Erwtenkever
| Erwtenkever | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||
| Bruchus pisorum Linnaeus, 1758 | |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
Erwtenkever op  Wikispecies
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
De erwtenkever (Bruchus pisorum) is een kever uit de familie bonenkevers of Bruchidae.
Beschrijving
Dit kleine kevertje wordt 4 tot 4,5 millimeter lang en is te herkennen aan de donkerbruine kleur, met op de rug vele lichtere, onregelmatige bruine tot witte vlekjes die veroorzaakt worden door een fijne beharing. De antennes zijn opvallend dik en eindigen breed en plat. De kever is gedrongen; de kop, halsschild en dekschilden sluiten op elkaar aan, een duidelijke insnoering ontbreekt. De achterlijfspunt steekt wat uit onder de dekschilden.
Levenswijze
De erwtenkever is monofaag en leeft enkel op de erwt (Pisum sativum), de soortnaam pisorum verwijst naar de geslachtsnaam de waardplant. De mannelijke kevers nemen geen voedsel meer op, vrouwtjes leven van stuifmeel van de erwtenplant voor de ontwikkeling van de eitjes. De larven leven van onrijpe zaden van de erwt. De kever legt het eitje op een vrucht waarna de groengele, rupsachtige larve tevoorschijn komt en van het zaadweefsel eet. Als de larve 5 tot 6 millimeter lang is vindt de verpopping plaats. De erwtenkever is een succesvolle, maar daardoor schadelijke soort die wereldwijd voorkomt.
Genetische manipulatie
Er zijn pogingen ondernomen om de erwtenplant resistent te maken voor de kever, maar het onderzoek werd na 10 jaar gestaakt nadat bleek dat het aangebrachte gen als ongewenst bij-effect had dat muizen er allergisch op reageren.