Elvis (2022)
| Elvis | ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg)
| ||||
Het logo van Elvis op première in Sydney, Australië.
| ||||
| (Filmposter op en.wikipedia.org) | ||||
| Alternatieve titel(s) | Baz Luhrmann’s Elvis | |||
| Regie | Baz Luhrmann | |||
| Producent | Baz Luhrmann Gail Berman Catherine Martin Patrick McCormick Schuyler Weiss | |||
| Scenario | Baz Luhrmann Sam Bromell Craig Pearce Jeremy Doner | |||
| Verhaal | Baz Luhrmann Jeremy Doner | |||
| Hoofdrollen | Austin Butler Tom Hanks | |||
| Muziek | Elliott Wheeler | |||
| Montage | Matt Villa | |||
| Cinematografie | Mandy Walker | |||
| Productiebedrijf | Bazmark Films The Jackal Group | |||
| Distributie | Warner Bros. Pictures | |||
| Première | 25 mei 2022 (Cannes).svg){kind=small} 22 juni 2022 23 juni 2022
| |||
| Genre | Biografie / Drama / Muziek | |||
| Speelduur | 159 minuten | |||
| Taal | Engels | |||
| Land |  Australië Verenigde Staten
| |||
| Budget | US$ 85 miljoen | |||
| Opbrengst | US$ 286 miljoen[1] | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| MovieMeter-profiel | ||||
| (mul) TMDb-profiel | ||||
| (en) AllMovie-profiel | ||||
| ||||
Elvis is een Australisch-Amerikaanse biografische muzikale dramafilm uit 2022, geregisseerd door Baz Luhrmann, die samen met Sam Bromell, Craig Pearce en Jeremy Doner het scenario schreef naar een verhaal van Luhrmann en Doner. De hoofdrollen worden vertolkt door Austin Butler en Tom Hanks als zanger Elvis Presley en zijn manager Colonel Tom Parker.
Verhaal[bewerken | brontekst bewerken]
In 1997 ligt de voormalige manager van Elvis Presley, kolonel Tom Parker, op zijn sterfbed na een beroerte. Met een gokverslaving die hem berooid heeft achtergelaten, kijkt hij terug op hoe hij de toekomstige King of Rock and Roll voor het eerst ontmoette.
Voornamelijk opgevoed door zijn liefhebbende moeder Gladys, bracht Presley zijn jeugd door in de armste delen van Mississippi. Hij vindt een uitweg in de stripboekavonturen van Captain Marvel Jr. en vooral in zang. Maar als hij eenmaal met zijn ouders naar Memphis verhuist, wordt hij door zijn leeftijdsgenoten belachelijk gemaakt vanwege zijn fascinatie voor de Afro-Amerikaanse muziek van Memphis's Beale Street.
Op dit moment is Parker een carnavals-"huckster" die in zichzelf een moderne P.T. Barnum ziet. Hoewel Parker samenwerkt met countryzanger Hank Snow, realiseert Parker zich onmiddellijk het crossover-potentieel van Presley wanneer hij de blanke artiest 'zwart klinkt' op de baanbrekende single 'That's All Right'. Die avond ziet hij Presley bij een optreden van "Louisiana Hayride" en vindt hem een getalenteerde muzikant met een sterke sexappeal.
Parker haalt Presley over om hem de exclusieve controle over zijn carrière te laten nemen, en begint aan een razendsnelle klim waardoor de familie Presley uit de armoede wordt getild. Het regionale publiek is verdeeld in hun kijk op de zanger. Segregationistische Democraat Senator James Eastland uit Zuid-Mississippi spreekt het idee uit dat Presleys muziek blanke kinderen zal bederven en raciale vijandigheid zal aanwakkeren. Eastland roept Parker op voor een informele hoorzitting, waarin hij Parker ondervraagt over zijn mysterieuze verleden.
Na Presleys geladen danspasjes tijdens een concert krijgt de zanger te maken met mogelijke juridische problemen. Parker haalt de regering over om Presley in plaats daarvan op te roepen voor het Amerikaanse leger om juridische verwikkelingen te voorkomen. Tijdens zijn militaire dienst in West-Duitsland is Presley erg onder de indruk van de door alcoholisme veroorzaakte dood van zijn moeder, en hij herstelt pas als hij Priscilla Beaulieu ontmoet. Na zijn ontslag hervat hij zijn filmcarrière en jaren later trouwt hij met Priscilla.
Terwijl de populaire cultuur van de jaren zestig aan hem voorbijgaat, is Presley diepbedroefd door de moorden op Martin Luther King Jr. en Robert F. Kennedy. Hoewel hij politiek uitgesprokener wil worden in zijn muziek, staat Parker hem alleen toe frivole feelgoodnummers uit te brengen. Presley besluit uiteindelijk om zijn imago te vernieuwen met de hulp van een externe groep adviseurs, waarbij hij een door het bedrijf gesponsorde speciale kersttelevisie-opname ombuigt naar een heropleving van zijn carrière op basis van een terugkeer naar oudere liedjes en een directe erkenning van Presleys gebruik van seksualiteit tijdens optredens via de garderobekeuze van een volledig zwart lederen performance-outfit. De film toont de uitvoeringskeuzes in de special, inclusief het slotnummer, "If I Can Dream", zoals gepresenteerd en gezien als daden van politiek commentaar. Zakelijke sponsors zijn woedend en dreigen met rechtszaken, terwijl Parker walgt en denkt dat Presley 'gehersenspoeld is door hippies'. Toch is de show een enorme hit.
Na de special treedt Presley op in de grootste showroom in Las Vegas, het International Hotel, en hervat dan concerttours. Parkers controle over Presleys leven wordt nog sterker als hij Presleys verzoek om een wereldtournee weigert, ondanks dat hij hem aanvankelijk had beloofd en hem misleidt om een contract te tekenen voor een langdurig casinoverblijf in Las Vegas. Presley ontdekt dat Parker niet naar het buitenland kan reizen omdat hij een staatloze illegale immigrant is; nadat hij zijn oorspronkelijke Nederlandse staatsburgerschap had ingeleverd, zou hij na zijn vertrek niet meer naar Amerika kunnen terugkeren. Wanneer hij probeert Parker te ontslaan, reageert de manager door hem voor een enorme som geld aan te klagen. Ze maken ruzie en Parker overtuigt Presley ervan dat de twee elkaar nodig hebben. Ze zien elkaar daarna zelden, hoewel Parker zijn rol als manager voortzet.
Presleys gedragsproblemen en zijn drugsverslaving overvallen hem, en een moedeloze Priscilla scheidt in 1973 van hem en neemt hun dochter Lisa Marie mee. Presley zet een rigoureus programma van shows voort waardoor hij steeds meer uitgeput raakt. Kort voor zijn dood in 1977 spreekt Presley zijn grootste angst uit aan Priscilla: niemand zal zich hem herinneren als hij er niet meer is.
Bij een van zijn laatste shows zingt Presley, nu opgeblazen en bleek, "Unchained Melody" en eindigt het optreden met een daverend applaus. Terwijl hij zijn herinnering beëindigt, sterft kolonel Tom Parker, verarmd en alleen, terwijl Elvis Presley wereldwijd geliefd is en de bestverkopende soloartiest in de geschiedenis is.
Rolverdeling[bewerken | brontekst bewerken]
Productie[bewerken | brontekst bewerken]
De film kreeg voor het eerst media-aandacht in april 2014 toen Baz Luhrmann onderhandelingen begon om de film te regisseren en Kelly Marcel begon met het schrijven van het scenario.[2]
In maart 2019 werd Tom Hanks gecast voor de rol van Colonel Tom Parker. Luhrmann nam uiteindelijk het scenario over, samen met Craig Pearce en Sam Bromell.[3] In juli van hetzelfde jaar deden Ansel Elgort, Miles Teller, Aaron Taylor-Johnson, Harry Styles en Austin Butler auditie voor de hoofdrol, waarbij de laatste werd gekozen.[4] In oktober 2019 werd Olivia DeJonge gecast als Priscilla Presley, die meewerkt aan de productie van de biopic.[5]
De opnames begonnen eind januari 2020 in Australië.[6] De opnames werden op 12 maart 2020 stopgezet toen Hanks en zijn vrouw Rita Wilson positief testten op SARS-CoV-2 tijdens de COVID-19-pandemie.[7] De opnames zijn in september 2020 hervat.[8]
Release[bewerken | brontekst bewerken]
De film ging in première op 25 mei 2022 op het Filmfestival van Cannes. Elvis werd in de Verenigde Staten uitgebracht op 24 juni 2022.[9]
Ontvangst[bewerken | brontekst bewerken]
De film werd over het algemeen positief ontvangen door critici. Op Rotten Tomatoes heeft Elvis een waarde van 77% en een gemiddelde score van 6,80/10, gebaseerd op 44 recensies.[10] Op Metacritic heeft de film een gemiddelde score van 62/100, gebaseerd op 19 recensies.[11]
Prijzen en nominaties[bewerken | brontekst bewerken]
De belangrijkste:
| Jaar | Prijs | Categorie | Genomineerde(n) | Uitslag |
|---|---|---|---|---|
| 2023 | Golden Globes | Beste film – drama | Genomineerd | |
| Beste regisseur | Baz Luhrmann | Genomineerd | ||
| Beste acteur in een film – drama | Austin Butler | Gewonnen | ||
| Critics' Choice Awards | Beste film | Genomineerd | ||
| Beste mannelijke hoofdrol | Austin Butler | Genomineerd | ||
| Beste regisseur | Baz Luhrmann | Genomineerd | ||
| Beste productieontwerp | Catherine Martin, Karen Murphy & Bev Dunn | Genomineerd | ||
| Beste montage | Matt Villa & Jonathan Redmond | Genomineerd | ||
| Beste kostuumontwerp | Catherine Martin | Genomineerd | ||
| Beste grime en haarstijl | Gewonnen | |||
| Grammy Awards | Best Compilation Soundtrack for Visual Media | Genomineerd | ||
| British Academy Film Awards | Beste film | Genomineerd | ||
| Beste mannelijke hoofdrol | Austin Butler | Gewonnen | ||
| Beste casting | Nikki Barrett & Denise Chamian | Gewonnen | ||
| Beste cinematografie | Mandy Walker | Genomineerd | ||
| Beste montage | Jonathan Redmond & Matt Villa | Genomineerd | ||
| Beste productieontwerp | Catherine Martin, Karen Murphy & Bev Dunn | Genomineerd | ||
| Beste kostuumontwerp | Catherine Martin | Gewonnen | ||
| Beste grime en haar | Jason Baird, Mark Coulier, Louise Coulston & Shane Thomas | Gewonnen | ||
| Beste geluid | Michael Keller, David Lee, Andy Nelson & Wayne Pashley | Genomineerd | ||
| Satellite Awards | Beste komische of muzikale film | Genomineerd | ||
| Beste regisseur | Baz Luhrmann | Genomineerd | ||
| Beste acteur in een komische of muzikale film | Austin Butler | Gewonnen | ||
| Beste montage | Jonathan Redmond & Matt Villa | Genomineerd | ||
| Beste cinematografie | Mandy Walker | Genomineerd | ||
| Beste filmsong | Doja Cat voor "Vegas" | Genomineerd | ||
| Beste kostuums | Catherine Martin | Genomineerd | ||
| Beste productieontwerp | Catherine Martin & Karen Murphy | Genomineerd | ||
| Beste geluid | David Lee, Wayne Pashley, Andy Nelson & Michael Keller | Genomineerd | ||
| Academy Awards (Oscars) | Beste film | Genomineerd | ||
| Beste mannelijke hoofdrol | Austin Butler | Genomineerd | ||
| Beste camerawerk | Mandy Walker | Genomineerd | ||
| Beste montage | Matt Villa & Jonathan Redmond | Genomineerd | ||
| Beste productieontwerp | Catherine Martin, Karen Murphy & Bev Dunn | Genomineerd | ||
| Beste geluid | David Lee, Wayne Pashley, Andy Nelson & Michael Keller | Genomineerd | ||
| Beste kostuumontwerp | Catherine Martin | Genomineerd | ||
| Beste grime en haarstijl | Mark Coulier, Jason Baird & Aldo Signoretti | Genomineerd | ||
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
- (en) Officiële website
- (en)
Elvis in de Internet Movie Database - (nl)
Elvis op MovieMeter
