Portaal:Turkije/Uitgelichte artikels/1

Het ontwerp van de Turkse vlag is een directe overname van de vlag van het Ottomaanse Rijk, die in 1844 zijn uiteindelijke vorm kreeg. De Ottomanen gebruikten al sinds de 14e eeuw rode driehoekige vlaggen. In de eeuwen daarna zouden ze steeds meer rechthoekig worden uitgevoerd.

Na het beleg en val van Constantinopel in 1453 verscheen er steeds vaker een gouden halve maan op het rode doek. Soms was de halve maan wit. De schilder Jheronimus Bosch (circa 1450-1516) plaatste enkele keren Ottomaanse vlaggen op zijn schilderijen, zoals op Ecce Homo. Deze vlaggen bestonden uit een wit doek met daarop een witte halve maan.

De halve maan was een oud Grieks en Byzantijns symbool. Hoewel dit een belangrijke reden was om het symbool in te voeren (Mehmet II beweerde door de verovering van Constantinopel Romeins keizer te zijn), was het niet de enige reden. Sommige pre-islamitische Turkse clans en koninkrijkjes gebruikten de halve maan al als heilig symbool. De halve maan was populair in Perzië, waar destijds veel niet-Byzantijnse cultuur vandaan kwam. Ook leek het symbool sterk op de tamga van de Kayıhanstam. De halve maan was dus een krachtig symbool van de verbinding die het Ottomaanse Rijk wilde vormen tussen het verleden en de toekomst.

Tijdens de eindperiode van het Ottomaanse Rijk werd rood gezien als de kleur van de seculiere overheid, terwijl de daarvan niet direct gescheiden religieuze instituties de islamitische kleur groen gebruikten. Pas in 1844 werd een officiële nationale vlag aangenomen, gebaseerd op de marinevlag van het Ottomaanse Rijk (de achtpuntige ster werd vervangen door een vijfpuntige).