Overleg:G-majeur
Onderwerp toevoegenLaatste reactie: 14 jaar geleden door 92.254.122.16
Iemand heeft geschreven dat G majeur een 'vrolijk karakter' heeft. Ik waag dat sterk te betwijfelen. Het hangt maar net van het stuk af lijkt me. Wellicht verwijst de auteur naar de affectenleer? Graag een bron en specificatie dan erbij, anders zou ik ervoor opteren dit 'vrolijke karakter' achterwege te laten. Groet, TjakO 8 feb 2010 21:43 (CET)
- Ik heb dit inmiddels bij alle andere toonaarden verwijderd omdat dergelijke karakteriseringen steeds subjectief en niet algemeen genoeg zijn. - C (o) 9 feb 2010 18:06 (CET)
- Volgens mij was er eind jaren 60 een stroming of theorie, die een stemming koppelde aan een toonsoort, maar die theorie is marigniaal geaccepteerd, want ik heb er slechts 1 maal over gehoord.Ceescamel 9 feb 2010 21:54 (CET)
- In boeken over affektenleer wordt soms gerept over de mate van 'scherpheid' of 'dofheid' van intervallen in diverse stemmingssystemen. Stel, men hanteert de welgetempereerde stemming die Bach kende: dan klinkt een drieklank op de tonica in C-groot wel even wat anders dan die in Cis groot, of G-groot. Dit heeft te maken met het feit dat de stemming niet gelijkzwevend is, en dus de tertsen andere verhoudingen krijgen in verschillende toonsoorten. Daaruit zou men dan 'karaktertrekken' kunnen afleiden voor diverse toonsoorten, waarop in de barok (tot de 2e helft 18e eeuw) dan ook in de affektentheorie soms wordt geduid. Bij de komst van de 'modernere' evenredigzwevende stemming verdween uiteraard ook die relatieve 'valsheid' van sommige tertsen, aangezien alle tertsen dezelfde 'valse' trillingsverhouding kregen, omdat alle halvetoonschreden in principe proportioneel even vals werden. Echter wel bleef in de klassieke tijd en de romantiek een notie over van dat oude denken, die er bijvoorbeeld in resulteerde dat de psychologie achter Des-groot als 'warmer' (5 mollen) werd ervaren dan het wellicht 'helderder' Cis-groot met 7 kruizen. Daarnaast dient men op te merken dat dit ook een zeer relatief verschijnsel was (en waarschijnlijk slechts van invloed op de psyche van de uitvoerende, die het notenbeeld voor zich 'ziet'), omdat stemmingen lang niet altijd aan A=440Hz waren/zijn gerelateerd. Overigens wel interessante materie waarnaar nog niet heel veel onderzoek is gedaan. De 'kleuren' en 'karakters' van toonsoorten zijn dus allerwaarschijnlijkst eerder een subjectief waargenomen/gedocumenteerd dan een objectief meetbaar fenomeen.Tjak[[Overleg: Gebruiker:Tjako|O]] 10 feb 2010 01:17 (CET)
- Dit was inderdaad exact mijn kritiek en zoals ik dacht dat het zat. Dank voor de heldere uiteenzetting en bevestiging. Ik kan me wel voorstellen dat meer uit het lood gestemde akkoorden gruiziger klinken en daardoor de benaming herfst of somber krijgen, terwijl reiner klinkende akkoorden meer een zomers/lente-gevoel geven. Maar het gebruik van zomer, herfst, leuk, somber, verliefd, neerslachtig blijven subjectieve benamingen. Indien je zulke, mijns inziens waardevolle info in wilt voegen is het denk ik handig om een bron te geven, wie het als somber, etc. typeerde en vooral bij welke stemming dat zou zijn volgens diegene. Bij gelijkzwevend is alles gelijk. De stroming waar Cees Camel het over heeft zal waarschijnlijk samenhangen met de spectrale muziek of just intoantion stroming uit Amerika en gaat vooral over reine stemmingen en de meerwaarde van de reine klank vs gelijkzwevend. Dat klopt aardig, met name in minimale muziek. In C van reich, Well tuned piano van La Monte Young en Guitar trio van Chatham zijn voorbeelden waarbij je vooral in een live situatie voelt wat de impact van echte reinheid kan zijn. Maar voor andere muzieksoorten waar meer gemoduleerd wordt is het erg onpraktisch om te werken met reine stemmingen. Voor een geinig popdeuntje dat gewoon leuk klinkt, doet deze precisie al helemaal niet ter zake. 92.254.122.16 12 feb 2010 22:12 (CET)
- In boeken over affektenleer wordt soms gerept over de mate van 'scherpheid' of 'dofheid' van intervallen in diverse stemmingssystemen. Stel, men hanteert de welgetempereerde stemming die Bach kende: dan klinkt een drieklank op de tonica in C-groot wel even wat anders dan die in Cis groot, of G-groot. Dit heeft te maken met het feit dat de stemming niet gelijkzwevend is, en dus de tertsen andere verhoudingen krijgen in verschillende toonsoorten. Daaruit zou men dan 'karaktertrekken' kunnen afleiden voor diverse toonsoorten, waarop in de barok (tot de 2e helft 18e eeuw) dan ook in de affektentheorie soms wordt geduid. Bij de komst van de 'modernere' evenredigzwevende stemming verdween uiteraard ook die relatieve 'valsheid' van sommige tertsen, aangezien alle tertsen dezelfde 'valse' trillingsverhouding kregen, omdat alle halvetoonschreden in principe proportioneel even vals werden. Echter wel bleef in de klassieke tijd en de romantiek een notie over van dat oude denken, die er bijvoorbeeld in resulteerde dat de psychologie achter Des-groot als 'warmer' (5 mollen) werd ervaren dan het wellicht 'helderder' Cis-groot met 7 kruizen. Daarnaast dient men op te merken dat dit ook een zeer relatief verschijnsel was (en waarschijnlijk slechts van invloed op de psyche van de uitvoerende, die het notenbeeld voor zich 'ziet'), omdat stemmingen lang niet altijd aan A=440Hz waren/zijn gerelateerd. Overigens wel interessante materie waarnaar nog niet heel veel onderzoek is gedaan. De 'kleuren' en 'karakters' van toonsoorten zijn dus allerwaarschijnlijkst eerder een subjectief waargenomen/gedocumenteerd dan een objectief meetbaar fenomeen.Tjak[[Overleg: Gebruiker:Tjako|O]] 10 feb 2010 01:17 (CET)
- Volgens mij was er eind jaren 60 een stroming of theorie, die een stemming koppelde aan een toonsoort, maar die theorie is marigniaal geaccepteerd, want ik heb er slechts 1 maal over gehoord.Ceescamel 9 feb 2010 21:54 (CET)