Hinchcliffe was als tiener vrijwel meteen eerste keus op de positie van linksachter bij Manchester City, waar hij debuteerde in 1986. Hij scoorde op 23 september 1989 een doelpunt in de stadsderby tegen Manchester United, die met 5-1 door City gewonnen werd. Hinchcliffe transfereerde naar middenmoter Everton in 1990. Bij deze club maakte hij 7,5 seizoenen het mooie weer. Hinchcliffe behaalde zijn grootste succes als speler van Everton met winst van de FA Cup in 1995. Manchester United werd met 1-0 ingeblikt met een treffer van Paul Rideout. Bij de club waren toen spelers als Anders Limpar en Daniel Amokachi actief. Hinchcliffe maakte de finale vol als linkshalf.
Hinchcliffe was een belangrijk onderdeel van een achterhoede die werd geleid door aanvoerder Dave Watson. In zijn periode als speler van Everton werd hij zeven keer opgeroepen voor het Engels voetbalelftal. Zijn eerste interland was ook het debuut van Glenn Hoddle als bondscoach. Hinchcliffe debuteerde als dusdanig op 1 september 1996 tegen Moldavië. Engeland won de wedstrijd met 3-0. Zijn laatste wedstrijd was een 0-0 gelijkspel tegen Bulgarije op 10 oktober 1998.[1] In de wintermercato van het seizoen 1997/1998 zette Hinchcliffe zijn handtekening onder een contract bij Premier League-club Sheffield Wednesday, waarmee hij zakte naar het Championship in 2000.
In maart 2002 beëindigde Hinchcliffe zijn carrière, nadat hij te maken kreeg met knieproblemen en een operatie moest ondergaan die geen soelaas meer bracht.[2]
Engeland
