La dolce vita

La dolce vita; Het zoete leven
	Anita Ekberg bij de Trevifontein in La dolce vita
Alternatieve titel(s)	The Sweet Life; Het zoete leven
Regie	Federico Fellini
Producent	Giuseppe Amato; Angelo Rizzoli
Scenario	Federico Fellini; Ennio Flaiano; Tullio Pinelli; Brunello Rondi; Pier Paolo Pasolini (onvermeld)
Hoofdrollen	Marcello Mastroianni; Anita Ekberg; Anouk Aimée
Muziek	Nino Rota
Montage	Leo Cattozzo
Cinematografie	Otello Martelli
Distributie	Cineriz; Astor Pictures Corporation (VS, bioscoop); Medusa Home Entertainment (dvd); Koch Lorber Films (VS, dvd); Homescreen (NL, dvd)
Première	5 februari 1960
Genre	Drama
Speelduur	174 minuten / 180 min. (VS)
Taal	Italiaans; Engels; Frans; Duits
Land	Italië; Frankrijk
Gewonnen prijzen	11
Overige nominaties	12
Kijkwijzer	Bewerk dit op Wikidata
	(en) IMDb-profiel
	MovieMeter-profiel
	(mul) TMDb-profiel
	(en) AllMovie-profiel
Portaal	Film

La dolce vita is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1960 onder regie van Federico Fellini. De film werd destijds in Nederland en Vlaanderen uitgebracht onder de titel Het zoete leven.^[1]

Ook na het wegebben van het schandaal – de aristocratie had Fellini in hun huizen en kastelen laten filmen en voelde zich vervolgens te kijk gezet – blijft dit fresco van de vroege jaren zestig een van de beste en in elk geval meest toegankelijke films uit zijn oeuvre, met spectaculaire, aangrijpende en vermakelijke episodes.

— Speelfilmencyclopedie

Verhaal

Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details over de inhoud of de afloop van het verhaal.

Als verslaggever is Marcello Rubini steeds op zoek naar een primeur. Hij brengt daarom zijn avonden door in de Romeinse bovenklasse. Rubini droomt ervan om een literair auteur te worden, maar hij laat die idealen varen voor een carrière in de winstgevende sensatiepers. Hoewel hij de oppervlakkigheid en immoraliteit ervan inziet, laat hij zich meeslepen door het zoete leven van de beau monde.

Rolverdeling

Acteur	Personage
Mastroianni, Marcello Marcello Mastroianni	Marcello Rubini
Ekberg, Anita Anita Ekberg	Sylvia
Aimée, Anouk Anouk Aimée	Maddalena (als Anouk Aimee)
Furneaux, Yvonne Yvonne Furneaux	Emma
Noël, Magali Magali Noël	Fanny (als Magali Noel)
Cuny, Alain Alain Cuny	Steiner
Ninchi, Annibale Annibale Ninchi	Vader van Marcello
Santesso, Walter Walter Santesso	Paparazzo
Ciangottini, Valeria Valeria Ciangottini	Paola
McDonald, Audrey Audrey McDonald	Jane
Gray, Nadia Nadia Gray	Nadia
Garrone, Riccardo Riccardo Garrone	Riccardo
Polidor, Polidor	Clown
Galli, Ida Ida Galli	Debutante
Glori, Enrico Enrico Glori	Bewonderaar
Betti, Laura Laura Betti	Laura (onvermeld)

Prijzen en nominaties

Jaar	Prijs	Categorie	Genomineerde(n)	Uitslag
1960	Filmfestival van Cannes	Gouden Palm	Federico Fellini	Gewonnen
1960	David di Donatello	Beste regie	Federico Fellini	Gewonnen
1961	BAFTA's	Beste film	Federico Fellini Angelo Rizzoli Giuseppe Amato	Genomineerd
	New York Film Critics Circle	Beste buitenlandse film	Federico Fellini	Gewonnen
	Nastro d'Argento	Beste mannelijke hoofdrol	Marcello Mastroianni	Gewonnen
		Beste productieontwerp	Piero Gherardi	Gewonnen
		Beste oorspronkelijke verhaal	Tullio Pinelli Ennio Flaiano Federico Fellini Pier Paolo Pasolini	Gewonnen
		Beste regie	Federico Fellini	Genomineerd
		Beste mannelijke bijrol	Annibale Ninchi	Genomineerd
		Beste productie	Giuseppe Amato Angelo Rizzoli	Genomineerd
		Beste scenario	Federico Fellini Tullio Pinelli Ennio Flaiano Brunello Rondi Pier Paolo Pasolini	Genomineerd
		Beste filmmuziek	Nino Rota	Genomineerd
1962	Oscars	Beste kostuumontwerp	Piero Gherardi	Gewonnen
		Beste regie	Federico Fellini	Genomineerd
		Beste oorspronkelijke scenario	Federico Fellini Ennio Flaiano Tullio Pinelli Brunello Rondi Pier Paolo Pasolini	Genomineerd
		Beste productieontwerp	Piero Gherardi	Genomineerd
	Grammy's	Beste filmmuziek	Nino Rota	Genomineerd

Ontvangst

De film bevat een scène waarin een Christusbeeld per helikopter door de lucht wordt vervoerd. Het Vaticaan zag daarin een parodie op de terugkomst van Christus. In Spanje werd La dolce vita verboden tot de dood van generaal Franco in 1975.

De term paparazzo vond dankzij deze film ingang in het algemene taalgebruik. Het woord verwijst naar de achternaam van de opdringerige persfotograaf Paparazzo.

Structuur

De structuur van de film bestaat uit een proloog, gevolgd door zeven hoofdstukken die eenmaal worden onderbroken door een intermezzo, en een epiloog. Hierdoorheen worden er zeven dageraadsequenties, zeven dagsequenties, en acht nachtsequenties verweven.