Communist Party USA

Communist Party USA
Personen
Partijvoorzitter	Joe Sims; Rossana Cambron
Geschiedenis
Opgericht	1919
Algemene gegevens
Actief in	Verenigde Staten
Hoofdkantoor	235 W 23rd St, New York; NY 10011, Manhattan; New York
Aantal leden	25.000 (2023)
Richting	Extreemlinks
Ideologie	Communisme
Doelstelling	Socialisme
Internationale organisatie	Comintern
	https://www.cpusa.org/
Portaal	Politiek

De Communist Party USA, officieel de Communist Party of the United States of America (CPUSA, Communistische Partij van de Verenigde Staten), is een Amerikaanse communistische politieke partij. Ze werd opgericht in 1919 en nam snel de rol van de Socialist Party of America over als leidende linkse partij in de Verenigde Staten. Ze was invloedrijk in de vakbeweging en linkse politiek in de jaren 1920 tot 40. Nadien verloor ze veel aanhangers en nam haar betekenis voor Amerikaans links af. Als een van de weinige bleef CPUSA de Sovjetunie steunen. Tot in de jaren 80 droeg CPUSA kandidaten voor in Amerikaanse presidentsverkiezingen. De organisatie is nog actief en telt 15.000 leden.

Geschiedenis

Oprichting

De Communist Party USA ontstond tussen 1919 en 1921 uit de Socialist Party of America, op een kantelmoment in de socialistische arbeidersbeweging, waarin er over de hele wereld communistische partijen werden opgericht.

De eerste door het marxisme geïnspireerde socialistische partij in de Verenigde Staten was de Workingmen's Party of the United States, die in 1876 werd opgericht. In de jaren 80 nam die de naam Socialist Labor Party (SLP) aan. Vanaf 1890 breidde Daniel De Leon, hoofdredacteur van de Engelstalige partijkrant The Weekly People, de partij uit buiten haar voornamelijk Duitstalige kern. De radicale De Leon was echter een polariserend figuur en in 1899 kwam het tot een breuk. De meer gematigde hervormingsgezinden verlieten de partij. Zij bundelden krachten met de Social Democratic Party of America van Eugene Debs en Victor Berger en richtten in 1901 de Socialist Party of America (SP, SPA) op, die de nieuwe dominante speler op links werd.

Wereldwijd bleef de afstand tussen revolutionairen en hervormingsgezinden groeien in de arbeidersbeweging. Het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog verdeelde hen. Hoewel socialisten zich voor de oorlog internationalistisch en antimilitarisch hadden opgesteld, kozen veel delegaties ervoor zich achter de oorlogsinspanningen van hun natiestaten te scharen. Lenin veroordeelde de hervormingsgezinde rechtervleugel die de oorlog omarmde én de centristen die een zeker pacifisme voorstonden. Hij organiseerde de revolutionaire socialisten die zich actief wilden verzetten tegen de oorlog en legde daarbij de basis voor een communistische beweging. De Russische Revolutie bezegelde die breuk. De bevolking had er tsaar Nicolaas doen aftreden in de Februarirevolutie van 1917 en bij de Oktoberrevolutie werd de voorlopige regering afgezet en verwierven de Bolsjewieken van Lenin de macht. Na het bloedvergieten van de oorlog leek het alsof er overal ter wereld revolutie kon uitbreken, en met mogelijk succes. Om zulke revoluties aan te wakkeren, richtten de Bolsjewieken in 1919 de Derde of Communistische Internationale (Comintern) op.

In de Amerikaanse SP had zich in de tussentijd opnieuw een linkervleugel ontwikkeld, tot ongenoegen van de gematigde partijtop. De linkervleugel wilde in 1919 een meerderheid halen bij interne verkiezingen. Dat lukte, maar de top wees de resultaten af. Verschillende personen en afdelingen werd uit de partij gezet. Daarop riep de linkervleugel een congres bijeen in juni 1919, waarop ze plannen smeedde om de partij van binnenuit over te nemen. Verschillende radicale afdelingen en figuren als C. E. Ruthenberg kozen ervoor om toch niet mee te werken aan die plannen, maar om een eigen partij op te richten. De partijtop riep op zijn beurt een noodcongres bijeen op 30 augustus in Chicago. Toen de politie er binnenviel, werd het congres stopgezet, maar linkse militanten rond Alfred Wagenknecht richtten diezelfde dag nog de Communist Labor Party (CLP) op. De groepering rond Ruthenberg hield dan weer congres op 1 september, ook in Chicago, waar zij de Communist Party of America ('oude' CPA) stichtten. Zo ontstonden twee communistische partijen en verloor de SP een groot deel van haar actieve leden.

De Communistische Internationale was niet gelukkig met het bestaan van twee communistische partijen en riep ze in januari 1920 op om samen te gaan onder de naam United Communist Party. Samen telden de twee partijen zo'n 12.000 leden. Bij CPA nam partijleider Ruthenberg ontslag om aan die fusie te werken. Ruthenberg nam een minderheid van de leden maar het leeuwendeel van de partijmiddelen met zich mee. De CPA bleef echter bestaan, nu geleid door Nicholas I. Hourwich en Alexander Bittelman. Eind mei 1920 kwamen de groep rond Ruthenberg en de CLP rond Wagenknecht overeen om te fuseren tot de United Communist Party (UCP), zoals gevraagd door de Comintern. Wagenknecht en Ruthenberg namen de leiding hiervan waar. Uiteindelijk zou ook de CPA, na een tweede, dwingender schrijven van de Comintern, zich bij de UCP voegen. Tijdens het eenheidscongres van 15 tot en met 28 mei 1921 in Woodstock (New York) werd de Communist Party of America ('nieuwe' CPA) boven de doopvont gehouden.

De periode waarin de communistische partij tot stand kwam werd gekenmerkt door sterk anticommunisme en wordt ook wel de 'eerste rode schrik' genoemd. De Verenigde Staten waren tijdens de Eerste Wereldoorlog in de ban van extreem nationalisme; bovendien heerste de schrik dat de Russische Revolutie zou overwaaien. Bomaanslagen door anarchisten voedden de hysterie. De staat zag in de vakbonden en politiek links een dreiging en begon radicale organisaties te vervolgen. Zo bestelde het ministerie van Justitie onder procureur-generaal A. Mitchell Palmer in 1919 en 1920 honderden invallen, waarbij meer dan 10.000 socialisten, anarchisten en communisten gearresteerd werden. De repressie dwong de communistische partij om zich van in het begin clandestien te organiseren.

Partijvoorzitters

Periode	Partijleider	Functie

1922 – 1923	Abram Jakira	Uitvoerend secretaris

1929 – 1934	William Z. Foster	Partijvoorzitter
1934 – 1945	Earl Browder	Partijvoorzitter
1945 – 1957	William Z. Foster	Partijvoorzitter
1945 – 1957	Eugene Dennis	Algemeen secretaris
1959 – 2000	Gus Hall	Voorzitter
2000 – 2014	Sam Webb	Voorzitter
2014 – 2019	John Bachtell	Voorzitter
2019 – heden	Rosana Cambron	Covoorzitter
2019 – heden	Joe Sims	Covoorzitter

Presidentsverkiezingen

Jaar	President	Vice-president	Stemmen
1924	William Z. Foster	Benjamin Gitlow	38.669 (0,13%)
1928	William Z. Foster	Benjamin Gitlow	48.551 (0,13%)
1932	William Z. Foster	James W. Ford	103.307 (0,26%)
1936	Earl Browder	James W. Ford	79.315 (0,17%)
1940	Earl Browder	James W. Ford	48.557 (0,10%)
1948	Geen kandidaat, steunde Henry Wallace	Geen kandidaat, steunde Glen H. Taylor
1952	Geen kandidaat, steunde Vincent Hallinan	Geen kandidaat, steunde Charlotta Bass
1968	Charlene Mitchell	Michael Zagarell	1.077 (0,00%)
1972	Gus Hall	Jarvis Tyner	25.597 (0,03%)
1976	Gus Hall	Jarvis Tyner	58.709 (0,07%)
1980	Gus Hall	Angela Davis	44.933 (0,05%)
1984	Gus Hall	Angela Davis	36.386 (0,04%)

Bekende (ex-)leden

Externe link

(en) Officiële website

Bronnen, noten en/of referenties

↑ (en) Rebecca Santana en Ali Swenson, "What to Know About Trump’s Vow to Keep ‘Communists’ and ‘Marxists’ Out of the U.S.", Time, 28 juni 2023, online geraadpleegd op 21 juli 2023.

[1] (en) Rebecca Santana en Ali Swenson, "What to Know About Trump’s Vow to Keep ‘Communists’ and ‘Marxists’ Out of the U.S.", Time, 28 juni 2023, online geraadpleegd op 21 juli 2023.

[1]