Landhuizen van Curaçao
Een plantagehuis (Papiaments: kas di shon (het huis van de heer) of kas grandi (het grote huis), is het hoofdgebouw van een voormalige plantage op Curaçao. Lokaal staan deze gebouwen bekend als landhuis, de term plantagehuis wordt vrijwel nooit gebezigd.
Na de verovering van Curaçao door de Nederlanders begon de WIC met de aanleg van plantages voor de verzorging van haar schepen. Al vrij snel gingen deze plantages over in particuliere handen. Om zichzelf en zijn familie te kunnen huisvesten bouwde de eigenaar (de shon) een huis in Nederlandse stijl, dat werd aangepast aan de omstandigheden op Curaçao.
Als bouwmateriaal werd versteend koraal gebruikt. Het huis werd meestal op een heuvel gebouwd zodat de shon zijn plantage kon overzien. Dat had ook als voordeel dat de passaatwind door het huis kon waaien en zo optimaal voor verkoeling kon zorgen. Een ander belangrijk aspect was dat dat door de ligging op een heuvel contact en communicatie met andere plantagehuizen mogelijk was. De shon bleef zo op de hoogte van de aankomst en het vertrek van schepen. En uiteraard van alle familieomstandigheden van zijn buren.
Het werk op de plantages werd door slaven gedaan. Na de afschaffing van de slavernij kwamen de plantages dan ook in de problemen, wat tot het verval van de plantagehuizen leidde. Verspreid over Curaçao liggen ongeveer 70 huizen. De laatste tijd zijn een groot aantal huizen opgeknapt. Ze zijn in gebruik als woning, likeurbrouwerij of hotel.
Voorbeelden van plantagehuizen zijn: Brievengat, Kenepa of Knip (met het Tulamuseum), Bloemhof, Ascencion, Porto Mari, Habaai en Chobolobo met de destilleerderij van Curaçaolikeur.