde Staten.[30][59]
  • 1998: The 70's, Dan Bernier Gallery, Los Angeles, Californië, Verenigde Staten.[30][59]
  • 1999: City Point–Rome, Galerie Polaris, Parijs, Frankrijk.[30]
  • 2000: Pictures for Rome, Grant Selwyn Fine Art, New York, New York, Verenigde Staten.[30][59]
  • 2000: Pictures for Rome, Grant Selwyn Fine Art, Beverly Hills, Californië, Verenigde Staten.[30][59]
  • 2001: After LA, Galerie Polaris, Parijs, Frankrijk.[30]
  • 2001: Pictures for Oakland, California College of Arts and Crafts, Oakland, Californië, Verenigde Staten.[30]
  • 2001: Pictures for Marghera, Galerie Polaris, Parijs, Frankrijk.[59]
  • 2001: Pictures for Oakland, Laguna Art Museum, Laguna, Californië, Verenigde Staten.[30]
  • 2002: Pictures for LA, Grant Selwyn Fine Art, New York, New York, Verenigde Staten.[30]
  • 2002: Pictures for LA, Galerie Polaris, Parijs, Frankrijk.[30]
  • 2002: Temporary Space, Seattle Art Museum, Seattle, Washington, Verenigde Staten.[30]
  • 2003: Pictures for LA, Grant Selwyn Fine Art, Los Angeles, Californië, Verenigde Staten.[30]
  • 2004: Everything, Anthony Grant Gallery, New York, New York, Verenigde Staten.[30]
  • 2004: Everything, Christopher Grimes Gallery, Santa Monica, Californië, Verenigde Staten.[30]
  • 2006: Beverly Hills, 1984 & Broadway, Christopher Grimes Gallery, Santa Monica, Californië, Verenigde Staten.[30]
  • 2008: Anthony Hernandez: the Seventies and Eighties, The Sheldon Art Galleries, St. Louis Missouri, Verenigde Staten.[30][64]
  • 2007: Anthony Hernandez, Christopher Grimes Gallery, Santa Monica, Californië, Verenigde Staten.[30]
  • 2009: Anthony Hernandez, Vancouver Art Gallery, Vancouver, Canada.[65]
  • 2016: Discarded: Photographs by Anthony Hernandez, Amon Carter Museum of American Art, Fort Worth, Texas, Verenigde Staten.[66]
  • 2016-2017: Anthony Hernandez, San Francisco Museum of Modern Art, San Francisco, Californië, Verenigde Staten.[7][67]
  • 2017: Anthony Hernandez, Galerie Thomas Zander, Cologne, Duitsland.[68]
  • 2017: Anthony Hernandez, Yancey Richardson, New York, New York, Verenigde Staten.[69]
  • 2019: Anthony Hernandez. A confusing gaze, Fundación MAPFRE Bárbara de Braganza Exhibition Hall, Madrid, Spanje.[70]
  • 2019: Anthony Hernandez. L.A. Landscapes, The Nelson-Atkins Museum of Art, Kansas City, Missouri, Verenigde Staten.[71]
  • 2019: Anthony Hernandez, Kayne, Griffin, Corcoran Gallery, Los Angeles, Californië, Verenigde Staten.[72][73]

Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1972: Ferguson Grant, Friends of Photography, Carmel, Californië, Verenigde Staten.[7][59]
  • 1975: Artist-in-Residence, Corcoran Gallery of Art, Washington, D.C., Verenigde Staten.[59]
  • 1975: National Endowment for the Arts Fellowship, Verenigde Staten.[59]
  • 1978: National Endowment for the Arts Fellowship, Verenigde Staten.[59]
  • 1979: Artist-in-Residence, Seattle Arts Commission, Seattle, Washington, Verenigde Staten.[59]
  • 1980: National Endowment for the Arts Fellowship, Verenigde Staten.[59]
  • 1983: Artist-in-Residence, Light Work, Syracuse, New York, Verenigde Staten.[59][74]
  • 1985–1986: Artist-in-Residence, University of Nevada, Las Vegas, Verenigde Staten.[4][59]
  • 1998: Higashikawa Prize, Japan.[59]
  • 1998–1999: Rome Prize Fellowship, American Academy in Rome, Italië.[4][59]
  • 2016: Lucie Award in Achievement in categorie Fine Arts, Verenigde Staten.[75]

Publieke collecties[bewerken | brontekst bewerken]

Het werk van Hernandez bevindt zich in de volgende publieke collecties:

  • Bibliothèque nationale de France, Parijs, Frankrijk;[20][59]
  • Center for Creative Photography, Tucson, Arizona, Verenigde Staten;[20][59]
  • Dallas Museum of Art, Dallas, Texas, Verenigde Staten;[59]
  • Fotomuseum Winterthur, Zwitserland;[59]
  • J. Paul Getty Museum, Los Angeles, Californië, Verenigde Staten;[76]
  • Solomon R. Guggenheim Museum, New York, Verenigde Staten;[77]
  • Harry Ransom Center, The University of Texas at Austin, Austin, Texas, Verenigde Staten;[20][59]
  • Higashikawa Museum, Hokkaido, Japan;[59]
  • International Museum of Photography, George Eastman House, Rochester, New York, Verenigde Staten;[20][59]
  • Los Angeles County Museum of Art, Los Angeles, Californië, Verenigde Staten;[59]
  • Metropolitan Museum of Art, New York, Verenigde Staten;[20][59]
  • Museum of Fine Arts, Houston, Houston, Texas, Verenigde Staten;[20][59]
  • Museum of Modern Art, New York, New York, Verenigde Staten;[20][59]
  • Museum of Photographic Arts, San Diego, Californië, Verenigde Staten;[20][59]
  • Norton Simon Museum, Pasadena, Californië, Verenigde Staten;[20][59]
  • Oakland Museum, Oakland, Californië, Verenigde Staten;[20][59]
  • San Francisco Museum of Modern Art, San Francisco, Californië, Verenigde Staten;[20][59]
  • Smithsonian American Art Museum, Washington, D.C., Verenigde Staten;[20][59]
  • Sprengel Museum, Hannover, Duitsland;[20][59]
  • Whitney Museum of American Art, New York, Verenigde Staten;[20][59]
  • University of California at Davis, Davis, Californië, Verenigde Staten;[20]
  • University of Kansas Museum of Art, Lawrence, Kansas, Verenigde Staten;[20][59]
  • Corcoran Gallery of Art, Washington, D.C., Verenigde Staten.[20]
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gebruiker:Rwmv/Kladblok&oldid=57325026"