Pekka Haavisto
Pekka Haavisto | ||||
---|---|---|---|---|
![]() | ||||
Geboren | 23 maart 1958 Helsinki | |||
Politieke partij | Groene Liga | |||
Partner | Nexar Antonio Flores (2002-) | |||
![]() | ||||
Huidige functie | ||||
Aangetreden | 6 juni 2019 | |||
President | Sauli Niinistö | |||
Premier | Antti Rinne (2019) Sanna Marin (sinds 2019) | |||
Voorganger | Timo Soini | |||
![]() | ||||
Aangetreden | 11 oktober 2013 | |||
Einde termijn | 26 september 2014 | |||
President | Sauli Niinistö | |||
Premier | Jyrki Katainen (2013-2014) Alexander Stubb (2014) | |||
Voorganger | Heidi Hautala | |||
Opvolger | Sirpa Paatero | |||
![]() | ||||
Aangetreden | 13 april 1995 | |||
Einde termijn | 15 april 1999 | |||
President | Martti Ahtisaari | |||
Premier | Paavo Lipponen | |||
Voorganger | Sirpa Pietikäinen | |||
Opvolger | Satu Hassi | |||
|
Pekka Olavi Haavisto (Helsinki, 23 maart 1958) is een Finse politicus van de groene politieke partij Groene Liga. Namens zijn partij is hij sinds 6 juni 2019 minister van Buitenlandse Zaken in de Finse regering. Hij was eerder minister van Milieu (1995-1999) en minister van Internationale Ontwikkeling (2013-2014). In 2012 en 2018 deed Haavisto als eerste homoseksuele politicus mee aan de Finse presidentsverkiezingen.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Haavisto werd in 1987 voor de eerste keer gekozen als vertegenwoordiger in de Eduskunta. Tussen 1993 en 1995 was hij partijvoorzitter van de Groene Liga. In 1995 trad Haavisto af als partijvoorzitter vanwege zijn benoeming tot minister van Milieu in het eerste kabinet van premier Paavo Lipponen. Hij was in 1995 de eerste minister in Europa die afkomstig was van een groene politieke partij. Lipponen bleef tot 1999 aan als minister van Milieu.
Tussen 1999 en 2005 was Haavisto werkzaam voor de Verenigde Naties. Hij gaf leiding aan het VN-Milieuprogramma in Kosovo, Afghanistan, Irak, Liberia, Palestina en Soedan. Haavisto coördineerde eveneens het VN-onderzoek naar de effecten van verarmd uranium in Kosovo, Montenegro, Servië en Bosnië en Herzegovina en het VN-onderzoek naar de dambreuk bij Baia Mare in Roemenië. Na zijn vertrek bij de Verenigde Naties was hij werkzaam als speciale vertegenwoordiger van de Europese Unie in Soedan. In deze functie was Haavisto betrokken bij de vredesbesprekingen in Darfur.
In 2007 werd Haavisto opnieuw gekozen als vertegenwoordiger in de Eduskunta. Vier jaar later werd hij genomineerd tot presidentskandidaat van de Groene Liga bij de Finse presidentsverkiezingen van 2012. In de eerste ronde op 22 januari 2012 verwierf Haavisto 18,8 procent van de stemmen en eindigde met deze uitslag op de tweede plaats. De tweede ronde vond plaats op 5 februari van dat jaar. Haavisto verwierf meer dan één miljoen stemmen (37,4 procent) en verloor van zijn tegenstander Sauli Niinistö. In 2018 stelde Haavisto zich opnieuw kandidaat. Niinistö won al in de eerste ronde de verkiezingen.
In november 2018 werd Haavisto opnieuw benoemd tot partijvoorzitter van de Groene Liga. Acht maanden later trad hij af vanwege zijn benoeming tot minister van Buitenlandse Zaken in het kabinet van premier Antti Rinne.

Hoge vertegenwoordiger EU: | Josep Borrell (2019-) · Federica Mogherini (2014-2019) · Catherine Ashton (2009-2014) |
Leden: | José Manuel Albares · Jean Asselborn · Bogdan Aurescu · Annalena Baerbock · Ian Borg · Catherine Colonna · Simon Coveney · João Gomes Cravinho · Nikos Dendias · Luigi Di Maio · Tanja Fajon · Teodora Genchovska · Gordan Grlić-Radman · Pekka Haavisto · Wopke Hoekstra · Ioannis Kasoulidis · Jeppe Kofod · Ivan Korčok · Gabrielius Landsbergis · Ann Linde · Jan Lipavský · Zbigniew Rau · Edgars Rinkēvičs · Alexander Schallenberg · Andres Sutt · Péter Szijjártó · Sophie Wilmès |
.