Frans De Vree
| Frans De Vree | ||||
|---|---|---|---|---|
| Persoonsgegevens | ||||
| Geboren | Temse, 5 augustus 1934 | |||
| Overleden | Aalst, 13 maart 2020 | |||
| ||||
Frans De Vree (Temse, 5 augustus 1934 - Aalst, 13 maart 2020) was een Belgisch kunstenaar.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
De Vree werd geboren als schipperszoon. Door het vroege overlijden van zijn vader en het oorlogsgeweld (Antwerpen, 1940) brengt hij het merendeel van zijn jeugd door bij zijn grootouders in Aalst. Niettemin zal deze oorlogsperiode een blijvende invloed hebben op zijn latere leven. Hij moest en zou een stiel leren zoals zijn opvoeders het planden en volgde lessen in het Vrij Technisch Instituut van Aalst. Zijn interesse voor kunst en metaal uitte zich en hij vervolmaakte zich in alle las- en metaaltechnieken, kunstsmederij (1949 - 1953). Zijn gevoel en liefde voor kunst leidde hem uiteindelijk naar de Academie voor Schone Kunsten te Aalst (tot 1959).
Om zijn gezin te onderhouden werkte Frans als lastechnieker op scheepswerven, in lustreries en kunstsmederijen. De recessie van de jaren '60 wogen zwaar. Tot ieders verbazing nam hij uiteindelijk dienst bij de gemeentelijke politie als hoofdinspecteur. Vast staat dat deze functie zijn volledig werk beheerste. Hij beleefde wat er in de buik van de maatschappij misliep in alle lagen van de bevolking en gebruikte deze om zijn eigen beeldenwereld te creëren.
Toen zijn zonen afgestudeerd waren, richtte hij zich weer voltijds tot zijn kunst in zijn atelier te Aalst.
Frans schuwde kunstgalerijen en tentoonstellingen. Hij wilde niet dat zijn werk beïnvloed zou worden door enige vorm van commercialiteit. Hij hield wel nauw contact met vrienden-kunstenaars zoals Hubert Malfait, Maurice Schelck, Karl Heremans, Geo Vindevogel, Marc De Bruyn en Frans Minnaert.
Ondineke[bewerken | brontekst bewerken]
Op vraag van stadsbestuur van Aalst ontwierp hij in 1995 het werk Ondineke ter gelegenheid van de herdenking van Louis Paul Boon. Ondineke is een personage uit de roman De Kapellekensbaan (1953) en Zomer te Ter-Muren (1956). Het beeld stond eerst aan de kapel van OLV Ter Muren in Erembodem zoals "Boontje" het ook gewild had. Hij leefde daar immers de laatste 25 jaar van zijn leven. Het beeld werd op 13 mei 1995 onthuld. In 1999 werd het beeld vanwege wederkerend vandalisme verplaatst naar de binnenplaats van het Gemeentehuis van Aalst aan de Grote Markt.
Overval Colruyt Aalst
Een tweede werk dat openbaar werd: "De Vermoorden". In 1992 werd het Colruyt filiaal te Aalst overvallen en door de overvallers op een laaghartig laffe manier agenten Luc Schamp en Patrick Lanckman vermoord. De Vree schonk dit werk aan de politie. Het beeldje werd officieel ingehuldigd door minister Louis Tobback en staat in de ontvangsthal van het Politiehuis van Aalst.
Afscheid[bewerken | brontekst bewerken]
Frans De Vree overleed 13 maart 2020 als gevolg van een longaandoening, meer dan waarschijnlijk veroorzaakt door de giftige dampen door het vele laswerk. Zijn zelf ontworpen urn met een betekenisvolle vuurvogel staat in zijn atelier te Aalst.
Prijzen en gebeurtenissen[bewerken | brontekst bewerken]
- 1959 - Jozef Meganck prijs stad Aalst
- 1960 - Valerius De Saedeleerprijs stad Aalst
- 1975 - Prijs Jonge Beeldhouwkunst Museum Sint Martens Latem
- 1980 - Prijs Benedictus Pater Europea Luxemburg
- 1981 - Prijs stad Oostende August Vermeylenfonds
- 1983 - Werk " Vermoorde "Aartsbisschop Oscar Romero" werd tentoongesteld in verschillende basilieken in verschillende landen van Europa.
In de kathedraal van Westmalle werd het werk gecensureerd: Een naakte bisschop mét mijter kon niet... nadien in Brugge wél ....
Boeken en vermeldingen[bewerken | brontekst bewerken]
- Kunstenaars van Nu / 1976 Walter De Taeye
- Als je hart niet is van steen / 2001 JP Van der Poorten
- Kunst tussen Dender en Schelde / 2004 / P Vandevelde
- De Grafische Kunst in Vlaanderen / 2005 / P Vandevelde
- Harba Lori Fa / 2010 / Jean Paul Van der Poorten
- Parlando / 2011 / JP Van der Poorten
- Eurydice / 2014 / Jean Paul Van der Poorten
- Mascerade / 2017 / JP Van der Poorten