Joanie Sommers

Joanie Sommers
Algemene informatie
Volledige naam	Joan Drost
Geboren	Buffalo, 24 februari 1941
Geboorteplaats	Buffalo
Land	Verenigde Staten
Werk
Genre(s)	pop
Beroep	zangeres, actrice
	(en) AllMusic-profiel; (en) Discogs-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

Joanie Sommers, geboren als Joan Drost, (Buffalo, 24 februari 1941)^[1]^[2]^[3] is een Amerikaanse popzangeres en actrice met een carrière die zich concentreert op jazz, standards en populair materiaal en showbusiness-vermeldingen. Ooit aangekondigd als The Voice of the Sixties en geassocieerd met eersteklas arrangeurs, songwriters en producenten, raakte Sommers' populaire reputatie nauw verbonden met haar grootste, maar meest onkarakteristieke hit Johnny Get Angry.

Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]

Sommers begon te zingen in de kerk en had een moeilijke jeugd. In 1951, op tienjarige leeftijd, verscheen ze in een televisieprogramma in Buffalo en won ze met Your Cheating Heart van Hank Williams een amateur-talentenwedstrijd. In 1955 verhuisde haar familie naar Venice, Californië, waar ze als zangeres won met haar middelbare schoolband op Venice High en deed dat opnieuw op Santa Monica City College.

Haar doorbraak kwam nadat een vriend haar meenam naar de Deauville Country Club (nu Braemar Country Club) in Santa Monica, waar ze zong met de band van Tommy Oliver^[4]. Hij zorgde ervoor dat er een demoplaat werd gemaakt en presenteerde deze aan Warner Brothers, waarna Sommers tekende bij het label.

Warner gebruikte aanvankelijk haar vocale talenten bij het zingen van Am I Blue op de speciale plaat Behind Closed Doors at a Recording Session van Warner uit 1959 en op de ene kant van de gesproken woord-single Kookie's Love Song met Edd Byrnes^[5]. De koppeling met Byrnes leidde tot een kleine rol in de privédetective-televisieserie 77 Sunset Strip met Byrnes in de rol van Gerald Lloyd 'Kookie' Kookson III. Daarnaast zong ze op I Don't Dig You en Hot Rod Rock van Byrnes, die op een van zijn albums verschenen.

Tegelijkertijd steunde Oliver Sommers door haar te laten schitteren in zijn orkestverplichtingen in het Hollywood Palladium en The Chalet at Lake Arrowhead in Californië.

Haar debuutsingle One Boy uit 1960 (uit de musical Bye Bye Birdie) stond drie maanden in de hitparade, met een piek op nummer 54 in de Billboard Top 100. Zowel One Boy als de keerzijde I'll Never Be Free waren Billboard Spotlight Winners. Een volgend tourneeschema omvatte locaties als New York's Left Bank Club, Hollywood's Crescendo, Freddie's in Minneapolis en The Cloister in Chicago, en optredens in de Jack Paar Show en Bobby Darin Special.

In het begin van 1960 bracht Warner Sommers' eerste lp Positively the Most uit, die de hit One Boy niet bevatte. Later dat jaar bracht Warner de single Ruby-Duby-Du uit, met een vocale versie van de Tobin Mathews & Co. instrumental uit de film Key Witness. Het record plaatste zich niet in de hitlijst.

In 1962 bereikte Sommers' single Johnny Get Angry, uitgebracht bij Warner Bros. Records, nummer 7 in de Billboard Hot 100. Het werd uit de top van de hitlijsten gehouden door hits als Roses Are Red (My Love) van Bobby Vinton, I Can't Stop Loving You van Ray Charles en Sealed With A Kiss van Brian Hyland. Het nummer When the Boys Get Together van Sommers kwam later dat jaar binnen op nummer 94.

In een interview uit 2001 gaf Sommers commentaar op de erfenis van haar grootste hit: Twintig albums met enkele van de grootste namen in de jazz en ik ben eeuwig verbonden met Johnny Get Angry.

Haar nummer Don't Pity Me uit 1965 was een northern soul-hit in het Verenigd Koninkrijk en stond vaak in northern soul-toplijsten. De 45" plaat wisselt regelmatig van eigenaar onder verzamelaars voor meer dan $ 500 per exemplaar. De keerzijde My Block is geschreven door Jimmy Radcliffe^[6], Bert Berns en Carl Spencer. Het was eerder opgenomen door Clyde McPhatter op zijn album Songs Of the Big City en door The Chiffons, opgenomen als The Four Pennies bij Rust Records.

Gedurende de jaren 1960 verscheen Sommers op televisie als zangeres en deelnemer aan een spelshow, waaronder shows zoals Everybody's Talking, Hollywood Squares, You Don't Say en The Match Game, evenals artiest bij Where the Action Is met Dick Clark, Hullabaloo en andere variétéshows.

In 1963 verscheen ze op het 22 januari-segment van The Jack Benny Program, waar ze I'll Never Stop Loving You zong. Een andere gast was acteur Peter Lorre.

Haar acteervermeldingen omvatten Everything's Ducky (1961) naast Mickey Rooney en The Lively Set (1964) van Jack Arnold, waarin ze If You Love Him zong. In de laatste aflevering The Night of the Tycoons (11 april 1969) van The Wild Wild West, zong ze Dreams, Dreams of a Lady's Love.

In een parallelle carrièrespoor van commercieel vocaal werk zong Sommers de jingles Now It's Pepsi, For These Who Think Young (op de melodie van Makin' Whoopee) en Come Alive! You're in the Pepsi Generation op radio- en tv-reclame. Ze werd aangeduid als The Pepsi Girl. Jaren later zong ze de jingle Now You See It, Now You Don't voor het suikervrije begeleidende product Diet Pepsi.

Sommers' stemwerk voor animatiefilms omvat The Peppermint Choo Choo, dat werd afgezegd, hoewel de muziek werd uitgebracht.

In het begin van de jaren 1970 trok Sommers zich terug uit de showbusiness om zich te concentreren op het gezinsleven. Ze begon opnieuw openbare optredens te maken in de jaren 1980, waaronder twee in het satirische programma The Cool & the Crazy van radiostation KCRW uit Santa Monica, georganiseerd door Art Fraud (Ronn Spencer) en Vic Tripp (Gene Sculatti).

In 2001 zong Sommers twee nummers op het Camard-album I Love You Much Too Much van Abe Most. Ze voerde het titelnummer en Bei Mir Bist du Schoen uit. Ze zong een refrein in het Jiddisch op beide sporen.

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

Singles[bewerken | brontekst bewerken]

Warner Bros. Records

1960: One Boy / I'll Never Be Free
1960: Be My Love / Why Don't You Do Right
1960: Ruby-Duby-Du / Bob White
1961: Seems Like Long, Long Ago / I Don't Want to Walk Without You
1961: The Piano Boy / Serenade of the Bells
1961: Makin' Whoopie / What's Wrong with Me
1962: Johnny Get Angry / Theme from "A Summer Place"
1962: When the Boys Get Together / Passing Strangers
1962: Goodbye Joey / Bobby's Hobbies
1963: Since Randy Moved Away / Memories, Memories
1963: A Little Bit of Everything / Henny Penny
1963: One Boy / June Is Bustin' Out All Over
1963: Little Girl Bad / Wishing Well
1963: Big Man / Goodbye Summer
1964: I'd Be So Good for You / I'm Gonna Know He's Mine
1964: If You Love Him / I Think I'm Gonna Cry Now
1965: Don't Pity Me / My Block
1968: Johnny Get Angry / One Boy
1968: Talk Until Daylight / The Great Divide

Columbia Records

1966: You've Got Possibilities / Never Throw Your Dreams Away
1966: Alfie / You Take What Comes Along
1966: It Doesn't Matter Anymore / Take a Broken Heart

Capitol Records

1967: Trains and Boats And Planes / Yesterday's Morning

Happy Tiger Records

1969: Little Girl from Greenwood Georgia / Step Inside Love
1970: The Sunshine After the Rain / Tell Him

ABC Records

1977: The Peppermint Choo-Choo / The Peppermint Engineer

Albums[bewerken | brontekst bewerken]

Warner Bros. Records

1961: Voice of the Sixties
1962: For Those Who Think Young
1962: Johnny Get Angry
1962: Let's Talk About Love
1963: Sommers' Seasons
1975: Softly, the Brazilian Sound (& Laurindo Almeida)

Decca Records

1966: On the Flip Side (& Rick Nelson)

Columbia Records

1967: Come Alive!

Filmografie[bewerken | brontekst bewerken]

1960: 77-Sunset-Strip (tv-serie)
1961: Everything's Ducky (bioscoopfilm)
1964: Amos Burke (tv-serie)
1964: The Lively Set (bioscoopfilm)
1966: ABC Stage 67 (tv-serie)
1968: Mouse on the Mayflower (tv-film)
1969: The Wild Wild West (tv-serie)
1991: Lucy & Desi: Before the Laughter (tv-film)

Bronnen, noten en/of referenties

↑ (en) Joanie Sommers. Discogs. Gearchiveerd op 13 februari 2022. Geraadpleegd op 13-02-2022.
↑ (en) Joanie Sommers Biography. OLDIES.com. Gearchiveerd op 13 februari 2022. Geraadpleegd op 13-02-2022.
↑ (en) Joanie Sommers age, hometown, biography. Last.fm. Gearchiveerd op 18 augustus 2023. Geraadpleegd op 13-02-2022.
↑ (en) Tommy Oliver. Discogs. Gearchiveerd op 13 februari 2022. Geraadpleegd op 13-02-2022.
↑ (en) Edd "Kookie" Byrnes. Discogs. Gearchiveerd op 13 februari 2022. Geraadpleegd op 13-02-2022.
↑ (en) Jimmy Radcliffe. Discogs. Gearchiveerd op 13 februari 2022. Geraadpleegd op 13-02-2022.

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Joanie Sommers op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

[1] (en) Joanie Sommers. Discogs. Gearchiveerd op 13 februari 2022. Geraadpleegd op 13-02-2022.

[2] (en) Joanie Sommers Biography. OLDIES.com. Gearchiveerd op 13 februari 2022. Geraadpleegd op 13-02-2022.

[3] (en) Joanie Sommers age, hometown, biography. Last.fm. Gearchiveerd op 18 augustus 2023. Geraadpleegd op 13-02-2022.

[4] (en) Tommy Oliver. Discogs. Gearchiveerd op 13 februari 2022. Geraadpleegd op 13-02-2022.

[5] (en) Edd "Kookie" Byrnes. Discogs. Gearchiveerd op 13 februari 2022. Geraadpleegd op 13-02-2022.

[6] (en) Jimmy Radcliffe. Discogs. Gearchiveerd op 13 februari 2022. Geraadpleegd op 13-02-2022.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]