Staalbankiers
| Staalbankiers | ||||
|---|---|---|---|---|
| Oprichting | 1916 | |||
| Oprichter(s) | Machiel Staal | |||
| Sleutelfiguren | Pierre Huurman, CEO | |||
| Hoofdkantoor | Lange Houtstraat 26 2511 CW Den Haag | |||
| Werknemers | 150 | |||
| Producten | private banking | |||
| Website | www.staalbankiers.nl | |||
| ||||
Staalbankiers N.V. was een Nederlandse private bank die sinds 1994 onderdeel was van Achmea. De bank heeft kantoren in Den Haag (hoofdkantoor), Haarlem, Utrecht, Zwolle, Enschede en Oosterbeek. In 2016 werd Staalbankiers overgenomen door het bankiersbedrijf Van Lanschot.
Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
Staalbankiers werd in 1916 opgericht door Machiel Staal. Hij vestigde zich als commissionair in effecten aan de Haagse Lange Houtstraat. Hij wilde zich meer richten op de belangen van elke individuele klant. In eerste instantie richtte de bank zich op de markt van onderhandse leningen en gaandeweg werd de dienstverlening uitgebreid. In 1938 werd de firma Staal & Co omgezet in een naamloze vennootschap. Tot aan zijn dood in 1966 gaf Staal leiding aan zijn bank.
In 1966 werd de bank enige tijd bij Van Lanschot ingelijfd,[1] tot het tien jaar later in 1978 werd overgedaan aan het toenmalige detailhandelsconcern Vendex. Sinds 1994 is Staalbankiers onderdeel van de grote financiële dienstverlener Achmea, waarbinnen zij opereert als moderne private banking-organisatie.
Sinds 2012 is Pierre Huurman de voorzitter van de Statutaire Directie. Werkt sinds 2000 bij Staalbankiers, waar hij sinds 2006 lid is van de Statutaire Directie met als aandachtsgebied Commercie (onder andere aansturing van de kantoren en de Institutendesk) en Financiële Planning. Voor Staalbankiers heeft Pierre Huurman 10 jaar bij ABN AMRO Bank gewerkt als kantoordirecteur van diverse kantoren en als lid van het Regionaal Managementteam.
Medio 2015 werd het grootste deel van de hypotheekportefeuille, met een waarde van ruim 1 miljard euro, ondergebracht bij Achmea Bank, ook een onderdeel van moederbedrijf Achmea.[2] Een tiental medewerkers gaat ook over naar Achmea Bank. Na de overdracht ligt de nadruk op de private banking-activiteiten.
Het hoofdkantoor van het bankbedrijf is gevestigd in het pand van Wijnhandel Maison Antonio Aguilar (een voorloper van Gall & Gall) dat in 1906 in Wiener Secessionsstijl gebouwd werd aan de Haagse Lange Houtstraat.
Visie[bewerken | brontekst bewerken]
Machiel Staal wilde een bank die het belang van zijn cliënten altijd voorop stelde. In de jaren 90 bleek dat uitgangspunt niet altijd nagekomen te zijn. Er is bij de bank geen ‘interne verplichting’ om eigen fondsen en producten aan te bieden, en cliënten zullen er geen eigen beursgenoteerde beleggingsfondsen aantreffen.
Segmenten en diensten[bewerken | brontekst bewerken]
Staalbankiers is een onafhankelijk opererende bank. De bank richt zich op vermogende mensen, stichtingen en verenigingen. Daarnaast beschikt Staalbankiers over specialisten die werken voor haar speciale DGA-desk. Deze desk ondersteunt directeur-grootaandeelhouders bij complexe financiële vraagstukken. De Institutendesk is gespecialiseerd in maatschappelijk verantwoord vermogensbeheer voor instellingen, waarbij rekening wordt gehouden met de maatschappelijke criteria die voor cliënten relevant zijn. Op het gebied van vermogensbeheer en beleggingsadvies streeft de bank naar een balans tussen het door cliënten geaccepteerde risico in relatie tot het gewenste rendement. In overleg met de cliënt wordt een persoonlijk beleggingsprofiel opgesteld, waarna een portefeuille met verschillende beleggingscategorieën wordt samengesteld voor een optimaal rendement.
Affaires[bewerken | brontekst bewerken]
Problemen in de jaren 1980[bewerken | brontekst bewerken]
.jpg)
In 1989 raakte de bank in opspraak omdat geheime documenten van De Nederlandsche Bank op straat bleken te liggen. Jongbloed bracht deze affaire aan het licht. Tussen de topman Ton Jongbloed die de bank tot bloei had gebracht en de toezichthouder bestond verschil van inzicht over het te voeren beleid. De toezichthouder greep dit voorval aan om Jongbloed te dwingen op te stappen.
Benadeling cliënten bij emissies[bewerken | brontekst bewerken]
In de jaren negentig benadeelden werknemers van Staalbankiers hun cliënten door hen stelselmatig te weinig aandelen toe te wijzen bij beursemissies als de beursintroductie een succes bleek. De winsten die werden behaald staken de bankiers in eigen zak. Onder druk van de Autoriteit Financiële Markten betaalde de bank haar cliënten 2,5 miljoen euro schadevergoeding.[3]
Verliezen op ongecontroleerde optiehandel[bewerken | brontekst bewerken]
In 1998 verloor Staalbankiers meer dan 100 miljoen gulden op posities in de optiehandel. De bank financierde een beruchte optiehandelaar die door zijn ongekende volumes grote verliezen veroorzaakte.[4]
Illegale handel in aandelen VHS[bewerken | brontekst bewerken]
In juni 2005 is de FIOD en de ECD binnengevallen bij Staalbankiers naar aanleiding van dubieuze transacties in het vastgoedfonds van Ed Maas, VHS. Het Openbaar Ministerie maakte bekend te vermoeden dat cruciale gesprekken en documentatie door de bank gewist waren. Staalbankiers ontsloeg drie medewerkers.[5]
Bronnen, noten en/of referenties
|