Lood(II)oxide

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Lood(II)oxide
Structuurformule en molecuulmodel
Lood(II)oxide
Algemeen
Molecuulformule PbO
Molmassa 223,19 g/mol
CAS-nummer 1317-36-8
Wikidata Q407879
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
SchadelijkSchadelijk voor de gezondheidMilieugevaarlijk
Gevaar
H-zinnen H302 - H332 - H351 - H360Df - H362 - H372 - H410
EUH-zinnen geen
P-zinnen P201 - P260 - P263 - P280 - P301+P312+P330 - P308+P313
EG-Index-nummer 082-001-00-6
VN-nummer 3288
Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand vast
Kleur witgeel
Dichtheid 9,5 g/cm³
Smeltpunt 886 °C
Kookpunt 1477 °C
Onoplosbaar in water
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal  Portaalicoon   Scheikunde

Lood(II)oxide (PbO) (ook: loodglit of goudglit) is een wit kristallijn oxide van lood dat voorkomt als het mineraal litharge. Een ander oxide van lood is loodmenie (Pb3O4) dat uit 2- en 4-waardig lood bestaat. Zoals alle loodverbindingen zijn loodoxiden zeer giftig.

Toepassingen[bewerken | brontekst bewerken]

De stof wordt gebruikt bij de vulkanisatie van rubber. Verder is het van oudsher een belangrijk bestanddeel van kristalglas. Tegenwoordig[(sinds) wanneer?] worden ook andere toevoegingen hiervoor toegepast.

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]