Volgens Floris Hendrix van Het Parool is het album openhartig en klinkt het aanstekelijk. DSM-5 bevat minder hardcore punk dan voorganger Ik (2023) en geeft er gitaarloops voor in de plaats. Hendrix merkte de medewerking met Spinvis op, die hij een glansrol toebedeelde.[5] Tyron Woerdings van 3voor12 benoemde de "poppy structuren". Het album is minder "anti-alles" dan Ik. Maar hij voegde daaraan toe: "Al moet je nog steeds niet te blij komen doen, [frontman] Ray pist nog steeds met evenveel liefde in je soep, zoals te horen op 'De kunst van animositeit'."[6]NRC recenseerde DSM-5 als een van de opvallendste albums van de week.[1]
