Kleine buideleikelmuis
| Kleine buideleikelmuis IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2008) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Cercartetus nanus (Desmarest, 1818) | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Kleine buideleikelmuis op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De kleine buideleikelmuis (Cercartetus nanus) is een klimbuideldier uit het geslacht der buidelslaapmuizen (Cercartetus).
Kenmerken
De kleine buideleikelmuis is een klein, muisachtig buideldier. De bovenkant van het lichaam is bruingrijs, de onderkant lichtgrijs. De bruine, nauwelijks behaarde grijpstaart is soms bij de wortel opgezwollen. De kop-romplengte bedraagt 70 tot 105 mm, de staartlengte 75 tot 105 mm en het gewicht 15 tot 38 g.
Leefwijze
Deze soort is 's nachts actief, leeft in bomen en eet voornamelijk nectar en stuifmeel, maar ook geleedpotigen en fruit. Net als andere buidelslaapmuizen bouwt deze soort een nest van boombast en bladeren.
Voortplanting
Op het vasteland worden er van augustus tot april jongen geboren, op Tasmanië van augustus tot oktober. Vrouwtjes krijgen per jaar tot twee nesten van drie of vier jongen.
Verspreiding
Deze soort komt voor in Zuidoost-Australië van het uiterste zuidoosten van Queensland tot het uiterste zuidoosten van Zuid-Australië, inclusief Tasmanië, Flinderseiland en Kingeiland. Deze soort leeft in allerlei soorten bos.
Literatuur
- Groves, C.P. 2005. Order Diprotodontia. Pp. 43-70 in Wilson, D.E. & Reeder, D.M. (eds.). Mammal Species of the World: A taxonomic and geographic reference. 3rd ed. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, Vol. 1: pp. i-xxxv+1-743; Vol. 2: pp. i-xvii+745-2142. ISBN 0 8018 8221 4
- Menkhorst, P. & Knight, F. 2001. A Field Guide to the Mammals of Australia. South Melbourne: Oxford University Press, x+269 pp. ISBN 0 19 550870 X
· 
· 