Pianosonate nr. 3 (Beethoven)
| Pianosonate nr. 3 | ||||
|---|---|---|---|---|
| Componist | Ludwig van Beethoven | |||
| Soort compositie | pianosonate | |||
| Gecomponeerd voor | pianoforte | |||
| Toonsoort | C groot | |||
| Opusnummer | 2 nr. 3 | |||
| Compositiedatum | 1796 | |||
| Opgedragen aan | Joseph Haydn | |||
| Duur | ca. 23' | |||
| Vorige werk | Pianosonate nr. 2 op. 2/2 | |||
| Volgende werk | Strijktrio nr. 1 op. 3 | |||
| Oeuvre | Oeuvre van Ludwig van Beethoven | |||
| ||||
Pianosonate nr. 3 in C groot is een sonate voor piano van Ludwig van Beethoven. Gecomponeerd in 1796, is dit de derde en laatste pianosonate van het aan Joseph Haydn opgedragen opusnummer 2.
Opbouw[bewerken | brontekst bewerken]
De sonate heeft vier delen:
I. Allegro con brio[bewerken | brontekst bewerken]
Dit eerste deel bevat, met name in de doorwerking, passages waarin flink gemoduleerd wordt en die een goede techniek vereisen. Het is geschreven in een 4/4-maat en staat in C groot.
II. Adagio[bewerken | brontekst bewerken]
Het tweede deel, in 2/4-maat, begint met een sectie in E groot in een gedragen spanning, en komt tot een emotionele climax in de middensectie die in e klein staat. De reprise herneemt het gedragen beginthema in E groot.
Dit Adagio is te beschouwen als 'pièce de résistance' van deze sonate, zowel wat betreft muzikale inhoud als complexiteit van de vorm.
III. Scherzo (allegro)[bewerken | brontekst bewerken]
Dit derde, snelle, deel begint in C groot, met een middendeel in a klein, waarin triolen het karakter bepalen. Daarna volgen een Da capo en een Coda, beide weer in C groot.
De maatsoort van dit scherzo is een 3/4-maat.
IV. Allegro assai[bewerken | brontekst bewerken]
Het vierde en laatste deel, in rondovorm, bevat passages waarin trillers gelijktijdig in beide handen klinken, alsmede plotselinge contrasten en dramatische passages in mineur. De maatsoort is een 6/8-maat, de toonsoort C groot.
Externe link[bewerken | brontekst bewerken]
· 
· 