Climax Blues Band

Climax Blues Band
	De Climax Blues Band in 1974
Achtergrondinformatie
Ook bekend als	The Climax Chicago Blues Band
Jaren actief	1967 tot heden
Oorsprong	Verenigd Koninkrijk, Stafford
Genre(s)	bluesrock
	Officiële website
	(en) Allmusic-profiel
	(en) Discogs-profiel;
	(en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

De Climax Blues Band, ook wel The Climax Chicago Blues Band^[1]^[2]^[3], is een in 1967 opgerichte Britse bluesrock-band uit Stafford.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

In 1972 werd de bandnaam ingekort tot Climax Blues Band, onder druk van de Amerikaanse band Chicago. De band bracht ten minste 18 albums uit en had een top 10-hit in het Verenigd Koninkrijk met Couldn't Get It Right. Deze song en I Love You waren ook hits in de Verenigde Staten. Couldn't Get It Right haalde in 1977 de Billboard Hot 100 met een 3e plaats en I Love You in 1981 met een 12e plaats.

Richard Jones^[4] verliet de band in 1969 en Derek Holt^[5] nam de basgitaar over. De band wisselde in 1970 naar Harvest Records en de daaropvolgende platen waren meer rock-georiënteerd. George Newsome^[6] werd in 1971 vervangen door John Cuffley^[7].

Albums uitgebracht tijdens de jaren 1970, zoals FM/Live (1973), een tijdens een concert in New York opgenomen dubbelalbum en de studioalbums Stamp Album (1975) en Gold Plated (1976), bevatten de single Couldn't Get It Right. Tijdens de jaren 1970 werden de concerten van de band in de Verenigde Staten bijgewoond door 20.000 mensen. Het nummer Gotta Have More Love van het album Flying the Flag was in 1981 in Nederland een klein hitje; het stond een week genoteerd op plaats 50 in de Mega Top 50. In 1981 bewoog de band zich meer richting poprock-sound. Holt en Cuffley verlieten de band in 1983.

Een eerder onbekende opname van een liveoptreden werd uitgebracht als Climax Blues Band/World Tour 1976 door Major League Productions.

Het album Sample and Hold werd opgenomen voor Virgin Records door Pete Haycock^[8], Colin Cooper^[9] en George Glover^[10], met een ritme-sectie gecomponeerd door de sessiemuzikanten Dave Marquee^[11] en Henry Spinetti^[12]. Een opvolgend album was in aankomst, maar Cooper trok zich terug wegens privéredenen. Haycock ging verder met het opnemen van diverse soloprojecten, waarvan de eerste het album Total Climax was met zijn band Pete Haycock’s Climax^[13]. Deze band toerde door Europa, waaronder de DDR en verzorgden een goed ontvangen tournee in Australië. Daarna werd Haycock door Climax Blues Band-manager Miles Copeland gevraagd om het instrumentale album Guitar and Son en het livealbum Night of the Guitars (van de gelijknamige toer) op te nemen voor I.R.S. No Speak. Na de tournee werkte Haycock samen met gitarist Steve Hunter en bandmaat Derek Holt aan de opnamen van het album H Factor. Later werd hij gecontracteerd door Bev Bevan als lid van het Electric Light Orchestra Part II en hij toerde en nam verder op met deze band vanaf 1990. Hij begon op dit moment ook met zijn filmcarrière en hij speelde de lead op Thelma en Louise onder leiding van Hans Zimmer. Hij trad ook op tijdens de Night of the Guitars-tournees, met Holt aan de basgitaar, keyboards en nu en dan voorkomende zang.

Holt schreef I Love You, een van de grootste hits van de Climax Blues Band. Het nummer staat op het dubbelalbum 25 Years 1968-1993, uitgebracht door het Duitse Repertoire Records in 1993. I Love You krijgt nog steeds meer dan 20.000 radiohits per jaar in de Verenigde Staten en werd gebruikt in de film Cherish (2002) van Finn Taylor en in Zach and Miri make a Porno (2008) van Kevin Smith.

Couldn't Get It Right werd gecoverd door The Fun Lovin' Criminals op hun album Mimosa.

Mutaties[bewerken | brontekst bewerken]

In 1985 haalden Cooper en Glover de gitarist Lester Hunt^[14], drummer Roy Adams^[15] en weer Derek Holt om het album Drastic Step op te nemen. Deze bezetting toerde door Europa en Amerika om het album te ondersteunen. De nieuwe bezetting werd begin jaren 1990 spoedig voltooid met Cooper, Glover, Hunt, Adams en Neil Simpson^[16] en brachten het livealbum Blues from the Attic (1993) en Big Blues (2004) uit.

Cooper overleed in juli 2008 op 69-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Hij liet een vrouw en twee kinderen achter. Hij wilde dat de band zou doorgaan, aangezien de andere muzikanten allemaal al lang in dienst waren (Glover sinds 1980, Adams en Hunt sinds 1985 en Simpson sinds 1991). Cooper werd vervangen door zanger/saxofonist/harmonicaspeler Johnny Pugh^[17], die zich in 2012 terugtrok. Hij werd achtereenvolgend vervangen door zanger Graham Dee^[18] en saxofonist Chris Aldridge^[19]. Deze bezetting ging op tournee.

Bezettingen[bewerken | brontekst bewerken]

1968–1969	1969–1970	1970–1973	1973–1975
Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar Pete Haycock – gitaar, zang, basgitaar Derek Holt – gitaar, basgitaar, keyboards Richard Jones – basgitaar, keyboards George Newsome – drums Arthur Wood – keyboards	Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar Pete Haycock – gitaar, zang, basgitaar Derek Holt – basgitaar, gitaar, keyboards George Newsome – drums Arthur Wood – keyboards Anton Farmer – keyboards	Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar Pete Haycock – gitaar, zang, basgitaar Derek Holt – basgitaar, gitaar, keyboards George Newsome – drums Arthur Wood – keyboards	Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar Pete Haycock – gitaar, zang, basgitaar Derek Holt – basgitaar, gitaar, keyboards, zang John Cuffley – drums
1975–1977	1977–1978	1978–1979	1979–1980
Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar Pete Haycock – gitaar, zang, basgitaar Derek Holt – basgitaar, gitaar, keyboards, zang John Cuffley – drums Richard Jones – keyboards, basgitaar	Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar Pete Haycock – gitaar, zang, basgitaar Derek Holt – basgitaar, gitaar, keyboards, zang John Cuffley – drums Peter Filleul – keyboards	Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar Pete Haycock – gitaar, zang, basgitaar Derek Holt – basgitaar, gitaar, keyboards, zang John Cuffley – drums Peter Filleul – keyboards Nicky Hopkins – keyboards	Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar Pete Haycock – gitaar, zang, basgitaar Derek Holt – basgitaar, gitaar, keyboards, zang John Cuffley – drums Peter Filleul – keyboards
1980–1983	1983	1983–1985	1985
Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar Pete Haycock – gitaar, zang, basgitaar Derek Holt – basgitaar, gitaar, keyboards, zang John Cuffley – drums George Glover – keyboards, achtergrondzang	Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar Pete Haycock – gitaar, zang, basgitaar George Glover – keyboards, achtergrondzang Dave Marquee – basgitaar Henry Spinetti – drums	Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar Pete Haycock – gitaar, zang, basgitaar George Glover – keyboards, achtergrondzang John "Rhino" Edwards – basgitaar Jeff Rich – drums	Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar George Glover – keyboards, achtergrondzang Roy Adams – drums Lester Hunt – gitaar, achtergrondzang Roger Inniss – basgitaar
1985–1991	1991–2008	2008–2012	2012–heden
Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar George Glover – keyboards, achtergrondzang Roy Adams – drums Lester Hunt – gitaar, achtergrondzang Derek Holt – basgitaar	Colin Cooper – zang, saxofoon, harmonica, gitaar George Glover – keyboards, achtergrondzang Roy Adams – drums Lester Hunt – gitaar, achtergrondzang Neil Simpson – basgitaar	George Glover – keyboards, achtergrondzang Roy Adams – drums Lester Hunt – gitaar, achtergrondzang Neil Simpson – basgitaar Johnny Pugh – zang, saxofoon, harmonica	George Glover – keyboards, achtergrondzang Roy Adams – drums Lester Hunt – gitaar, achtergrondzang Neil Simpson – basgitaar Graham Dee – zang Chris Aldridge - saxofoon

Tijdlijn[bewerken | brontekst bewerken]

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

Singles[bewerken | brontekst bewerken]

1969: Like Uncle Charlie
1971: Cubano Chant
1971: Reap What I've Sowed
1971: Towards the Sun
1972: Mole on the Dole
1973: Shake Your Love
1974: Sense of Direction
1975: Using the Power
1976: Couldn't Get It Right
1978: Makin' Love
1978: Mistress Moonshine
1979: Children of the Night Time
1980: I Love You
1980: Gotta Have More Love
1981: Darlin'
1982: Friends in High Places
1983: Listen to the Night

Albums[bewerken | brontekst bewerken]

1969: The Climax Chicago Blues Band
1969: Plays On
1970: A Lot of Bottle
1971: Tightly Knit
1972: Rich Man
1973: FM/Live
1974: Sense of Direction
1975: Stamp Album
1976: Gold Plated
1978: Shine On
1979: Real to Reel
1980: Flying the Flag
1981: Lucky for Some
1983: Sample and Hold
1988: Drastic Steps
1993: Blues from the Attic
1994: 25 Years 1968–1993
2004: Big Blues
2011:Climax Blues Band World Tour 1976
2014: Security Alert: The Live Bootleg
2018: Tempus Fugit 4 track EP: Album Sampler

Albums (gastoptreden)[bewerken | brontekst bewerken]

1978: Three's a Crowd, Tarney/Spencer Band

Bronnen, noten en/of referenties

↑ (en) Climax Blues Band. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ Climax Blues Band. memim.com. Gearchiveerd op 23 januari 2022. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Climax Blues Band hometown, lineup, biography. Last.fm. Gearchiveerd op 14 juni 2023. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Richard Jones (10). Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Derek Holt. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) George Ewart Newsome. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) John Cuffley. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Pete Haycock. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Colin Cooper. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) George Glover. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Dave Marquee. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Henry Spinetti. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Pete Haycock's Climax. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Les Hunt. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Roy Adams. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Neil Simpson (3). Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Johnny Pugh. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Graham Dee (2). Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.
↑ (en) Chris Aldridge. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Climax Blues Band op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
OOR's Pop-encyclopedie versie 1979

[1] (en) Climax Blues Band. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[2] Climax Blues Band. memim.com. Gearchiveerd op 23 januari 2022. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[3] (en) Climax Blues Band hometown, lineup, biography. Last.fm. Gearchiveerd op 14 juni 2023. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[4] (en) Richard Jones (10). Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[5] (en) Derek Holt. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[6] (en) George Ewart Newsome. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[7] (en) John Cuffley. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[8] (en) Pete Haycock. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[9] (en) Colin Cooper. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[10] (en) George Glover. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[11] (en) Dave Marquee. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[12] (en) Henry Spinetti. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[13] (en) Pete Haycock's Climax. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[14] (en) Les Hunt. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[15] (en) Roy Adams. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[16] (en) Neil Simpson (3). Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[17] (en) Johnny Pugh. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[18] (en) Graham Dee (2). Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[19] (en) Chris Aldridge. Discogs. Geraadpleegd op 23-01-2022.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]