Gart Westerhout
Gart Westerhout (Den Haag, 15 juni 1927 – Catonsville, 14 oktober 2012) was een Nederlands-Amerikaanse astronoom.
Carrière[bewerken | brontekst bewerken]
In Nederland[bewerken | brontekst bewerken]
Westerhout studeerde aan de Universiteit Leiden (Sterrewacht Leiden) bij Hendrik van de Hulst en Jan Hendrik Oort. Tijdgenoten en collega's in Nederland waren Hugo van Woerden, C. Lex Muller, Maarten Schmidt, Kwee Kiem King, Lodewijk Woltjer, en Charles L. Seeger jr. Tijdens hun studie werkten zij onder meer met Wim Brouw, Mike Davis, Ernst Raimond, Whitney Shane en Jaap Tinbergen.
Geruime tijd voor het afronden van zijn studies in Leiden was hij al internationaal bekend geworden als radioastronoom, gespecialiseerd in studies van radiogolven en de Melkweg gebaseerd op waarnemingen van radio continuum emissie en 21-cm spectraallijn-straling die ontstaat in interstellaire waterstof.
Hij verkreeg de graden Cand. (1950) en Drs. (1954) en hij promoveerde in de astronomie en natuurkunde in 1958 op een proefschrift met de titel A survey of the continuous radiation from the galactic system at a frequency 1390 Mc/s.
Opmerkelijke wetenschappelijke prestaties: de Westerhout Catalogus van continuüm emissie radiobronnen[1], verkregen door waarnemingen met de toen nieuwe Dwingeloo Radiotelescoop (de W aanduiding van deze bronnen wordt nog steeds gebruikt, zoals bijvoorbeeld Westerhout 50), en zijn onderzoek van neutrale waterstof in de buitenste delen van de Melkweg. Zijn baanbrekende werk in samenwerking met Maarten Schmidt toonde de eerste hints van spiraalvormige structuren in het interstellaire gas aan, openbaarde de differentiële rotatie in de Melkweg, en definieerde een herzien Galactisch coördinatenstelsel dat nog steeds in gebruik is.
Aan de Sterrewacht Leiden bekleedde hij de functie van assistent (1952-1956), Scientific Officer (1956-1959) en Chief Scientific Officer (1959-1962).
In de Verenigde Staten[bewerken | brontekst bewerken]
Hij emigreerde naar de Verenigde Staten waar hij tot Amerikaan naturaliseert, en waar hij een aantal belangrijke wetenschappelijke en management posities in academische en overheidsinstellingen bekleedde.
In 1962 werd hij de eerste directeur van het jonge Sterrenkunde Programma van de Universiteit van Maryland (gestart door Uco van Wijk). De Maryland-Green Bank Galactic 21 cm Line Survey, uitgevoerd met de 91 m radiotelescoop van de National Radio Astronomy Observatory verbeterde onze kennis van de Galactische structuur door een hogere hoekresolutie.
Hij bleef in Maryland tot het midden van 1973, met bijkomende verantwoordelijkheden in 1972-73 als voorzitter van de afdeling Mathematical & Physical Sciences and Engineering. Van 1973 tot 1977 was hij hoogleraar astronomie aan de Universiteit van Maryland, en tijdelijk (1973-1974) bezoekend astronoom aan het Max-Planck-Institut für Radioastronomie (MPIfR) in Bonn, Duitsland.
Van 1977-1993 was hij wetenschappelijk directeur van het US Naval Observatory in Washington, DC. Dat observatorium verkreeg metingen van telescopen op het Flagstaff station, en bestudeerde astrometrische gegevens die door radio-interferometrie en door innovatieve toepassing van optische interferometrie technieken werden verkregen.
Toen Edward LG Bowell een planetoïde ontdekte, vernoemde hij deze naar hem: 5105 Westerhout.
Lidmaatschappen[bewerken | brontekst bewerken]
Lidmaatschappen:
- Internationale Astronomische Unie (IAU) (Commissies 33, 34, 40, 24 & 5)
- Internationale Wetenschappelijke Radio Unie (URSI)
- American Astronomical Society (AAS)
- Royal Astronomical Society
- Sigma Xi
Zijn wetenschappelijke en bestuurlijke activiteiten hebben bijdragen geleverd aan onder andere de IAU, National Science Foundation (NSF), AAS, National Research Council, de Associated Universities Inc, Inter-Unie Comite voor de toekenning van frequenties (IUCAF), URSI, National Radio Astronomy Observatory, MPIfR, MIT Haystack Observatory, Arecibo Observatory, en de National Academy of Sciences.
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|