Pauline Harmange
| Pauline Harmange | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | 6 december 1994 | |||
| Land |  Frankrijk
| |||
| Beroep | Schrijver, essayist, activist | |||
| Werk | ||||
| Thema's | Feminisme | |||
| Bekende werken | Mannen, ik haat ze | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| Website | ||||
| ||||
Pauline Harmange (6 december 1994) is een Franse schrijfster, feministe en zelfverklaarde mannenhater.
Harmange woont in Lille.[1] Haar beide ouders werken in het onderwijs; haar vader doceert Frans en haar moeder Latijn. Zelf studeerde Harmange communicatiewetenschappen.[1] Ze is actief binnen een organisatie die slachtoffers van seksueel geweld begeleidt. Verder is Harmange biseksueel en ziet zij heteroseksualiteit als een sociale constructie.[1]
Mannen, ik haat ze[bewerken | brontekst bewerken]
Haar 96 pagina's tellend essay Moi les hommes, je les déteste (2020) raakte uitverkocht nadat Ralph Zurmély, een adviseur van het Franse ministerie voor Seksegelijkheid, Diversiteit en Gelijke Kansen, probeerde het boek te laten verbieden.[1][2] Het ministerie distantieerde zich vervolgens en noemde de actie "een persoonlijk initiatief".
In eerste instantie werden er slechts 400 exemplaren van Moi les hommes, je les déteste gedrukt. Door de media-aandacht kwam er na twee weken al een tweede druk van 2.500 exemplaren. De kleine uitgever Monstrograph was overweldigd door het succes en verkocht de rechten aan de uitgeverij Éditions du Seuil, die het pamflet op grotere schaal liet drukken.[2] Sindsdien zijn er meer dan 20.000 exemplaren verkocht, samen met de vertaalrechten voor 17 talen.[2]
In het Nederlands verscheen het boek begin 2021 onder de titel Mannen, ik haat ze.[3] In dagblad Trouw vertelde ze bewust voor deze titel te hebben gekozen.[1] Naar eigen zeggen is het meer dan een provocatie. Het is het toe-eigenen van de beschuldiging die feministes vaak zouden krijgen, namelijk dat zij mannenhaters zouden zijn en dus gelijk aan vrouwenhaters. "Terwijl misogynie, vrouwenhaat, toch echt iets anders is, omdat het gepaard gaat met agressie, met geweld en verkrachting, met moord zelfs", aldus Harmange.[1] Daarnaast stelde ze dat er in het Westen sprake is van een verkrachtingscultuur en dat wijzen naar een ander, niet-westers land hypocriet en racistisch is.[1] Hierbij voelt ze zich dan ook niet geroepen om op te komen voor bijvoorbeeld moslima's. "Als witte Française is het absoluut niet aan mij om hierover te spreken", zei ze hierover. "Vrouwen in andere culturen moeten dit zelf aankaarten. [...] Het is heel vervelend dat er voortdurend in naam van deze vrouwen wordt gesproken. [...] Je moet altijd luisteren naar wat de betrokken vrouwen hier zelf over zeggen."[1]
Harmange is kritisch op wat zij noemt 'lief feminisme'.[1] "Daar hebben we in de praktijk weinig voor terug gekregen", stelde ze.[2]
Publicaties[bewerken | brontekst bewerken]
- 2020: Moi les hommes, je les déteste (oorspronkelijke uitgave)
- 2020: Moi les hommes, je les déteste (herziene uitgave bij nieuwe uitgeverij)
- 2020: Limoges pour mourir
- 2021: Aux endroits brisés (vernieuwde versie van Limoges pour mourir)
- 2022: Avortée: une histoire intime de l'IVG
- 2022: Fruits de la colère: embras(s)er nos débordements (samen met enkele andere schrijfsters)
Nederlandstalige uitgave[bewerken | brontekst bewerken]
- 2021: Mannen, ik haat ze (vertaling van Moi les hommes, je les déteste)
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen
|