Simurghia
| Simurghia Status: Uitgestorven Fossiel voorkomen: Laat-Krijt | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||
| |||||||||||
| Geslacht | |||||||||||
| Simurghia Longrich, Martill, & Andres, 2018 | |||||||||||
| Typesoort | |||||||||||
| Simurghia robusta | |||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||
| |||||||||||
Simurghia is een geslacht van uitgestorven pterosauriërs behorend tot de Pterodactyloidea, dat leefde tijdens het Laat-Krijt in het gebied van het huidige Marokko.
Vondst en naamgeving[bewerken | brontekst bewerken]
Sinds 2015 koopt een groep paleontologen fossielen van pterosauriërs aan van fossielenhandelaren die deze zelf weer verworven hebben van werkers in de fosfaatmijnen van het Khouribgaplateau. Doel hiervan is de diversiteit van deze diergroep in het laatste Krijt te bepalen. Uit deze tijdsnede zijn geen Lagerstätten van pterosauriërs bekend, vindplaatsen met een grote soortenrijkdom en een uitzonderlijke preservering. Wel zijn er wat gedeeltelijke skeletten van Azhdarchidae in gevonden, waaruit veel onderzoekers de conclusie trokken dat andere pterosauriërgroepen al waren uitgestorven. Het zou echter ook kunnen dat de slechte fossil record een fout beeld van de situatie heeft gegeven. Dat kan getoetst worden door alle botjes te verzamelen die in de uitgebreide fosfaatlagen gevonden worden, die systematisch en op grote schaal commercieel gewonnen worden. Het bleek dat er botten tussen zaten die niet aan azhdarchiden leken toe te behoren. Men besloot die als nieuwe soorten te publiceren.
In 2018 benoemden en beschreven Nicholas R. Longrich, David M. Martill en Brian Andres de typesoort Simurghia robusta. De geslachtsnaam is die van de Simurgh, een vliegend fabeldier uit de Perzische mythologie. De soortaanduiding is het Latijn robustus, 'zwaargebouwd' en verwijst naar de forse lichaamsomvang.
Het holotype FSAC-OB 7 is gevonden in de middelste Couche III, het onderste fosfaatlagencomplex bij Sidi Daoui dat dateert uit het Laat-Maastrichtien. Het bestaat uit een rechteropperarmbeen. De kop van het bot, de gewrichtsknobbels en de crista ulnaris zijn afgebroken. Het betreft voor zover valt na te gaan een volwassen individu.
Beschrijving[bewerken | brontekst bewerken]
Grootte en onderscheidende kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]
Simurghia is een vrij grote soort. Het opperarmbeen heeft een lengte van 165 millimeter. Dat is twee derden langer dan de gevonden opperarmbeenderen van de verwant Alcione waarvan de proporties beter bekend zijn. Dat wijst op een vleugelspanwijdte van drie à vier meter. Simurghia zou 560% van het gewicht hebben van Alcione, waarvoor op zich echter geen schatting werd gedaan.
De beschrijvers gaven enkele onderscheidende kenmerken aan. In deze week Simurghia af van bekende nyctosauriden. De deltopectorale kam is relatief kort en breed maar loopt uit in een sterk verbrede top met een sterk bolle rand zodat een waaiervorm ontstaat. De verstevigende beenstijl aan de onderste hals van de kam ligt meer aan de zijde van het lichaam. De schacht van het opperarmbeen is relatief robuust en in de richting van de onderarm verbreed. Het uitsteeksel boven de gewrichtsknobbels met de onderarm is zeer sterk ontwikkeld en driehoekig van vorm.
Skelet[bewerken | brontekst bewerken]
Het opperarmbeen is zeer robuust met een driehoekige dwarsdoorsnede van de onderste schacht. De beenstijl van de deltopectorale kam loopt uit in een bultje aan de top. Over de nek van de kam loopt een richel van zijde lichaam richting onderarm.
Fylogenie[bewerken | brontekst bewerken]
Simurghia werd in de Nyctosauridae geplaatst. Een kladistische analyse toonde haar als zustersoort van Alcione.
Het volgende kladogram toont de positie in de evolutionaire stamboom:
| Ornithocheiroidea |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Simurghia zou, samen met de andere drie in 2018 benoemde verwanten, dan de jongste bekende nyctosauriden vertegenwoordigen, zo'n vijftien miljoen jaar jonger dan Nyctosaurus. Dit zou een bewijs zijn dat de diversiteit van pterosauriërs in het Maastrichtien veel minder was teruggelopen dan eerder gedacht. Het vermeende vroege uitsterven van veel takken zou een instantie zijn geweest van het Signor-Lipps-effect: groepen die net voor een massa-extinctie, zoals die van het late Krijt, toevallig geen fossielen achterlaten, scheppen de illusie dat ze eerder zijn uitgestorven.
Levenswijze[bewerken | brontekst bewerken]
Simurghia was vermoedelijk een viseter.
| Bronnen, noten en/of referenties
Literatuur
|