Naar inhoud springen

Elaïdinezuur

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Elaïdinezuur
Structuurformule en molecuulmodel
Structuurformule van elaïdinezuur
Structuurformule van elaïdinezuur
Algemeen
Molecuulformule C18H34O2
IUPAC-naam (E)-octadec-9-enoic acid
Andere namen trans-9-octadeceenzuur
Molmassa 282,45 g/mol
SMILES
CCCCCCCC\C=C\CCCCCCCC(O)=O
CAS-nummer 112-79-8
EG-nummer 204-006-6
Wikidata Q413491
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
Schadelijk
Waarschuwing
H-zinnen H315 - H319 - H335
EUH-zinnen geen
P-zinnen P261 - P302+P352-P305+P351+P338 - P321 - P405 - P501
LD50 (muizen) (intraveneus) 100 mg/kg
Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand vast
Kleur kleurloos
Dichtheid 0,85 g/cm³
Smeltpunt 43–45 °C
Kookpunt (bij 100 mmHg) 288 °C
Vlampunt 113 °C
Onoplosbaar in water
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal  Portaalicoon   Scheikunde

Elaïdinezuur (Grieks: elaion, olie) is een enkelvoudig onverzadigd vetzuur. Deze organische verbinding uit een onvertakte keten van 18 koolstofatomen met in het midden een enkelvoudige dubbele binding. Daar de beide delen van de keten in een trans-vorm aan de koolstofatomen van de dubbele binding zitten wordt ook wel van een transvetzuur gesproken. Het overeenkomstige cis-isomeer komt in de natuur veel meer voor en wordt oliezuur genoemd.[1]

Elaïdinezuur ontstaat veel bij het harden van plantaardige oliën. Ook komt het zuur voor in melkvet, rundertalg en in het vet bij herkauwers.

Elaïdinezuur verhoogt de CETP-activiteit, dat op zijn beurt het VLDL verhoogt en het HDL-cholesterol verlaagt.[2]