Nicolás Maduro
| Nicolás Maduro | ||||
|---|---|---|---|---|
_cropped.jpg)
| ||||
Nicolás Maduro in 2016
| ||||
| Geboren | 23 november 1962 | |||
| Geboorteplaats | Caracas | |||
| Partij | Verenigde Socialistische Partij van Venezuela | |||
| 65ste President van Venezuela | ||||
| Ambtstermijn | 19 april 2013 - heden | |||
| Voorganger | Hugo Chávez | |||
| Vicepresident | Jorge Arreaza (2013-2016), Aristobulo Isturiz (2016-2017), Tareck El Aissami (vanaf 2017) | |||
| Partner | Cilia Flores | |||
| Handtekening | 
| |||
| ||||
Nicolás Maduro Moros (Caracas, 23 november 1962) is een Venezolaans politicus namens de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela. Sinds 2013 is hij de president van Venezuela, wat sinds 2019 internationaal betwist wordt.
Loopbaan
Maduro is opgegroeid in de volkswijken van de Venezolaanse hoofdstad Caracas als zoon van een vakbondsman. Hij stond mee aan de wieg van de Movimiento Quinta República, de socialistische partij die Hugo Chávez in 1998 aan de macht en hem in het parlement bracht.
Eerste ambtstermijn als president
Na de dood van president Chávez op 5 maart 2013 werd Maduro waarnemend president van Venezuela. De regeringsmeerderheid drukte dit door in strijd met de grondwet, die de waarneming had voorbehouden aan de voorzitter van het parlement. Om die reden boycotte de oppositie op 9 maart de beëdiging, die plaatsvond in een militaire kazerne bij de opgebaarde president.[1] Onder Chávez was Maduro vicepresident sinds 13 oktober 2012. Eerder was hij voorzitter van het parlement (2005) en minister van Buitenlandse Zaken (2006-2013).
Een maand na de dood van Chávez behaalde Maduro van de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela (PSUV) tijdens de presidentsverkiezingen 50,66% van de stemmen. De kandidaat van de oppositie, de 40-jarige Henrique Capriles, behaalde 49,07% van de stemmen.
Door de parlementaire verkiezingen van december 2015 bemachtigde de oppositie twee derde van de zetels in het parlement. De oppositie, verenigd in de Tafel van Democratische Eenheid (MUD), kreeg 112 van de 165 in het parlement. De macht van de ruim 15 jaar regerende socialistische partij van Maduro werd hierdoor flink verzwakt. De economie van Venezuela kromp fors door slecht economisch beleid versterkt door gedaalde olieprijzen. Dat leidde tot stijgende prijzen, gebrek aan werkgelegenheid, gevoel van onveiligheid. Het tekort aan basisgoederen zorgden verder voor veel ongenoegen bij de kiezers.[2] Maduro kwalificeerde de verkiezingsuitslag als „contrarevolutionair”, en wil de macht zoveel mogelijk behouden. Zo benoemde hij nog snel nieuwe raadsheren in het Hooggerechtshof die zijn partij steunen.[3]
Op 5 januari 2016 beperkte Maduro de macht van het parlement verder.[4] Hij liet door het vertrekkende parlement de regels zo veranderen dat de president en niet het parlement bepaalt wie de directeuren zijn van de centrale bank van Venezuela. De oppositie was woedend over de maatregel, die Maduro nam een dag voor de eerste bijeenkomst van het nieuwe parlement.[4] In het voorjaar verzamelde de oppositie meer dan twee miljoen handtekeningen om een referendum af te dwingen over het lot van Maduro. Sindsdien werd door rechtbanken, kiesraad en regeringspartij alles in het werk gesteld om de volksstemming te traineren tot na 10 januari 2017. Vanaf die datum namelijk kon Maduro bij verlies van het referendum de macht overdragen aan zijn vicepresident, en hoefden geen vervroegde verkiezingen plaats te vinden.
Herverkiezing Maduro en zelfverklaard presidentschap Guaidó
Zie ook de presidentiële crisisIn mei 2018 waren er vervroegde presidentsverkiezingen, die door een groot deel van de oppositie werden geboycot.[5] Volgens de kiesraad was de opkomst 46,1%, veel lager dan de 80% tijdens de vorige verkiezingen in 2013.[6] Maduro kreeg 5,8 miljoen of 67% van de uitgebrachte stemmen.[6] Zijn grootste uitdager, Henri Falcón, kreeg 21% van de stemmen. Vanuit binnen- en buitenland kwam er veel kritiek, op veel stembureaus waren medewerkers van Maduro aanwezig en stemmers konden geld en bonussen van de regering krijgen.[6] Na afloop riepen 14 landen, waaronder Argentinië, Brazilië en Canada, hun ambassadeur terug in protest.[7] De Verenigde Staten kondigde nieuwe economische sancties aan. Vladimir Poetin heeft Maduro gefeliciteerd met zijn herverkiezing.[7] Op 10 januari 2019 werd hij beëdigd voor een nieuwe periode van zes jaar.[8]
Op 23 januari 2019 riep oppositieleider Juan Guaidó, de nieuwe leider van de Nationale Assemblée, zichzelf uit tot interim-president en verklaarde dat hij de macht in het land zou overnemen.[9]
Op 26 maart 2020 heeft de DEA een beloning van $15 miljoen USD uitgevaardigd voor informatie die leidt tot de arrestatie van "de voormalige president" Maduro, wegens narco-terrorisme, corruptie, drugshandel en andere criminele feiten.[10]
- ↑ 'Maduro beëdigd als opvolger Chavez', NU.nl 8 maart 2013. Geraadpleegd op 8 maart 2013.
- ↑ Standaard Socialisten moeten na 15 jaar plaats ruimen in Venezuela, 7 december 2015, geraadpleegd op 6 juli 2015
- ↑ NRC Handelsblad President Maduro bindt de strijd aan met parlement in Venezuela, 6 januari 2016, 6 januari 2016
- ↑ a b NOS Venezolaanse president zet parlement buitenspel, 4 januari 2016, geraadpleegd op 6 januari 2016
- ↑ "DE VERKIEZINGEN IN VENEZUELA WAREN EEN AFFRONT". Kerk in Nood (24 mei 2018). Geraadpleegd op 7 augustus 2019.
- ↑ a b c NOS De verkiezingsuitslag in Venezuela was eigenlijk al maanden bekend, 21 mei 2018, geraadpleegd op 24 mei 2018
- ↑ a b (en) BBC Venezuela election: 14 ambassadors recalled after Maduro win, 22 mei 2018, geraadpleegd op 24 mei 2018
- ↑ AD.NL Maduro beëdigd als president Venezuela, 10 januari 2019, geraadpleegd op 30 januari 2019
- ↑ NOS Oppositie doet machtsgreep in Venezuela, 23 januari 2019, geraadpleegd op 31 januari 2019
- ↑ (en) Nicolás Maduro Moros and 14 current and former Venezuelan officials charged with narco-terrorism, corruption, drug trafficking and other criminal charges, DEA.gov 26 maart 2020
