Stekelskinken
| Stekelskinken | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||
| Doornstaartskink (Egernia stokesii) | |||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||||
| Egernia Gray, 1838 | |||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||
Stekelskinken op  Wikispecies
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Stekelskinken[1] (Egernia) zijn een geslacht van hagedissen die behoren tot de familie skinken (Scincidae).
Naam en indeling[bewerken | brontekst bewerken]
De wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door John Edward Gray in 1838. Er zijn zeventien verschillende soorten, inclusief drie soorten die voor het eerst wetenschappelijk zijn beschreven in 2011. In oudere literatuur worden deze soorten nog niet vermeld.
Vroeger was het soortenaantal hoger, maar veel soorten zijn op basis van nieuwe inzichten in andere geslachten geplaatst, zoals Bellatorias, Liopholis en Lissolepis.
Uiterlijke kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]
Stekelskinken bereiken een lichaamslengte van ongeveer 15 tot 20 centimeter. De lichaamskleur is bruin tot grijs, vaak met vlekken, lengtestrepen of dwarsbanden. De staart is bij veel soorten ongeveer even lang of langer dan het lichaam, maar er zijn enkele uitzonderingen. Een aantal soorten, zoals de doornstaartskink (Egernia stokesii) en de platte doornstaartskink (Egernia depressa) hebben een zeer korte staart die bezet is met lange, puntige stekels. De staart wordt bij deze soorten als wapen gebruikt, bij verstoring wordt de staart richting de vijand gehouden.[2]
De lichaamsschubben zijn gekield tot stekelachtig, vooral op de flanken en de staart. De pariëtale schubben aan de kop zijn duidelijk uit elkaar gelegen. De gehooropening hebben duidelijke lobachtige schubben aan de achterzijde.[2]
Verspreiding en habitat[bewerken | brontekst bewerken]
Alle soorten komen endemisch voor in Australië en leven in de staten Nieuw-Zuid-Wales, Noordelijk Territorium, Queensland, Victoria, West-Australië en Zuid-Australië.[3]
Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan twaalf van de zeventien soorten een beschermingsstatus toegekend. Van de soort Egernia douglasi zijn te weinig gegevens bekend om een inschatting te maken, deze soort wordt beschouwd als 'onzeker' (Data Deficient of DD). Alle andere vermelde soorten worden gezien als 'veilig' (Least Concern of LC).[4]
Soorten[bewerken | brontekst bewerken]
Het geslacht omvat de volgende soorten:
Bronvermelding[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 
