Kleerluis
| Kleerluis | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| ondersoort | |||||||||||||||
| Pediculus humanus humanus | |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
De kleerluis (Pediculus humanus corporis) is een parasitair insect, dat zich voedt met menselijk bloed dat met de zuigsnuit wordt opgezogen uit de lichaamshuid. De huidaandoening die door de beten wordt veroorzaakt heet in medisch jargon pediculosis corporis. De luis wordt tot ongeveer 4 millimeter lang en heeft een bruine kleur. De luis lijkt sterk op de hoofdluis, maar deze laatste soort wordt groter.
Herkomst[bewerken | brontekst bewerken]
Uit onderzoek is gebleken dat de kleerluis zo'n 107.000 jaar geleden ontstaan is.[1] Later onderzoek komt tot een schatting van minimaal 83.000 en maximaal 170.000 jaar geleden. Dit onderzoek is een indirecte indicatie voor het eerste gebruik van kleding.[2]
De kleerluis is nauwelijks te onderscheiden van de hoofdluis. In het laboratorium kunnen ze kruisen. Maar in de natuurlijke omgeving kruisen ze niet, en leven ze op verschillende gedeeltes van het menselijk lichaam. Zo hechten kleerluizen hun eitjes aan kleding, terwijl hoofdluizen hun eitjes aan haren hechten.
Parasiet[bewerken | brontekst bewerken]
De kleerluis is goed aan mensen aangepast en voelt zich ook het prettigst op de menselijke lichaamstemperatuur. De beet van een luis veroorzaakt meestal een klein jeukend bultje. Het vrouwtje kan tot 40 dagen oud worden en legt tot 10 eieren per dag. Het duurt minimaal 2 weken voordat een luis volwassen wordt. Ze kunnen tot 4 dagen zonder voedsel overleven. Door lichaamscontact en het gezamenlijk gebruik van kleding of lakens kunnen ze zich verspreiden.
Onder slechte hygiënische omstandigheden, en vooral in de tropen, kan de luis ziektes zoals vlektyfus overdragen.
Bronnen, noten en/of referenties
|