Monument voor de onder het nationaalsocialisme vervolgde homoseksuelen
Het Monument voor de onder het nationaalsocialisme vervolgde homoseksuelen is een monument in Berlin-Tiergarten.
Ontwerp[bewerken | brontekst bewerken]
Het monument is ontworpen door het Deens-Noorse kunstenaarsduo Elmgreen & Dragset. Het is een 3,60 m hoge en 1,90 m brede betonnen kubus. Aan de voorzijde bevindt zich een venster waardoor een korte film te zien is van twee kussende mannen. Bij het monument bevindt zich een plaquette in het Duits en Engels, die ook herinnert aan het voortduren van de vervolging onder Paragraaf 175 in de Bondsrepubliek en de DDR.
Het is het derde monument van deze aard in Duitsland, na de Frankfurter Engel in Frankfurt am Main (1994) en het Monument voor de homoseksuele en lesbische slachtoffers van het nationaalsocialisme in Keulen (1995).
Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
De homoseksuele slachtoffers van de nazi's werden na 1945 niet officieel erkend. Pas in 1985 zette een verandering in, met een rede van Bondspresident Richard von Weizsäcker. Voor het eerst betrok hij de lang verzwegen groepen vervolgden in de herdenking. Het initiatief Der homosexuellen NS-Opfer gedenken en het Lesben- und Schwulenverband in Deutschland (LSVD) zetten zich daarna gezamenlijk in voor een monument voor de homoslachtoffers.
De Bondsdag besloot op 12 december 2003 in Berlijn een monument op te richten. Bij de onthulling op 27 mei 2008 waren veel politici aanwezig, onder andere de Berlijnse burgemeester Klaus Wowereit, voorzitter van de Bondsdag Wolfgang Thierse, Minister van Cultuur Bernd Neumann, Volker Beck en Renate Künast.
Na de onthulling werd het monument herhaaldelijk beschadigd door vandalen.
Controverse[bewerken | brontekst bewerken]
Op het ontwerp kwam kritiek van de kant van de LSVD, omdat het uitsluitend op homomannen betrekking zou hebben. Na een lange discussie besloot de Bondesregering over de vorm van het monument. Sindsdien wordt de getoonde film elke twee jaar verwisseld, zodat ook beelden van vrouwen kunnen worden getoond. De beslissing over de nieuwe film moet steeds door een jury van deskundigen worden genomen.
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- George L. Mosse, Claudia Schoppmann, Katharina Kaiser, Klaus Müller, Frank Wagner, Rainer Hoffschildt, Thomas Rahe: Der homosexuellen NS-Opfer gedenken! Heinrich-Böll-Stichting, Berlijn 1999, ISBN 3927760366
- Alexander Zinn: "Das Glück kam immer zu mir." Rudolf Brazda: Das Überleben eines Homosexuellen im Dritten Reich. Frankfurt 2011, ISBN 978-3-593-39435-0
- Jan-Henrik Peters: Verfolgt und Vergessen. Homosexuelle in Mecklenburg und Vorpommern im Dritten Reich. Hg. Falk Koop; Landesverband der Lesben und Schwulen, Mecklenburg-Vorpommern „Gaymeinsam“. Ingo Koch, Rostock 2004, ISBN 3-937179-95-X
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
- Stiftung Denkmal: Denkmal für die im Nationalsozialismus verfolgten Homosexuellen
- Website Gedenkort.de
- Website Homosexuellen Denkmal
- Website Rosa Winkel
- Resolutie van LSVD Berlin Brandenburg
- Documentatie tegen de legendevorming
Bronnen, noten en/of referenties
|
