Portaal:Nederlands koningshuis/Uitgelicht/06

Willem I Frederik, geboren als Willem Frederik Prins van Oranje-Nassau (Den Haag, 24 augustus 1772 – Berlijn, 12 december 1843), was een Prins van Oranje en de eerste koning der Nederlanden en groothertog van Luxemburg.

In Duitsland was hij heerser (als Fürst) van het Vorstendom Nassau-Oranje-Fulda van 1803 tot 1806 en van het Vorstendom Nassau-Oranje in het jaar 1806 en van 1813 tot 1815. In 1813 werd hij 'Soeverein Vorst' der Verenigde Nederlanden, en riep zichzelf uit tot koning der Nederlanden en hertog van Luxemburg op 16 maart 1815. In hetzelfde jaar werd Willem I ook de groothertog van Luxemburg en na 1839 was hij bovendien de hertog van Limburg. Na zijn troonsafstand in 1840 noemde hij zichzelf koning Willem Frederik, graaf van Nassau.

Op 30 november 1813 zette Willem na achttien jaar weer voet op Nederlandse bodem. In Londen was hij per brief uitgenodigd als "soeverein vorst" de regering op zich te nemen. De brief was afkomstig van het driemanschap van 1813, de Haagse notabelen Gijsbert Karel van Hogendorp, Frans Adam van der Duyn van Maasdam en Leopold van Limburg Stirum. Willem aanvaardde hun uitnodiging en een Engels fregat bracht hem naar de kust van Scheveningen. Met een boerenwagen werd hij vervolgens naar het strand gereden. Een van de eerste dingen die hij in Nederland deed, was een proclamatie uitvaardigen, waarin hij aankondigde: "Ons gemeene Vaderland is gered: De oude tyden zullen weldra herleeven." Er kwam in 1815 een Oproerwet en de persvrijheid werd aan banden gelegd. Van Hogendorp werd door de koning ontslagen wegens kritiek op de gang van zaken.