Edwige Feuillère
| Edwige Feuillère | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Gedenkplakkaat voor Edwige Feuillère, Parijs
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboortenaam | Edwige Louise Caroline Cunati | |||
| Geboren | 29 oktober 1907 | |||
| Geboorteplaats | Vesoul | |||
| Overleden | 13 november 1998 | |||
| Overlijdensplaats | Boulogne-Billancourt | |||
| Land |  Frankrijk
| |||
| Werk | ||||
| Jaren actief | 1929-1995 | |||
| Beroep | actrice | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| (en) IBDB-profiel | ||||
| (mul) TMDb-profiel (en) AllMovie-profiel | ||||
| ||||
Edwige Feuillère, de artiestennaam van Edwige Caroline Cunati (Vesoul, 29 oktober 1907 - Boulogne-Billancourt, 13 november 1998) was een Franse actrice, actief in theater en films.
Ze was van 1931 tot 1933 verbonden aan de Comédie-Française alwaar ze in tientallen stukken meespeelde. In het theater bij andere gezelschappen was ze actief van 1929 tot 1992.
Tussen 1931 en 1975 speelde Edwige Feuillère in tientallen filmrollen. Haar debuutrol was in Le Cordon bleu, een film van Alberto Cavalcanti. Voor het karakter van Ilsa Lund in Casablanca uit 1942 was naast Michèle Morgan en Tamara Toumanova ook Feuillère in de running voor de rol die uiteindelijk naar Ingrid Bergman ging. Haar laatste filmrol was in 1975 in La Chair de l'orchidée van Patrice Chéreau. Ze speelde nadien nog wel in een aantal televisiefilms en televisieseries tot in 1995.
Ze was van 1931 tot 1933 kortstondig gehuwd met Pierre Feuillère. Ze behield als actrice zijn familienaam. Ze stierf op eenennegentigjarige leeftijd en werd begraven in Beaugency.
Filmrollen (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]
- 1935: Claudia Procula in Golgotha van Julien Duvivier
- 1939: Evelyne in Sans lendemain van Max Ophuls
- 1940: comtesse Sophie Choteck in De Mayerling à Sarajevo van Max Ophuls
- 1948: Colette Marly in Woman Hater (Les Ennemis amoureux) van Terence Young
- 1958: Viviane Gobillot, echtgenote van André in En cas de malheur van Claude Autant-Lara
- 1961: mademoiselle Rancourt in Les Amours célèbres van Michel Boisrond
- 1975: madame Bastier-Wegener in La Chair de l'orchidée van Patrice Chéreau
Erkenning[bewerken | brontekst bewerken]
In 1984 kreeg ze uit handen van Jean Marais de César d'honneur voor haar hele oeuvre. In 1993 ontving ze de Molière de la comédienne, een belangrijke Franse theaterprijs. Ze werd geridderd tot grootofficier in het Legioen van Eer en Commandeur des Arts et des Lettres.
Het theater van Vesoul, haar geboortestadje in het departement van de Haute-Saône werd in 1983 hernoemd naar het Théâtre Edwige-Feuillère, als eerbetoon naar hun beroemde voormalige stadsgenote. In 2007 werd ook een plein in het stadscentrum van Vesoul naar haar hernoemd.
In 2004 werd in het 7e arrondissement van Parijs bij de heraanleg van een stratenkruising tot een klein pleintje de Place Edwige-Feuillère gecreëerd, vlak bij de avenue de la Bourdonnais 16, het huis waar ze van 1937 tot 1970 woonde.
