Gebruiker:Mpotse/test/Durrer

Dirk Durrer (Schiedam, 19 april 1918 - Amsterdam, 1984) was een Nederlandse cardioloog en hoogleraar in de cardiologie aan de Universiteit van Amsterdam. Hij wordt gezien als een grondlegger van het cardiologisch onderzoek in Nederland, en van de moderne elektrocardiologie wereldwijd.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Durrer werd geboren op 19 april 1918 in een arbeidersgezin in Schiedam. Hij begon aan zijn studie geneeskunde in Leiden. Toen de Universiteit Leiden tijdens de tweede wereldoorlog gesloten werd op last van de bezetters vervolgde hij zijn opleiding in Utrecht, waar hij zijn artsexamen aflegde in 1943, vlak voordat ook de Universiteit Utrecht gedwongen werd haar deuren te sluiten. Hij begon te werken als arts in Rotterdam, waar hij in contact kwam met Dr R.L.J. van Ruyven. De cardiologie was destijds een nieuw specialisme in Nederland. Van Ruyven had bij de bekende cardioloog Professor Wenckebach in Wenen gestudeerd en was de eerste Nederlandse hoogleraar die de cardiologie als leeropdracht had.

In 1946 trad Durrer in dienst van het Wilhelmina Gasthuis in Amsterdam, waar hij in 1947 staflid werd op de afdeling interne geneeskunde, op dat moment onder leiding van Prof. P. Formijne. Formijne had een grote interesse in de cardiologie en zocht dan ook een medewerker die zich in dit nieuwe specialisme bekwaamd had. Dit werd Dirk Durrer.

In 1949 ontmoette Durrer de fysicus Henk van der Tweel, die de uitzonderlijke instrumentatie zou ontwikkelen die Durrer's werk in de jaren 1950-1970 mogelijk maakte, en daarnaast de nodige wiskundige en natuurkundige achtergrond bracht.

In 1952 promoveerde Durrer summa cum laude aan de Universiteit van Amsterdam op een proefschrift over de elektrische activatie van de linkerventrikel van het hart. In 1957 werd hij benoemd tot hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam. Van 1957 tot 1984 was hij tevens directeur van de afdeling cardiologie van het Wilhelmina Gasthuis.

Durrer was een van de oprichters van het Interuniversitair Cardiologisch Instituut Nederland (ICIN), waarvan hij 10 jaar lang directeur was.

Durrer was lid van diverse nationale en internationale adviescommissies en lid van vele wetenschappelijke organisaties, zoals

de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen
het Royal Colege of Physicians of Edinburgh (Honorary Fellow)
de Britisch Cardiac Society
het American College of Cardiology (Master Teacher)
de American Heart Association (Honorary Fellow of the Council of Clinical Cardiology)
de Medican Cardiac Society (Honorary Member)
het American College of Chest Physicians en
de Académie royale de médecine de Belgique.

Daarnaast was hij redactielid van diverse wetenschappelijke tijdschriften.

Werk[bewerken | brontekst bewerken]

Toen Durrer aan zijn wetenschappelijke werk begon was de elektrische activatie van de hartspier alleen nog maar gemeten aan het oppervlak van het hart. Durrer zag de noodzaak van gedetailleerde metingen in de diepte van de spier. Op zijn initiatief werd de "Durrernaald" ((en) : "Durrer needle") geconstrueerd: een naald van enkele centimeters lengte en ca. 1 mm dikte waarin meerdere (tot wel 12) meet-elektroden waren aangebracht, die elk met een dunne draad via het inwendige van de naald waren verbonden met een versterker. Met deze naalden kon de elektrische activiteit op verschillende diepten tegelijk gemeten worden. De constructie van de naalden was een technisch hoogstandje dat niet alleen aan de uitzonderlijke handigheid van de instrumentmakers Mintjes en Tuinman te danken was, maar ook aan het enthousiasme van Durrer die de instrumentmaker zo ver kreeg dit te proberen.

De ontmoeting tussen Durrer en Van der Tweel in 1949 leidde tot een langdurige samenwerking. Van der Tweel en zijn collega's werkten in 1949 aan apparatuur om het elektro-encefalogram te meten. Voor Durrer ontwikkelde hij versterkers en registratie apparatuur waarmee twee of meer electrogrammen tegelijk gemeten konden worden. Door een meet-elektrode steeds op de zelfde plaats te houden en de andere over het hart te bewegen kon de activatievolgorde van het hele hart vastgesteld worden. De vaste elektrode diende daarbij om de signalen van de bewegende elektrode te kunnen uitlijnen. Deze techniek werd verfijnd met de "Durrernaalden": tientallen naalden werden tegelijk in een hart gestoken, en alle draden werden aangesloten op een keuzeschakelaar. Zo kon snel overgeschakeld worden tussen elektroden. Met de Durrernaalden en de meerkanaals versterker werd de activatievolgorde gemeten in harten van honden en geiten, en uiteindelijk in enkele mensenharten, die destijds nog niet voor transplantatie gebruikt konden worden. Het werk aan de menselijke harten resulteerde in 1970 in het artikel Total Excitation of the Isolated Human Heart. Dit artikel is sinds 1975 meer dan 800 keer geciteerd. Durrer publiceerde meer dan 500 artikelen, boeken, en conferentiebijdragen.

Oprichter European Journal of Cardiology [Acierno]

Eerbetoon[bewerken | brontekst bewerken]

In 1983 ontving Durrer de Distinguished Scientist Award van het American College of Cardiology. Hij was ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw en commandeur in de Orde van de Finse Leeuw. In 1962 werd hij toegelaten als lid van de KNAW.

In Amsterdam bevindt zich in de zuidoosthoek van het Minervaplein het Professor Durrerplantsoen, waar ter nagedachtenis aan Dirk Durrer een kunstwerk van Lucien den Arend is geplaatst. Dit werk, getiteld Primo movens ultimum moriens (Wat het eerst beweegt sterft het laatst), beeldt de boog van de aorta uit. Het werd onthuld door Prinses Juliana op 28 mei 1986.

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Nederlandse TV-documentaire over het hart waarin Durrer prominent optreedt

Bronnen[bewerken | brontekst bewerken]

Frits L. Meijler en Howard B. Burchell HB, redactie: Professor Dirk Durrer; 35 years of cardiology in Amsterdam. North-Holland Publishing Co., Amsterdam, 1986.
Frits L. Meijler: Prof. Dr. D. Durrer, cardioloog en man van wetenschap. Ned. Tijdschr. Geneeskd., 126:629-631, 1982.
Howard B. Burchell: Dirk Durrer, M.D.; A personal American tribute. Int. J. Cardiol.', 6:755-756, 1984.
Louis J. Acierno: Dirk Durrer, The Scientist and the Man. Clin. Cardiol. 21:785-787 1998.

[meijler82] [dunning86]: [durrerbook] Eulogies: entire issue of Int J Cardiol in 1984 [Acierno] ? --> Janse MJ: Dirk Durrer and experimental cardiology. Int J Cardiol 1984:6:763-766