Manuel Valls

Manuel Valls
Manuel Valls in 2015
Geboren	13 augustus 1962 Barcelona, Spanje
Politieke partij	Onafhankelijk
Partner	Nathalie Soulié (tot 2010) Anne Gravoin (sinds 2010)
Premier van Frankrijk
Aangetreden	31 maart 2014
Einde termijn	6 december 2016
President	François Hollande
Voorganger	Jean-Marc Ayrault
Opvolger	Bernard Cazeneuve
Minister van Binnenlandse Zaken
Aangetreden	16 mei 2012
Einde termijn	31 maart 2014
President	François Hollande
Premier	Jean-Marc Ayrault
Voorganger	Claude Guéant
Portaal    Politiek

Manuel Carlos Valls Galfetti (Barcelona, 13 augustus 1962) is een Frans en Spaans politicus. Van 31 maart 2014 tot 6 december 2016 was hij premier van Frankrijk. In 2018 ruilde hij de Franse politiek in voor de gemeentepolitiek in zijn geboortestad Barcelona.

Levensloop

Valls is in Barcelona geboren tijdens de vakantie van zijn ouders. In 1982 is hij tot Fransman genaturaliseerd. Hij is de zoon van de Spaanse schilder Xavier Valls en de Zwitserse actrice Louisangela Galfetti. Zijn oom is de architect Aurelio Galfetti.

Valls werd in 1980 op 17-jarige leeftijd lid van de Parti socialiste en werd adviseur studiezaken van Michel Rocard, die een alternatieve vorm van socialisme voorstond, La Deuxième gauche genaamd. Omdat Valls destijds nog niet de Franse nationaliteit had, mocht hij tijdens de presidentsverkiezingen van 1981 niet stemmen. Valls was later adviseur van Lionel Jospin. In de voorverkiezingen van 2008 steunde hij Ségolène Royal.

Politiek

Frankrijk

Burgemeester

Van 2001 tot 2012 was hij elf jaar lang de burgemeester van de gemeente Évry. Als burgemeester legde hij de nadruk op inburgering van de niet uit Frankrijk afkomstige inwoners van Évry.

Minister van Binnenlandse Zaken

Binnen de PS geldt Valls als rechts. In 2012 was hij zelf presidentskandidaat voor de PS. In het debat tussen de socialistische kandidaten pleitte hij ervoor het begrotingstekort terug te dringen tot de 3%-norm van Europa. In de eerste ronde van de voorverkiezingen haalde hij slechts 6 procent van de stemmen. Vervolgens sprak hij zich uit voor François Hollande. Hij werd op 16 mei 2012 voor Hollande minister van Binnenlandse Zaken. Als minister viel Valls op door geharnaste taal inzake de aanwezigheid van Roma.

Eerste minister

Op 31 maart 2014 werd hij door president Hollande benoemd tot premier van Frankrijk en opgedragen een nieuwe regering te vormen. Valls volgde premier Jean-Marc Ayrault op, die ontslag had genomen vanwege de door de PS verloren gemeenteraadsverkiezingen de dag daarvoor. Eerder was Valls minister van Binnenlandse Zaken in diens regeringen-Ayrault I en II. Valls voert een uiterst onpopuliare hervorming van de arbeidswetgeving door, en doet dit met een mechanisme dat parlementaire controle op die wetgeving buiten spel zet, een omstreden strategie. Valls wordt verweten van het socialisme een neo-conservatieve beweging te maken.

Presidentskandidaat

Hij diende op 6 december 2016 zijn ontslag in als premier, na zijn kandidatuur voor de verkiezingen van 2017 bekend te hebben gemaakt.

In de voorverkiezingen voor het aanduiden van een linkse kandidaat, verloor hij het van Benoît Hamon. Hij liet duidelijk verstaan dat hij niet voor hem zou stemmen, maar wel voor Emmanuel Macron.

Parlementslid

Voor de parlementsverkiezingen van juni 2017 stelde hij zichzelf aan als kandidaat van La République en marche in de kiesomschrijving van Evry. De betrokken partij wilde hem echter niet als een van haar kandidaten erkennen, omdat hij niet aan de gestelde voorwaarden voldeed. Wel werd geen kandidaat tegen hem geplaatst. In de eerste ronde moest hij het opnemen tegen 21 andere kandidaten.

In de tweede ronde had hij een tegenkandidate van La France insoumise, die de steun genoot van Benoît Hamon. Valls werd verkozen met een zeer geringe meerderheid (50,3 % of 139 stemmen). De tegenpartij betwistte de uitslag en hield een woelige manifestatie tegen hem op de trappen van het stadhuis van Evry. De maandagvoormiddag ging Valls zich inschrijven in de Assemblée nationale.

Eind juni 2017 verliet hij formeel de Parti socialiste, en kondigde aan de meerderheid te zullen steunen. Hij werd als geaffilieerd lid aangenomen in de parlementaire groep van La République En Marche

Spanje

In 2018 beseft Valls dat door zijn omstreden optreden als premier er voorlopig geen politieke toekomst voor hem is weggelegd in Frankrijk, en kondigt hij zijn inentie aan deel te nemen aan de gemeenteraadsverkiezingen in zijn geboortestad Barcelona en burgemeester te worden van die stad. Op 2 oktober van dat jaar legt hij zijn functie als volskvertegenwoordiger in de Assemblée Nationale neer met een afscheidsrede.

Hoewel hij niet officieel lid wordt van de liberale partij Ciudadanos, geniet hij in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen wel de expliciete steun van die partij, die geen tegenkandidaat aanwijst en een lijstverbinding met hem aangaat. Valls spreekt zich expliciet uit tegen de onafhankelijkheid van Catalonië en maakt hiervan het belangrijkste programmapunt in zijn campagne.

Hoewel hij direct na het aankondigen van zijn deelname aan de gemeenteraadsverkiezingen meteen hoog staat in de peilingen, zakt die steun in de aanloop naar de verkiezingen langzaamaan in, waardoor hij uiteindelijk slechts 6 van de 41 zetels in de gemeenteraad weet te behalen. Hiermee vervult hij wel een sleutelrol in de vorming van het college van burgemeester en wethouders. De catalaanse onafhankelijkheidspartij ERC wordt de grootste, maar door zijn onvoorwaardelijke steun uit te spreken voor zittend burgemeester Ada Colau weet hij te voorkomen dat deze partij de stad gaat besturen. Omdat Colaus partij En Comú en Ciudadanos beiden hebben verklaard elkaar op geen enkele manier te willen steunen, levert deze stellingname Valls een breuk op met die laatste partij, waardoor hij uiteindelijk als onafhankelijk gemeenteraadslid verder moet gaan. Valls sluit niet uit in de toekomst de sprong te maken naar de nationale Spaanse politiek.

Mediabestanden

Zie de categorie Manuel Valls van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Bronnen, noten en/of referenties