Naar inhoud springen

Jem Bendell

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Jem Bendell
Jem Bendell over klimaatangst aan de UK Council for Psychotherapy (2019).
Jem Bendell over klimaatangst aan de UK Council for Psychotherapy (2019).
Persoonlijke gegevens
Geboren Londen, VK,
Nationaliteit Brits
Werkzaamheden
Vakgebied duurzaamheid
Universiteit Universiteit van Cumbria[1]
Bekende werken Deep Adaptation[2][3]
jembendell.com Website
Portaal  Portaalicoon   Onderwijs

Jem Bendell is een Britse hoogleraar duurzaamheid en oprichter van het Institute for Leadership and Sustainability (IFLAS) aan de Universiteit van Cumbria.[4] Hij publiceerde over monetaire economie en de noodzaak van "Deep Adaptation"[2][3] als antwoord op milieucrises, en levert geregeld commentaar in de media over hoe de mensheid het hoofd zou kunnen bieden aan de gevolgen van de klimaatverandering. In 2019 richtte hij het Deep Adaptation Forum op te helpen antwoorden te vinden op de veronderstelde maatschappelijke instorting als gevolg van de klimaatverandering.

Bendell studeerde in 1995 af aan de Universiteit van Cambridge met een graad in aardrijkskunde, en begon zijn carrière bij het Britse Wereldnatuurfonds (WWF). Daar was hij betrokken bij de oprichting van de Forest Stewardship Council en de Marine Stewardship Council. Hij specialiseerde zich in de relaties tussen NGO's en het bedrijfsleven, waarbij hij wees op de voordelen van de samenwerking, ondanks de machtsongelijkheid, en de neiging van het bedrijfsleven om hun belangen te laten prevaleren boven die van de non-profit sector.

Later promoveerde Bendell nog aan de Universiteit van Bristol. Hij raakte ook betrokken bij de anti-globaliseringsbeweging en schreef later een rapport voor de Verenigde Naties over de beweging rond Maatschappelijk verantwoord ondernemen.[5] Dat thema werkte hij verder uit in zijn boek Healing Capitalism[6] uit 2014. Daarin stelt hij een hervorming van het privébezit voor, waarbij eigenaars (en hun zaakwaarnemers) de plicht zouden hebben om aantoonbaar verantwoording af te leggen aan iedereen die rechtstreeks door hun eigendom wordt geraakt. Dit "verantwoord kapitaalbezit" zou aandeelhouders dwingen om bedrijven verantwoording te doen afleggen aan alle belanghebbenden, en niet alleen aan de aandeelhouders.

In een essay Replacing Sustainable Development[7] pleitte hij voor het vervangen van de - volgens hem paradoxale - duurzameontwikkelingsdoelstellingen (SDG’s) door een nieuw referentiekader, gebaseerd op rampenrisicovermindering.

Tot 2008 stonden meer dan vijftig publicaties op zijn naam, twee boeken en vier rapporten van de Verenigde Naties.[8]