Elvin Jones

Elvin Ray Jones (Pontiac (Michigan), 9 september 1927 – Englewood (New Jersey), 18 mei 2004) was een jazzdrummer.

Hij werd geboren in als jongste zoon in een gezin van tien. Twee van zijn broers werden ook jazz musici: Hank speelde piano en Thad trompet.

In de veertiger jaren van de twintigste eeuw begon zijn carrière. Hij werkte in het kader van het door het leger opgezette programma Operation Happiness en werkte korte tijd in Detroit. In 1955 probeerde hij bij Benny Goodman te komen maar een auditie had geen succes. Jones vertrok naar New York en kreeg een plek bij de band van Charles Mingus. Met Jones bracht deze band de plaat J is for Jazz uit.

In 1960 trad Jones toe tot het legendarische John Coltrane Quartet, dat de jazz een geheel nieuwe impuls gaf. Zij vernieuwden de jazz in dezelfde mate als Louis Armstrong en Charlie Parker gedaan hadden. Toch kwam het in 1966 tot een breuk. Jones kon zich niet langer vinden in de richting die Coltrane opwilde en hij verschilde van mening over de drumstijl die de tweede drummer van de John Coltrane Quartet, Rashied Ali voorstond.

Na zijn vertrek bij Coltrane speelde Jones bij Duke Ellington en vormde uiteindelijk zijn eigen band Jazz Machine. Door zijn stijl slaagde hij erin het slagwerk naar de voorgrond te brengen. Time Magazine riep hem uit tot “the worlds greatest rhythmic drummer”, 'de grootste ritmische drummer van de wereld'.

Jones beïnvloedde veel andere drummers, waaronder Mitch Mitchell, Ginger Baker en John Densmore.

Jones hield zich ook bezig met onderwijs. Hij gaf clinics en schonk daarbij vooral aandacht aan de geschiedenis van de muziek en de techniek van het drummen. Ook gaf hij regelmatig gratis concerten in gevangenissen.

Jones overleed in 2004 aan een hartaanval.

· ·

Jazz