Amerikaanse presidentsverkiezingen 1808

Amerikaanse ; presidentsverkiezingen van 1808
Datum	4 november – 7 december 1808
Land	Verenigde Staten
Te verdelen zetels	80 van de 175 ; kiesmannen nodig ; om te winnen
Opkomst	36,8%
Resultaat
Genomineerde	James Madison
Partij	Democratisch-; Republikeinse Partij
Percentage ; Kiesmannen	64,7% ; 122
Genomineerde	Charles Cotesworth Pinckney
Partij	Federalistische Partij
Percentage ; Kiesmannen	32,4% ; 47
Nieuwe president	James Madison (DR)
Vorige president	Thomas Jefferson (DR)
Begin regeerperiode	Kabinet-Madison
Opvolging verkiezingen
Portaal	Politiek ; Verenigde Staten

De Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1808 waren de tweede die na de ratificatie van het twaalfde amendement op de Amerikaanse grondwet werden gehouden. Dit amendement gaf aan elke kiesman één stem voor de presidentsverkiezingen en een voor de keuze voor het vicepresidentschap, waarmee de controverse van de verkiezingen van 1800 werd tegengegaan.

Campagne[bewerken | brontekst bewerken]

Na twee termijnen als president stelde Thomas Jefferson zich niet wederom kandidaat, maar schoof hij zijn minister van Buitenlandse Zaken James Madison naar voren en Madison werd vervolgens door zijn partij ook daadwerkelijk genomineerd. James Monroe en de zittende vicepresident George Clinton hadden zich ook kandidaat gesteld. Hoewel geen van beiden een serieuze kans maakte nomineerde de Democratisch-Republikeinse Partij Clinton wel weer als running mate, oftewel vicepresidentskandidaat.

Aan de kant van de Federalisten werd hetzelfde ticket als dat van de verkiezingen van 1804 genomineerd, te weten Charles Pinckney en Rufus King.

Presidentskandidaten[bewerken | brontekst bewerken]

Minister van
Buitenlandse Zaken
James Madison
uit Virginia
Democratisch-
Republikeinse Partij
Voormalig
Ambassadeur
Charles Cotesworth
Pinckney
uit South Carolina
Federalistische Partij

Vicepresidentskandidaten[bewerken | brontekst bewerken]

Vicepresident
George Clinton
uit New York
Democratisch-
Republikeinse Partij
Voormalig
Senator
Rufus King
uit New York
Federalistische Partij

De campagne stond deels in het teken van de oppositie van de New Englanders tegen de Embargo Act die tijdens de regering van Jefferson werd aangenomen en die handel met Groot-Brittannië verbood wegens de Britse inmenging met de (neutrale) Amerikaanse koopvaardij tijdens de Brits-Franse oorlogen die in Europa woedden.

Uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Jefferson was nog altijd vrij populair in Amerika en diens beoogd opvolger Madison won dan ook met gemak de verkiezingen. Pinckney moest het vooral hebben van de noordoostelijke staten waar de tegenstand tegen de Embargo Act het grootst was. Madison won uiteindelijk met 122 tegen 47 kiesmannen in het kiescollege. Zes kiesmannen uit de staat New York braken met de kandidatuur zoals die door de Democratisch-Republikeinse Partij was opgemaakt en stemden in het kiescollege voor vicepresidentskandidaat Clinton. Van deze kiesmannen won Madison 3 kiesmannen voor het vicepresidentschap en James Monroe kreeg de andere 3.

Kandidaat	Partij	Kiesmannen	Percentage	Running mate
James Madison	Democratisch-Republikeinse Partij	122	69,3%	George Clinton/John Langdon¹
Charles Cotesworth Pinckney	Federalist Party	47	26,7%	Rufus King
George Clinton	Democratisch-Republikeinse Partij	6	3,4%	James Madison/James Monroe²
Niet stemmende kiesmannen		1	0,6%
TOTAAL		176	100%

^{Voetnoten:

1. John Langdon kreeg 9 kiesmannen hoewel hij niet de officiële kandidaat was.

2. 6 kiesmannen uit New York stemden voor Clinton als president en Madison of Monroe voor vicepresident.}

Naam	James Madison	Charles Cotesworth Pinckney
Partij	Democratisch-Republikeinse Partij	Federalistische Partij
Thuisstaat	Virginia	South Carolina
Running mate	George Clinton, John Langdon	Rufus King
Kiesmannen	122	47
Gewonnen staten	12	5
Aantal stemmen	124,732	62,431
Percentage	64.7%	32.4%

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

website met feiten en cijfers over Amerikaanse presidentsverkiezingen