Viktor IV
Viktor IV (ook Bulgar Finn) (New York, 18 februari 1929 – Amsterdam, 26 juni 1986) was een Amerikaans beeldend kunstenaar die in Amsterdam werkte en woonde. Hij was beïnvloed door Anton Heyboer en Henry David Thoreau.
Levensloop
Hij werd geboren als Walter Carl Glück en was de zoon van een Duitse en een Griekse immigrant. Glück volgde een opleiding tot fotojournalist aan een college in Florida. Hierna reisde hij in diverse landen rond, tot hij zich in 1961 in Amsterdam vestigde. Hier woonde hij op de tjalk Berendina Fennegina (1890)[1], een woonschip dat in de Binnen-Amstel lag, tussen de Blauwbrug en de Walter Süskindbrug. Enkele maanden na de moord op president Kennedy begon Glück te schilderen en vanaf dat moment noemde hij zich Viktor IV. Als materiaal gebruikte hij wrakhout, dat hij uit het IJ haalde en vervolgens bekraste, beschilderde, en met sjabloonletters en zelfbedachte runen van teksten voorzag. Zijn werken noemde hij Ikons.
Rond 1970 schakelde Viktor IV over op papier. Hij werkte op losse bladen in A4-formaat die op een vel A3-formaat werden geplakt. Op de bladen legde hij gebeurtenissen die hem waren overkomen vast, of fabels, of losse invallen. De op een schrijfmachine vervaardigde teksten, voorzien van tekeningen en stempels, verzamelde hij in bundels.
.jpg)
Nadat hij wegens een blindedarmontsteking in een ziekenhuis opgenomen was geweest ontfermde de Deense Ina Munck zich over hem; ze werd zijn levensgezellin en muze.[2]
Begin jaren tachtig nam Viktor IV een nieuwe naam aan: Bulgar Finn, naar de historische plaats Boelgar aan de Wolga.[3] Hij was rond 1978 geïnteresseerd geraakt in tijd en uurwerken, en begon horloges en klokken te ontwerpen waarvan een cijfer was weggelaten of die tegen de klok in liepen in plaats van met de klok mee. Hij liet in Zwitserland een serie kwartshorloges maken onder de merknaam Bulgar Time Amsterdam. In september 1981 waren de eerste prototypes klaar. In 1986 sloot hij een contract met het Deense Art Expo voor een serie van 2400 stuks van zijn vier beste modellen.[4]
In 1982 maakte August Louisson-Barrier een documentaire over hem, onder de titel Who needs the Pacific Ocean.[5]
De Berendina Fennegina was intussen vanaf 1972 uitgebreid met diverse vlotten langszij, bedekt met stro, waarop huisdieren rondscharrelden. Voor de constructie, uitgevoerd door The Second Quality Construction Company, werden gerecyclede materialen gebruikt. Aanvankelijk dreven de vlotten op lege olievaten, maar omdat die gingen roesten schakelde Victor IV over op plastic vaten die onder water met nylon kousen en stropdassen van de Waterloopleinmarkt werden vastgezet. Eind juni 1986 kwam hij op 57-jarige leeftijd door verdrinking om het leven, tijdens een duik onder een vlot.
Op 3 juli werd zijn kist, bedekt met een Amerikaanse vlag, op een vlot over de Amstel naar Zorgvlied vervoerd, waar hij werd begraven.[6]
Na zijn dood schonk Ina Munck de Berendina Fennegina in 1992 aan de Deense vereniging van architecten. Het schip fungeert als gastenverblijf voor architectuurstudenten.[1]
Tentoonstellingen (selectie)
- John Lefebre Gallery, New York (1966)
- Louisiana Museum, Humlebæk (1977)
- Ny Carlsberg Glyptotek, Kopenhagen (1982)
- Stedelijk Museum, Amsterdam (1983)
Bibliografie (selectie)
- Who needs the Pacific Ocean' : Viktor IV and the Second Quality Construction Company (1977), tekst door Ad Petersen
- The Time Is Always Now (1986)
- ↑ a b (da) Husbåd I Amsterdam, Arkitektforeningen
- ↑ Bulgar Finn schiep droomrijk in Amstel, Leeuwarder Courant, 30 november 1982
- ↑ Eigen normen, De Waarheid, 27 februari 1984
- ↑ (en) Bulgar Time Watches
- ↑ Who Needs the Pacific Ocean, website Nederlands Film Festival
- ↑ Thank you Amsterdam, Ons Amsterdam, maart 2007